Αντώνη μou συγγνώμη αλλά οι καιροί αλλάζουν

Τις προάλλες μόλις πήρε το αυτί μου ότι μέσα στις γιορτές θα τραγουδήσει ο Ρέμος στη Blinkers, έσπευσα να τηλεφωνήσω να μάθω την λυπητερή. Τον Αντώνη τον αγαπώ. Είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου Έλληνας τραγουδιστής και με τα τραγούδια του έχω κλάψει, έχω ερωτευτεί κι έχω ανέβει πάνω στα τραπέζια κατ' επανάληψη. Φαντάζεσαι λοιπόν την απογοήτευση μου όταν έμαθα ότι θα στοιχίσει 70 ευρώ το άτομο σε τραπέζι. Υπήρχε βέβαια και η επιλογή των 50 ευρώ όρθια, όμως πέραν του ότι τη θεωρώ επίσης παράλογη, έχω πλέον αποδεχτεί ότι οι μέρες που άντεχα όρθια ισορροπώντας -και ενίοτε τσιφτετελιάζοντας- πάνω σε 12ποντα για ώρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Μα 70 ευρώ; Μήπως έχουμε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα;

Προχωρώντας λοιπόν με μια πράξη ηρωισμού αναφώνησα στην κοπέλα στο τηλέφωνο: "Ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι". Η αλήθεια -και ίσως θα έπρεπε να ντρέπομαι που το λέω- είναι ότι φέτος βιώνω για πρώτη φορά αυτή την εμπειρία. Μέχρι πρόσφατα δεν μου είχε ξανατύχει να στερήσω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να βγει έξω, να πάει ταξίδι, να αγοράσει κάτι (εντός λογικών πλαισίων φυσικά πάντοτε) που ήθελα πραγματικά.

Λίγες ώρες αργότερα βρέθηκα σε μια συγκλονιστική εκδήλωση που οργάνωσε το Sophia Foundation for Children με σκοπό την ενημέρωση για τη δράση του ιδρύματος με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης των καινούργιων κτηρίων ενός ορφανοτροφείου στην Κένυα. Το πρώτο σοκ ήρθε με το ακόλουθο βιντεάκι των 40 δευτερολέπτων.

Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, μας αναφέρθηκε ότι τα έξοδα για φαγητό και φάρμακα ενός παιδιού στην Κένυα ανέρχονται σε 20 ευρώ μηνιαίως. Ο συσχετισμός μου φάνηκε γελοίος αλλά αναπόφευκτος. Με τα χρήματα που θα ξόδευα για ένα βράδυ παραληρήματος στο Ρέμο, ένα παιδάκι που ζει μαρτυρικά από τη μέρα που γεννήθηκε θα εξασφάλιζε τα αναγκαία για τρεισήμισι μήνες. Μισώ τα μελό, αλλά αυτά που είδα και άκουσα εκείνο το βράδυ ήταν αρκετά για να μου ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά και να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα με την οποία προφανώς είχα χάσει κάθε επαφή.

Αυτό που συμπέρανα είναι ότι το Sophia Foundation επιτελεί αξιέπαινο έργο. Με στοχευμένη δράση, έδωσε στέγη, τροφή, ένδυση και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε εκατοντάδες παιδιά στην Κένυα, με τραγικό παρελθόν και τώρα πια ένα πιο ευοίωνο μέλλον. Η Μαρίνα Σιακόλα δε, με εντυπωσίασε με την ευαισθησία της αλλά και τη σεμνότητα που τη διακατέχει, αφού τόνιζε συνεχώς πως ότι κατακτήθηκε είναι το αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας. Αυτά να τα βλέπουν κάτι κυράτσες που εν μέσω κρίσης δεν λένε να κάνουν κράτει με τις Μπαλενσιάγα και τα Λουμπουτίνια!

Διάχυτο στο χώρο ήταν φυσικά και το αίσθημα ότι δεν  μπορούμε να νοιαζόμαστε μόνο για αυτούς που βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακρυά ενώ τα περιστατικά υποσιτισμού παιδιών στην Κύπρο ολοένα και αυξάνονται. Αυτό προφανώς αφουγκράστηκε ο Νίκος Σιακόλας που για να γλιτώσει για λίγο το κράξιμο για τα ψευτο-mid season clearances και τα κουπόνια, δεσμεύτηκε για δωρεάν σίτιση άπορων μαθητών με την έναρξη του νέου έτους σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δηλώνω πλέον αποφασισμένη να γυρίσω σελίδα και να αρχίσω να επενδύω στους ανθρώπους, αφού όλα τα υπόλοιπα γύρω μας χρεοκοπούν. Ακριβώς όπως το είπε ο Αντώνης μου: "Πάλι απ' την αρχή, σε μια χώρα που αιμορραγεί..."

Υ.Γ: Επειδή δίδυμος ούσα δεν το 'χω και πολύ να αλλάξω γνώμη και να πάω, αν κάποιος με εντοπίσει να τσιφτετελιάζω σαν να μην υπάρχει αύριο στη Blinkers του δίνω το ελεύθερο να με τραβήξει από το αυτί σαν τη Γιαδικιάρογλου και να με σύρει έξω!