Ευθανασία

Από τα μνημόσυνα στην ευθανασία! Μακάβριο αλλά τι να γίνει αυτά έχει η ζωή. Βαρέθηκα το μπλόγκιγκ και πιστή στην υπόσχεση μου όταν το άρχιζα ότι δεν θα του επιτρέψω να αποτελέσει άλλον έναν δυνάστη στη ζωή μου, δεν πιέστηκα να γράψω αφού δεν είχα τι να πω. Όλη μέρα γράφω χωρίς να έχω να πω κάτι άλλωστε. Μέχρι που διάβασα αυτή την είδηση που μου δημιούργησε συνειρμούς που θα ήθελα να μοιραστώ με άλλους (ομολογώ ότι το διάβασα στη city αλλά είναι πιο chic να βάζω λινκ από το Βήμα- παρεμπιπτόντως χαίρε ω χαίρε λογοκλοπή!). 

O κος Φαν Ντερ Μπλίκεν που λες αγαπητέ αναγνώστη είναι ένας κατάδικος που εκτίει ποινή φυλάκισης εδώ και 30 χρόνια για αδικήματα κατά συρροήν βιασμών και φόνου, κοινώς πρόκειται δηλαδή για ένα τέρας. Ένα τέρας που οι Βελγικές Αρχές έκριναν ότι αποτελεί κίνδυνο στην κοινωνία και δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει στα σύγκαλά του, γι' αυτό και απέρριψαν το αίτημα του να μεταφερθεί σε ψυχιατρικό νοσοκομείο.  

Τότε ο Φαν Ντερ Μπλίκεν αποφάσισε ότι δεν θέλει πλέον να ζει και επιθυμεί να μεταφερθεί σε νοσοκομείο και να υποβληθεί σε ευθανασία. Αυτό το αίτημα του εγκρίθηκε από τις Βελγικές Αρχές. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι κακώς εγκρίθηκε το αίτημα του διότι αυτό το τέρας θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένο να ζει με τις ενοχές του ή ακόμη κι αν δεν έχει τέτοιες να ζει τη φρίκη της φυλακής μέχρι τέλους. Άλλωστε τι νόημα θα έχει αν όποιος κουράζεται από τον εγκλεισμό ξυπνά ένα πρωί και λέει Μπαρέθηκα φεύγω (γεια σου Μαρίνο Κλεάνθους) από τον μάταιο τούτο κόσμο. 

Wait a minute.

Κάτι μου θυμίζει αυτό. Δηλαδή σε τι διαφέρει ο Φαν Ντερ Μπλίκεν από τους αυτόχειρες των Κεντρικών μας Φυλακών; Φοβάται τα αίματα; Δεν νομίζω δεδομένου του αμαρτωλού παρελθόντος του. Τις λεπίδες; τα σχοινιά και τα σαπούνια; Δεν θέλει να λερώσει, επειδή μόλις σφογγάρισε η Βελγίδα καθαρίστρια; 

Ο Φαν Ντερ Μπλίκεν αποφάσισε να αυτοκτονήσει διά της επίσημης και νόμιμης οδού. Όπως και άλλοι 1807 άνθρωποι μόνο στο 2013, μόνο στο Βέλγιο.    

Μήπως να σκεφτούμε να ακολουθήσουμε το Βελγικό παράδειγμα; Αν είμαστε υπέρμαχοι της ελευθερίας του ανθρώπου τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι σε αυτήν περιλαμβάνεται και η ελεύθερη βούληση του για το αν θα ζήσει. Πολλοί στην Κύπρο την πολιτισμένη θα σπεύσουν να πουν ότι ενθαρρύνουμε τις αυτοκτονίες, αντί να βελτιώσουμε τις συνθήκες στο σωφρονιστικό ίδρυμα. Μα και ο Φαν Ντερ Μπλίκεν τις αντίστοιχες συνθήκες στο Βέλγιο, απάνθρωπες τις χαρακτηρίζει. Με κίνδυνο να ακουστώ κυνική, αν αποδεχθεί η πολιτεία το αίτημα του, με την προϋπόθεση ότι έχει την ικανότητα να λάβει συνειδητά μια τέτοια απόφαση, τότε είναι ευχαριστημένος και ο ίδιος και ο φορολογούμενος πολίτης και οι υπόλοιποι κατάδικοι που θα τους αδειάσει τη γωνιά.

Τι λέτε; Εγώ πάντως δηλώνω υπέρ.