Σήμερα θα μιλήσουμε για κηδείες. Τι εννοείς περίμενες ένα πιο light θέμα για Δεκαπενταύγουστο; Μακάβριο για να είμαστε και στο πνεύμα των ημερών!
Άκου να δεις τι συμβαίνει. Δυστυχώς κάθε καλοκαίρι μου, είναι πια γεμάτο με κηδείες και μνημόσυνα, λες και γίνεται επίτηδες για να αντισταθμιστούν οι ακατάσχετες γαμήλιες υποχρεώσεις που έχω όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Θα σας πω λοιπόν κάτι που παρατηρώ εδώ και καιρό όποτε πάω σε κηδεία. Έχω πλέον πεισθεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που έλκονται από το δράμα. Όταν αναφέρομαι σε δράμα δεν μιλώ φυσικά για μια δακρύβρεχτη ταινία ή ένα λυπητερό βιβλίο. Μιλώ για γνήσιο, πραγματικό πόνο που προκαλεί η απώλεια αγαπημένων προσώπων, που σου σουβλίζει το στομάχι και που σε κρατά ξύπνιο τα βράδια. Αυτόν λοιπόν τον πόνο, είμαι πεπεισμένη ότι κάποιοι άνθρωποι απολαμβάνουν να παρακολουθούν.
Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι γεμίζει η εκκλησία με άσχετους που έρχονται να πουν το "ύστατο χαίρε" στον νεκρό, χωρίς να έχει καν προηγηθεί άλλο "χαίρε" όσο αυτός ήταν εν ζωή. Εγώ πάντως, αν είναι να πάω σε κηδεία θα είναι είτε κοντινού μου προσώπου, είτε άμεσα συγγενικού προσώπου (από 2ο βαθμό και κάτω!) πολύ κοντινού μου ανθρώπου. Αν δε, σοβαρότατοι κοινωνικοί λόγοι επιβάλλουν την παρουσία μου σε κηδεία προσώπου που δεν γνώριζα, θα κάτσω σε μια γωνιά φρόνιμη, να προσευχηθώ ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του, να πω και τα δικά μου μαζί Του, αφού έχω την ευκαιρία και έξω της πόρτας που λεν και στο χωριό μου!
Είναι λοιπόν δυνατόν, να μαζεύονται άνθρωποι άγνωστοι σε κηδεία, να παίρνουν σκάμνο στην πρώτη σειρά και μόλις ο Παπάς πει το "δεύτε τελευταίον ασπασμόν" να τρέχουν να αποχαιρετήσουν τον αποβιώσαντα πρώτοι και καλύτεροι; Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί εξιτάρονται από το δράμα που παρακολουθούν, προφανώς διεγείρονται από το μαύρο δάκρυ που χύνεται και προφανώς τους συναρπάζει η θέα του πτώματος σε κουτί από καρυδιά. Θα μου πεις, μπορεί να μην έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Θα σου πω προτιμώ να βλέπω τηλεόραση χωρίς να έχει σήμα, παρά να πάω σε κηδεία γι' αυτό και πάλι δεν τους καταλαβαίνω. Εκτός κι αν ανήκουν στην Οικογένεια Άνταμ.
Αυτά από μένα, φεύγω για διακοπές σύντομα και ελπίζω να γυρίσω με λιγότερο μαύρη διάθεση!
...And don't do anything I wouldn't do.
