Τα Χριστούγεννα τα αγαπώ. Έχω υπέροχες παιδικές αναμνήσεις και εξακολουθούν να είναι για μένα η ομορφότερη εποχή του χρόνου. Το στόλισμα του δέντρου, τα christmas carols, οι οικογενειακές συνάξεις, τα φωτάκια στους δρόμους, όλα συνηγορούν στο ανέβασμα της διάθεσης μου. Σχεδόν όλα δηλαδή γιατί πάντα θα υπάρχει ένα μελανό σημείο: τα παιδάκια που τραγουδούν τα κάλαντα.
Κατ' αρχάς να σημειώσω ότι έχω έντονα παιδικά τραύματα καθότι ως παιδάκι δεν πήγα ποτέ να τραγουδήσω τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα. Ενώ λοιπόν όλοι οι φίλοι μου μαζεύονταν και αλώνιζαν στη γειτονιά, εγώ από φόβο μήπως συναντήσω κάποιο σκυλί δεν πήγαινα μαζί τους. Και ζήλευα πολύ. Κάποια στιγμή μια κολλητή μου με λυπήθηκε και εισηγήθηκε να μπαίνει πρώτη εκείνη και να ζητά να δέσουν τα σκυλιά αλλά την έβλεπαν με το μισό τους, μειώθηκαν οι εισπράξεις, δε δούλεψε το πράγμα και εγκαταλείφθηκε.
Αυτό λοιπόν που συμβαίνει στο δικό μας σπίτι είμαι περίεργη να μάθω αν το ζουν κι άλλοι. Αν τύχει το απόγευμα και είμαστε εντός, ο ήχος του κουδουνιού και η υποψία ότι θα θέλουν να "μας τα πούνε" μας αναστατώνει όλους ανεξαιρέτως και ακολουθεί αναβρασμός άνευ προηγουμένου! Και αρχίζει μια ατέρμονη συζήτηση, "εσύ να ανοίξεις", "όχι, εσύ να ανοίξεις, εγώ άνοιξα χθες", "μα εγώ φορώ πυτζάμες", "αν σου δώσω τα λεφτά ανοίγεις εσύ;" και το κουδούνι να χτυπά ακόμα πιο επίμονα και να ανεβαίνουν οι τόνοι, και να ανεβαίνουν οι προσφορές, να αυξάνονται οι εκβιασμοί και να μην τελειώνει αυτή η ιστορία μέχρι που είτε χτυπούν και τρίτη (και φαρμακερή) φορά, είτε που το παίρνουν απόφαση και παίρνουν πόδι. Αν ο κλήρος πέσει σε μένα και ανοίξω, το πιθανότερο είναι ότι θα το μετανιώσω. Κι αυτό γιατί μάλλον δεν θα εμφανιστεί μπροστά μου ως διά μαγείας να μου τραγουδήσει σύσσωμη η οικογένεια Φον Τραπ, αλλά μια από τις ακόλουθες κατηγορίες καλαντιστών:
(α) Η κατηγορία "Μαμά τραγουδάω": Πίσω από αυτά τα χαριτωμένα παιδιά βρίσκεται μια ψυχωτική μάνα, για την ακρίβεια μάλλον θα την εντοπίσετε να κρύβεται πίσω από κάποιο δέντρο ή τοιχούδι ή να περιμένει στο αυτοκίνητο μέσα στο απόλυτο σκότος. Πιστεύει πως αν το παιδί της τραγουδήσει τα κάλαντα θα είναι μια καλή ευκαιρία να κοινωνικοποιηθεί, να σταματήσει να δέρνει τους συμμαθητές του και θα μάθει τι εστί προσφορά στην κοινωνία, γιατί με τα λεφτά που θα μαζέψει θα αγοράσει made in china παιγνίδια από το jumbo για φτωχά παιδάκια, που δεν έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή του. Θα τα αναγνωρίσετε από τη ντροπαλή φωνή που μετά βίας βγαίνει από μέσα τους και από το γεγονός ότι το ένα κρύβεται πίσω από το άλλο. Πρώτα θα σας βγει η ψυχή και μετά θα τελειώσουν τα κάλαντα.
(β) Η κατηγορία "Mάνα γιατί με γέννησες": Έφηβοι, μαντράχαλοι, σου ρίχνουν από ένα κεφάλι ο καθένας και έχουν περάσει προ πολλού το στάδιο του χαριτωμένου. Βαριούνται τη ζωή τους και από το πρώτο λεπτό φροντίζουν να σου μεταφέρουν το μήνυμα ότι θα προτιμούσαν να βρίσκονται στο τριγωνάκι Αγλαντζιάς με όμοιους τους να καπνίζουν ψιλή, παρά να τραγουδούν. Θα τους αναγνωρίσεις από την άχαρη εφηβική αγριοφωνάρα τους και το γεγονός ότι δεν γνωρίζουν τους περισσότερους στίχους των καλάντων. Θα βαρεθείς από την πρώτη στροφή, θα τους δώσεις το ευρώ για να γλιτώσεις και αυτοί θα σε δουν με το μισό τους.
(γ) Η κατηγορία "Μάνα μου τα κλεφτόπουλα" aka ζητιάνοι-καλαντιστές με κασετόφωνο: Αυτή είναι ίσως η χειρότερη μου κατηγορία. Βλάκες είναι δηλαδή οι άλλοι που ξελαρυγγιάζονται (λέμε τώρα) live, και ήρθες εσύ με το aiwa να πατήσεις το play κι εγώ να μένω να σε βλέπω χάσκοντας; Αν είμαι στις καλές μου μπορεί και να διασκεδάσω, μη σου πω μπορεί να ρίξω και καμιά στροφή. Αν όχι, τι να σου πω. Έπαιξες κι έχασες.
Γι' αυτό λοιπόν, σε όποια από τις πιο πάνω κατηγορίες κι αν ανήκεις, σε εκλιπαρώ, μην μου κτυπήσεις το κουδούνι, γιατί φέτος που δεν υπάρχει μία και η υπομονή μου έχει εξαντληθεί, δεν μπορώ να σου εγγυηθώ τι θα πάρεις από μένα.
Τζι εγώ θκιώχνω τους τούτους της τρίτης κατηγορίας. Πηλέ μου μάθε τα τζαι τραγούδα τα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη κατηγορία δεν μου έτυχε.
Πάντως κι εμείς παιδάκια πηγαίναμε με τρίγωνο, κουδουνάκια και... ένα γουδί (!) να πύμε τα κάλαντα. Λίγα λεφτά παίρναμε τότε, τσοντάραν κ οι μανάδες μας. Αγοράζαμε δίσκους με μπισκότα ή αλμυρά και κερνούσαμε σε διάφορα ιδρύματα κλπ. Και κρατούσαμε από κάτι τις, τσοντάρανε και οι γονείς και τη δεύτερη χρονιά πήγαμε να φάμε mc dons.
Είχαμε κι ένα ενοικιαστή που μας έδιωχνε όμως. Μας έλεγε όχι να μην τα πείτε, και μας έδιωχνε (εννοείται χωρίς πουρμπουάρ). Αν ήταν τα κάλαντα τριτ ορ τρικ ήταν να του έκαμνα χοντρό τρικ....
λοιπόν το αποφάσισα. στα γενέθλια σου θα σου κάμω δώρο ένα κουταβάκι. μεγαλώνοντας το εσύ θα σου φύγει κάθε φόβος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω!! :))))))
Διαγραφή"προτιμούσαν να βρίσκονται στο τριγωνάκι Αγλαντζιάς με όμοιους τους να καπνίζουν ψιλή" χαχαχα.
ΑπάντησηΔιαγραφήη τρίτη κατηγορία στην πυρά!
ούτε εγώ επήγαινα..όχι λόγω σκύλων απλά δεν με άφηνε η μάνα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήδώστους ρε τίποτε εν κρίμα τα μωρά (ή μαντράχαλοι αναλόγως!)..εν Χριστούγεννα!!
Νομίζω τζείνην την απόφαση να μετοικήσεις Λεμεσό πρέπει να την πάρεις άμεσα. Εσιει 3-4 χρόνια εν μας εκτύπησε κανένας να μας τα πει τζιαι εν μπορώ να πω οτι μου έλειψαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάνα αυτό έκανε στην οικογένεια της μάμας μου κάποιος και κατέληξαν να φωνάζουν τον γείτονα να κρατά τον σκύλο ΤΟΥΣ για να μπουν στο σπίτι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡάνια πρέπει να ιδρώσουν για να πάρουν το δίευρο μου, οι καιροί άλλαξαν:-Ρ
Αχάπαρη τυχαία νομίζεις με τραβά αυτή η πόλη; Μου ταιριάζει, της ταιριάζω που λέει και ο Σχοινάς
Τοσο καιρο εστερουσες μας την ικανοποιηση της αναγνωσης τοιουτων γλαφυρων παριγραφων της κυπριακης πραγματικοτητας! Φτου σου! :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο θέλω να αππωθώ φιλενάδα:-Ρ
ΔιαγραφήΣτα κάλαντα δεν δίνουμε λεφτά. Δίνουμε μελομακάρονα και σοκολάτες. Το εμπεδώσανε στη γειτονιά και μας άφησαν ήσυχους.
ΑπάντησηΔιαγραφήαχαχαχαχαχα, έλιωσα, ειδικά με το aiwa και το τριγωνάκι της Αγλαντζιάς. Εγώ αγχώνουμαι με τους σκουπιθκιάρηες που διούν καρτούα, τα μωρά εν μας χτυπούν, τζιαι αν μας χτυπήσουν ακούουν τον λεβέντη που παουρίζει τζιαι κόφκουν κούρβες (αντέχει στον χρόνο η φοβία των σκύλων!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυτε και που ξέρεις τι έχανες αμα εν επηενες για κάλαντα που ήσουν μωρό! Για μας ήταν ολόκληρο event. Εχωριζούμασταν σε ομάδες των τεσσάρων τζαι μοιράζαμε τα σπίθκια for maximum productivity :) Προσωπικά αμα κατεβεί κανένας σπίτι μου τζαι εν μιτσής διώ του λεφτά, αν είναι μεγάλος λαλώ του να πάει στο καλό ανευ αντροπής
ΑπάντησηΔιαγραφή