10+1 = 32

Νιώθω πως μέχρι χτες φορούσα την στολή μου κι έκανα "σκαπούλα" από το Γυμνάσιο. Ξαφνικά ξυπνώ σήμερα και είμαι 32. Μεγαλώνω αλλά δεν με ενοχλεί αυτό καθεαυτό. Αυτό που με φοβίζει είναι που ο κόσμος (μου), όπως τον ήξερα δεν υπάρχει πια. Η μάνα μου λέει είναι θετικό να νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια γιατί τουλάχιστον σημαίνει ότι πέρασες καλά. Όμως είναι τόσα πολλά. Aυτά που θέλω να κάνω. Aυτά που δεν θέλω αλλά αναμένουν οι άλλοι ότι πρέπει να κάνω. Κι αυτά που δεν κάνω, ενώ θα έπρεπε να κάνω. Αναβολή μέχρι νεοτέρας λοιπόν. Για σήμερα, ως αποτέλεσμα της ενδεδειγμένης -λόγω της μέρας- ενδοσκόπησης, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας 10 + 1 μικρές και μεγάλες αλήθειες που κρατώ ως απαύγασμα της μέχρι στιγμής επίγειας ζωής μου.

1. Δεν έχω χρόνο να θίγομαι με την άποψη ανθρώπων που δεν με αφορούν.
2. Ο καλύτερος τρόπος να ξοδέψεις τα λεφτά σου είναι τα ταξίδια.
3. Μην κάνεις κράτηση σε ξενοδοχείο αν δεν δεις φωτογραφίες του μπάνιου.
4. Το μεγάλο σπίτι είναι πολυτέλεια, το ευρύχωρο μπάνιο είναι ανάγκη.
5. Αν δεν κλείσεις το στόμα σου, δεν χάνεις κιλά.
6. Αυτό που ξεστόμισες εν βρασμώ ψυχής, όσες συγγνώμες και αν ζητήσεις θα σου το θυμίζουν μέχρι να πεθάνεις.
7. Από κάθε μα κάθε άνθρωπο, όσο λίγο κι αν τον εκτιμάς, έχεις κάτι να κερδίσεις.
8. Όταν τελικά νικήσεις εσύ, δεν έχεις διάθεση να το τρίψεις στη μούρη αυτού που σε κορόιδευε πριν.
9. Το νυφικό σου να το αγοράσεις έτοιμο και να μην ξοδέψεις γι' αυτό πέραν του μισού του μηνιαίου μισθού σου.
10. Αν θες να εκνευρίσεις ακόμα περισσότερο μια ήδη εκνευρισμένη γυναίκα, ρώτησε την αν θα δει περίοδο. Αν είναι έγκυος, πες της για τις ορμόνες της. 
11. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σέξι σε έναν άνθρωπο από το χιούμορ. 

Θέλω να αλλάξω τον κόσμο

Όταν είσαι 6 είναι γλυκό να το λες.
Όταν είσαι 16 είναι ελπιδοφόρο.
Στα 31...σχεδόν 32 είσαι γραφικός.

Η μεγαλύτερη δυστυχία που νιώθω μεγαλώνοντας είναι η συνειδητοποίηση του πόσο λίγα πράγματα από τα φρικτά που με περιτριγυρίζουν, μπορώ να αλλάξω. Πόσο μικρή είναι η δύναμη μου και πόσο ασήμαντη η επιρροή μου. Το ερώτημα που αναπόφευκτα γεννάται είναι, συνεχίζω να αγωνίζομαι ακόμα και αν θα μπορέσω απλώς να αλλάξω τα πιο μικρά, ή αποδέχομαι μοιραία την ασημαντότητα μου και δεδομένου ότι μάλλον δεν θα γίνω ποτέ πλανητάρχης αφοσιώνομαι αποκλειστικά στη μάχη της επιβίωσης μου;

Κάποτε είχα διαβάσει το ακόλουθο που μου αποτυπώθηκε:

Μπορεί να μην καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον θα πούμε ότι προσπαθήσαμε. 

Γράφω επιστολές. Για παράπονα, για νοοτροπίες νοσηρές, για πρακτικές που με ενοχλούν, που θεωρώ ανήθικες, που είναι παράνομες, που θέλω να αλλάξουν. Είμαι σίγουρη ότι συχνά δεν φτάνουν καν στον προορισμό τους. Πέφτουν σε ώτα και μάτια ανθρώπων που "απλώς τη δουλειά τους κάνουν", "εκτελούν οδηγίες", "έτσι τους είπαν να κάνουν εδώ και χρόνια". Αναγνωρίζω ότι η συνήθεια μου αυτή ενδεχομένως να αποκαλύπτει μια Brenda σπαστική, γραφική, "αθκειασερή". Ίσως να φέρνω ανθρώπους σε δύσκολη θέση θέτοντας τους προ των ευθυνών τους και των καθηκόντων τους. Οι πλείστοι που μοιράζομαι μαζί τους τις ενέργειες μου τις χαρακτηρίζουν μάταιες. Έρχονται όμως -σπάνια ομολογουμένως- άνθρωποι επαγγελματίες, που νοιάζονται και τους διαψεύδουν. Τέτοιες στιγμές είναι οι μικρές μου νίκες. Και αποφασίζω ότι αξίζει να συνεχίζω να γράφω επιστολές. Όσο έχω όρεξη, κι όσο ελπίζω σε αλλαγή νοοτροπίας.

Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην ευγενική κυρία της Α.Η.Κ. που μου απάντησε με επαγγελματισμό και επάρκεια στο email μου και στον χρήστη του twitter της Ελληνικής Τράπεζας που ανταποκρίθηκε άμεσα. Είναι επίσης αφιερωμένη στο Χ. που κοροϊδεύει τις επιστολές μου.

Η δίκη του ζαχαροπλάστη

Είχα να γράψω μήνες ολόκληρους σε αυτό το μπλογκ αλλά δεν πιέστηκα καθόλου. Μήνες που πέρασαν μικρά και μεγάλα, όμως δεν ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ με το παγκόσμιο ούτε τα του γάμου μου, ούτε τα του μήνα του μέλιτος. Σε όλους -σχεδόν- θα τύχει κάποια στιγμή και στα δικά σας οι λεύτερες!

Όπως είπα, δεν πιέστηκα να γράψω μια αδιάφορη για μένα -και για τους υπόλοιπους ακόμη περισσότερο- ανάρτηση, γιατί ήμουν σίγουρη ότι μια μέρα θα διαβάσω, θα ακούσω, θα διαπιστώσω κάτι που απλά θα πρέπει πάση θυσία να βγει από μέσα μου εκρηκτικά και άμεσα! 

Και πράγματι, προ ολίγου διάβασα αυτό:

Με λίγα λόγια, ένας ακτιβιστής των δικαιωμάτων των gay, κινήθηκε νομικά εναντίον ενός ζαχαροπλαστείου που αρνήθηκε να εκτελέσει παραγγελία τούρτας που έφερε σλόγκαν "support gay marriage" για τη διεθνή μέρα κατά της ομοφοβίας. Αυτό γιατί όπως ανέφερε ο διευθυντής του, παραβίαζε τα xριστιανικά του πιστεύω.  

Σήμερα, εκδόθηκε απόφαση στην οποία κρίθηκε ένοχος ο εν λόγω διευθυντής, για "unlawful discrimination on the grounds of sexual orientation".

Για μένα είναι αδιανόητη αυτή η απόφαση. Προσπαθώ να το δω από τη σκοπιά του Δικαστή ή ακόμα και του ενάγοντα αλλά πραγματικά δεν μπορώ παρά να μείνω με την πρώτη πικρή γεύση που μου έδωσε η ανάγνωση της είδησης. Ο ζαχαροπλάστης δεν είναι ούτε δημόσιος φορέας, ούτε ασκεί οποιαδήποτε εξουσία. Ναι, όπως είπε κι ο δικαστής, ασκεί το επάγγελμα του έναντι κέρδους αλλά πως μπορεί να του επιβληθεί ο τρόπος που θα το ασκεί; Ο πελάτης θα μπορούσε εύκολα να τον βλάψει κάνονας βούκινο σε όλη την γκέυ και όχι μόνο κοινότητα την ιστορία αυτή με καταστροφικές συνέπειες για την πελατεία του. Το να του επιβάλει όμως να φτιάξει ένα προϊόν που να προσκρούει άμεσα στη δική του ελεύθερη βούληση και έκφραση πόσο δημοκρατική είναι; Και κυρίως, μέχρι που φτάνει αυτό; Αν αύριο έρθει κάποιος Τουρκοκύπριος και ζητήσει από Ελληνοκύπριο ζαχαροπλάστη την ετοιμασία τούρτας με τη σημαία του ψευδοκράτους, μπορεί ο τελευταίος να αρνηθεί; Αν θεωρήσουμε ότι η παρασκευή γλυκών είναι μια μορφή τέχνης, θέτουμε όρια σε αυτά που ο καλλιτέχνης επιθυμεί να εκφράσει - ή να μην εκφράσει στην προκειμένη περίπτωση; Όταν όμως το κράτος παρενέβη στην έκθεση της Πάολας Ρεβενιώτη, μιλούσαν όλοι για λογοκρισία. Το αντίθετο δεν ισχύει;

Η ιστορία αυτή δεν έχει σχέση με τα δικαιώματα των γκέυ αλλά παραβιάζει κατάφορα τις προσωπικές ελευθερίες ενός προσώπου που δεν πίστευε σε αυτά που πρέσβευε ο επίδοξος πελάτης του. Δεν περιόρισε με οποιοδήποτε τρόπο τα δικαιώματα του, του είπε απλώς κάνε αλλού την τούρτα σου. Όχι επειδή είσαι γκέυ - αυτό είναι πολύ σημαντικό- αλλά επειδή θες να ψήσω ένα κέηκ με αναφορές με τις οποίες διαφωνώ. 

Ο δικαστής λέει ο εναγόμενος έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει, φτάνει να μην παραβιάζει τη νομοθεσία με τον τρόπο που επιδεικνύει τα πιστεύω του. Δικολαβίστικες παπαριές για μένα. 

Δεν μου βγάζει κανείς από το νου ότι όσο υποβολιμαία ήταν η αγωγή, άλλο τόσο ήταν και η παραγγελία εξ αρχής, αφού μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι η επιλογή του ζαχαροπλαστείου. Και οι 500 στερλίνες αποζημίωση είναι η απόδειξη περί τούτου. 

Αχ, τι ωραίες υποθέσεις για έφεση!