Γράμμα στον ανώνυμο ευεργέτη

Αγαπητέ Χ,

Ο φίλτατος Ινβίκτους με παρότρυνε έστω και τώρα (7 χρόνια μετά την υπέροχη πράξη σου) να σε ευχαριστήσω για το καλό που μου έκανες και που εγώ δεν ξέχασα (αν και εσύ πιθανόν να μην έχεις ιδέα για ποιο πράγμα μιλώ). Να σου θυμήσω ότι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στα στενοσόκκακα του Nottingham, έξω από το Tesco στην περιοχή St Anns μια αμέριμνη (έως και αχάπαρη) φοιτήτρια που πάντα περπατούσε με ανοιχτή τσάντα έχασε το πορτοφόλι της. Όταν το συνειδητοποίησε ήταν αργά. Αψηφώντας το ψοφόκρυο, το γεγονός ότι η περιοχή είναι επικίνδυνη, γεμάτη βιαστές και μαχαιροβγάλτες, αλλά και το πόσο σπάνια καθαρίζονται τα αγγλικά πεζοδρόμια, άφησε τις σακούλες με τις προμήθειες της εβδομάδας και άρχισε να κλαίει γοερά. Για καλή της τύχη ο φύλακας Άγγελος αδελφός της, την περιμάζεψε αυτήν και τα ατάκτως ερριμμένα κοτόπουλα buy one get one free από το πεζοδρόμιο και πήγαν σπίτι. Τις επόμενες μέρες μάταια όλοι της έλεγαν να πάει να αγοράσει ένα καινούργιο πορτοφόλι και να πάψει να κλαίει το κλοπιμαίο. Η μουρμούρα για το αίσθημα της παραβίασης εναλλασσόταν με κατάρες για ολόκληρο τον Αγγλικό λαό, από τη Βικτώρια του Άλμπερτ μέχρι την Βικτώρια του Μπέκαμ, που της άρπαξαν ό,τι πολυτιμότερο είχε!  Ώσπου μια μέρα κι ενώ έψαχνε τη συνταγή της φανουρόπιτας, της τηλεφωνεί η μάνα της και της λέει: «Έστειλαν επιστολή από τον κεντρικό αστυνομικό σταθμό του Nottingham ότι βρέθηκε το πορτοφόλι σου και να πας να το παραλάβεις. Δεν έβρισκαν τηλέφωνο επικοινωνίας στην Αγγλία και επικοινώνησαν με το παλιό σου πανεπιστήμιο που τους έδωσε τη διεύθυνση του σπιτιού σου στην Κύπρο.» Έμεινε άναυδη. Δηλαδή, το πορτοφολάκι δεν το έκλεψε η ναρκομανής, έγκυος έφηβη με τα μισοβαμμένα νύχια; Τσάμπα το μάτιασμα, τσάμπα και οι κατάρες και τώρα το μόνο που είχε να κλαίει ήταν το κάρμα της που χάλασε. Έσπευσε να παραλάβει το πορτοφολάκι και ανοίγοντας το βρήκε όχι μόνο ανέπαφες τις 20 στερλίνες της αλλά και το εξής υπέροχο σημείωμα:

«Hope this gets safely back to you»

Ο αστυνομικός της εξήγησε ότι αυτός που το είχε βρει το είχε παραδώσει άμεσα και στο διάστημα που μεσολάβησε προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν μαζί της. Της έδωσε μάλιστα τα στοιχεία του για να του γράψει μια ευχαριστήρια επιστολή σε περίπτωση που το επιθυμούσε. «Είναι κάτι που συνηθίζεται», της είπε αλλά ήταν ο εύσχημος τρόπος να της πει μην είσαι γαϊδούρα, γράψε δυο λέξεις σε αυτόν που βγήκε από τη βολή του για το παλιοπορτοφόλι σου χωρίς καν να σε ξέρει. Κατενθουσιασμένη έγραψε μια συγκινητικότατη επιστολή (τύφλα να ΄χει ο Τσιάκκας) για το πώς άλλαξε τη ζωή της η χειρονομία του, πόσο τυχερή και ευλογημένη ένιωθε, αλλά και για τον τρόπο που πλέον αντιμετώπιζε τους ανθρώπους του περιθωρίου, λες και ήταν ένα βήμα από το να πουλήσει όλα της τα υπάρχοντα και να γίνει ιεραπόστολος. Δυστυχώς όμως δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να πάει στο ταχυδρομείο και η επιστολή παρέμεινε ξεχασμένη κάπου ανάμεσα στα σκονισμένα βιβλία της νομικής. Μέχρι που κάποια στιγμή επέστρεψε στην Κύπρο και το ξέχασε εντελώς.

Η ανάρτηση του Ινβίκτου την έκανε να θυμηθεί ότι ενώ κάποτε ευεργετήθηκε από κάποιον άγνωστο, παρέλειψε να του πει ένα απλό ευχαριστώ.

Λίγο η ενοχική μου διάθεση λοιπόν και λίγο η ανάγκη να πιστέψω ότι υπάρχει ελπίδα και πως ειδικά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς μπορούμε να στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο, με έσπρωξαν σήμερα άγνωστε Χ να ευχαριστήσω εσένα και όλους όσους μπαίνετε στον κόπο να βοηθήσετε χωρίς θόρυβο και ανταλλάγματα.

Αυτό που κάποτε ήταν αυτονόητο, σήμερα είναι ξεχωριστό. Και γι’ αυτό σου αξίζει μια ξεχωριστή αναφορά, μέσα από την καρδιά μου.