Money, μάνι - μάνι.

What would you do if money was not an issue?

Από τη μέρα που το διάβασα σε κάποιο μπλογκ - συγχωρέστε με σε ποιο, δεν το συγκράτησα- το σκέφτομαι. Αν τα λεφτά δεν ήταν ζήτημα, τι δουλειά θα έκανα; Αγαπώ το επάγγελμα μου αρκετά για να μην γκρινιάζω, τις περισσότερες μέρες τουλάχιστον, επειδή θα πάω δουλειά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα το επέλεγα αν το να κάνω ό,τι τραβά η ψυχή μου ήταν επιλογή. Για παράδειγμα, αν αύριο κερδίσω τα 11 εκατομμύρια στο τζόκερ θα πάω την Παρασκευή να υποβάλω παραίτηση. Ναι, δεν έμαθα από τα κουρέματα και δεν θα ζω με την αγωνία αν θα τα χάσω όλα μια μέρα!

Αποφάσισα ότι θα έπαιζα θέατρο. Ερασιτεχνικά δηλαδή, όχι επαγγελματικά. Τώρα που το σκέφτομαι αφού θα είχα πολλά λεφτά θα έκανα και εγγραφή σε καμιά σχολή της προκοπής. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της ανάρτησης μου, στο οποίο θα υπεισέλθω άμεσα. 

Είμαι μια μέτρια ερασιτέχνις ηθοποιός. Τα περιθώρια βελτίωσης μου είναι περιορισμένα, αν υπάρχουν. Αν αποφάσιζα να το κάνω επαγγελματικά θα ήμουν μια κακή επαγγελματίας ηθοποιός, στην καλύτερη περίπτωση θα ήμουν μέτρια.Αν και απολαμβάνω την διαδικασία, από την αρχή μέχρι το τέλος, του "ανεβάσματος" μιας παράστασης, όταν αποφάσισα τι θα σπουδάσω σκέφτηκα ότι αφενός θα πρέπει να ακολουθήσω ένα επάγγελμα που θα με γεμίζει, αφετέρου θα πρέπει να γεμίζει και το στομάχι μου, και των παιδιών μου αν αποκτήσω κάποτε. 

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ήταν η προχθεσινή εκπομπή της Γωγώς Αλεξανδρινού στην οποία ο ηθοποιός Λευτέρης Σαλωμίδης, με δάκρυα στα μάτια έλεγε ότι μετακόμισε στη Γερμανία επειδή στην Κύπρο δεν μπορεί να τα βγάζει πέρα πλέον. Αρχικά τον λυπήθηκα, θεωρώ μάλιστα ότι θα μπορούσε το θέμα να παρουσιαστεί με τρόπο που να μην θίγει σε τέτοιο βαθμό την αξιοπρέπεια αυτού του ανθρώπου. Μετά όμως άρχισα να σκέφτομαι ότι επρόκειτο για έναν επιεικώς μέτριο ηθοποιό. Έναν από τους πάρα πολλούς, μέτριους έως κακούς ηθοποιούς που συναντούμε στην Κύπρο.

Προσπαθώ να θέσω όσο πιο κομψά μπορώ το ζήτημα: η ανεργία είναι πολύ σκληρή, τη νιώθω, τη ζω καθημερινά στο ίδιο μου το σπίτι εδώ και πολλά χρόνια. Ποιες είναι όμως οι δικές σου ευθύνες; Αν επιλέξεις το επάγγελμα του ηθοποιού, χωρίς μάλιστα να έχεις στοιχειώδες ταλέντο, με εξαίρεση την περίπτωση που έχεις πατέρα πρώην πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου να παίζεις στο θοκ, ή είχες την τύχη να πρωταγωνιστείς στην Τόλμη και Γοητεία που διαρκεί 30 χρόνια (I'm sorry Ronn, you suck!), το πιθανότερο είναι ότι κάποια στιγμή η ανεργία θα σου κτυπήσει την πόρτα.

Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω είναι στο εξής: όταν επιλέγεις την επαγγελματική σου πορεία μην το κάνεις σκεφτόμενος if money was not an issue, διότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, money will always be an issue. Και αν το κάνεις, τουλάχιστον να έχεις ετοιμάσει ένα plan Β.

    

Οσκαρικά Δράματα

Τρίτη στη σειρά ανάρτηση με θέμα το θάνατο, δεν πειράζει όλα βγαλμένα από τη ζωή είναι!

Χάσαμε σήμερα τον Oscar de la Renta και από το πρωί έγινα δέκτης συλληπητήριων τηλεφωνημάτων (η ruth_less είχε ήδη την ευγένεια να με συλληπηθεί με σχόλιο της εδώ), γι' αυτό διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματος μας για να ενημερώσουμε το εκλεκτό μας αναγνωστικό κοινό ότι μπορεί αυτό το μπλογκ να πνέει τα λοίσθια εσχάτως, είναι όμως ακόμα ζωντανό - σε αντίθεση με το γνωστό σχεδιαστή- και περιμένει την έμπνευση να έρθει να το βρει με μετωπική, ει δυνατόν σύγκρουση. 

Εκτός από τον Oscar de la Renta που αποχαιρέτησε σήμερα τα εγκόσμια, ένας άλλος Όσκαρ (ο Πιστόριους) αποχαιρέτησε -επίσης σήμερα- τον καθαρό αέρα που θα κάνει κάποια χρόνια να αναπνεύσει, αφού επιτέλους καταδικάστηκε για την ανθρωποκτονία της κοπέλας του. Αυτή την πολύμηνη δικαστική διαδικασία,  την παρακολούθησα επισταμένα και έχω πεισθεί πέραν πάσης αμφιβολίας για την ενοχή του. Το καλύτερο όμως είναι να παρακολουθείς live την διαδικασία από το CNN και να σχολιάζεις στο τουίτερ μαζί με άλλους ημιμαθείς δικολάγνους. Μου θυμίζει τις παλιές καλές εποχές της αναπαράστασης της δίκης του Michael Jackson στα φοιτητικά μου χρόνια. Η Δικαστής Μασίπα λοιπόν, που ως μαύρη και γυναίκα πληροί όλες τις επικοινωνιακές προϋποθέσεις για να αναδείξει το πληγέν σύστημα απονομής δικαιοσύνης της Νοτίου Αφρικής, αφού έκρινε ότι η μαρτυρία που προσκομίστηκε δεν αρκούσε για να στοιχειοθετήσει το αδίκημα του φόνου, έριξε στα μαλακά τον Όσκαρ με ποινή φυλάκισης πέντε χρόνων. Το περί δικαίου αίσθημα δεν ικανοποιήθηκε πλήρως, αλλά τουλάχιστον επήλθαν κάποιες ισορροπίες.

Τέλος, επειδή όπως έχω ήδη αναφέρει, δεν μου αρέσουν οι ζυγοί αριθμοί και το τρία είναι πολύ καλύτερο από το δύο, κλείνω με έναν άλλο, τεράστιο και "άγριο" Όσκαρ:

Αυτά για σήμερα, σε περίπτωση συγκλονιστικών εξελίξεων επί παντός επιστητού θα σας τηρούμε ενήμερους.  

Ευθανασία

Από τα μνημόσυνα στην ευθανασία! Μακάβριο αλλά τι να γίνει αυτά έχει η ζωή. Βαρέθηκα το μπλόγκιγκ και πιστή στην υπόσχεση μου όταν το άρχιζα ότι δεν θα του επιτρέψω να αποτελέσει άλλον έναν δυνάστη στη ζωή μου, δεν πιέστηκα να γράψω αφού δεν είχα τι να πω. Όλη μέρα γράφω χωρίς να έχω να πω κάτι άλλωστε. Μέχρι που διάβασα αυτή την είδηση που μου δημιούργησε συνειρμούς που θα ήθελα να μοιραστώ με άλλους (ομολογώ ότι το διάβασα στη city αλλά είναι πιο chic να βάζω λινκ από το Βήμα- παρεμπιπτόντως χαίρε ω χαίρε λογοκλοπή!). 

O κος Φαν Ντερ Μπλίκεν που λες αγαπητέ αναγνώστη είναι ένας κατάδικος που εκτίει ποινή φυλάκισης εδώ και 30 χρόνια για αδικήματα κατά συρροήν βιασμών και φόνου, κοινώς πρόκειται δηλαδή για ένα τέρας. Ένα τέρας που οι Βελγικές Αρχές έκριναν ότι αποτελεί κίνδυνο στην κοινωνία και δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει στα σύγκαλά του, γι' αυτό και απέρριψαν το αίτημα του να μεταφερθεί σε ψυχιατρικό νοσοκομείο.  

Τότε ο Φαν Ντερ Μπλίκεν αποφάσισε ότι δεν θέλει πλέον να ζει και επιθυμεί να μεταφερθεί σε νοσοκομείο και να υποβληθεί σε ευθανασία. Αυτό το αίτημα του εγκρίθηκε από τις Βελγικές Αρχές. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι κακώς εγκρίθηκε το αίτημα του διότι αυτό το τέρας θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένο να ζει με τις ενοχές του ή ακόμη κι αν δεν έχει τέτοιες να ζει τη φρίκη της φυλακής μέχρι τέλους. Άλλωστε τι νόημα θα έχει αν όποιος κουράζεται από τον εγκλεισμό ξυπνά ένα πρωί και λέει Μπαρέθηκα φεύγω (γεια σου Μαρίνο Κλεάνθους) από τον μάταιο τούτο κόσμο. 

Wait a minute.

Κάτι μου θυμίζει αυτό. Δηλαδή σε τι διαφέρει ο Φαν Ντερ Μπλίκεν από τους αυτόχειρες των Κεντρικών μας Φυλακών; Φοβάται τα αίματα; Δεν νομίζω δεδομένου του αμαρτωλού παρελθόντος του. Τις λεπίδες; τα σχοινιά και τα σαπούνια; Δεν θέλει να λερώσει, επειδή μόλις σφογγάρισε η Βελγίδα καθαρίστρια; 

Ο Φαν Ντερ Μπλίκεν αποφάσισε να αυτοκτονήσει διά της επίσημης και νόμιμης οδού. Όπως και άλλοι 1807 άνθρωποι μόνο στο 2013, μόνο στο Βέλγιο.    

Μήπως να σκεφτούμε να ακολουθήσουμε το Βελγικό παράδειγμα; Αν είμαστε υπέρμαχοι της ελευθερίας του ανθρώπου τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι σε αυτήν περιλαμβάνεται και η ελεύθερη βούληση του για το αν θα ζήσει. Πολλοί στην Κύπρο την πολιτισμένη θα σπεύσουν να πουν ότι ενθαρρύνουμε τις αυτοκτονίες, αντί να βελτιώσουμε τις συνθήκες στο σωφρονιστικό ίδρυμα. Μα και ο Φαν Ντερ Μπλίκεν τις αντίστοιχες συνθήκες στο Βέλγιο, απάνθρωπες τις χαρακτηρίζει. Με κίνδυνο να ακουστώ κυνική, αν αποδεχθεί η πολιτεία το αίτημα του, με την προϋπόθεση ότι έχει την ικανότητα να λάβει συνειδητά μια τέτοια απόφαση, τότε είναι ευχαριστημένος και ο ίδιος και ο φορολογούμενος πολίτης και οι υπόλοιποι κατάδικοι που θα τους αδειάσει τη γωνιά.

Τι λέτε; Εγώ πάντως δηλώνω υπέρ. 

Μνημόσυνο TOP 5

Συμπληρώνονται σήμερα 18 χρόνια από την θλιμμένη εκείνη μέρα που η Αλίκη, μας άφησε. Νιώθω πως αν και κατ' επανάληψη εκφράζω τα συναισθημάτα λατρείας που έτρεφα παιδιόθεν για το πρόσωπο της πρώην, νυν και αεί εθνικής μας σταρ, αυτό που λείπει από εδώ μέσα είναι ένα αφιέρωμα στις αγαπημένες μου ταινίες της. Η διαδικασία επιλογής ήταν συναρπαστική αλλά και επίπονη, θα μπορούσαν να είναι πολλές άλλες μέσα στη πεντάδα αφού "κόπηκαν" αριστουργήματα όπως η νεράιδα και το παλικάρι, η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, η Αλίκη στο ναυτικό και η Μανταλένα, όμως θεωρώ ότι νίκησαν στις λεπτομέρειες αυτές που δεν υπάρχει περίπτωση να μην θέλω να δω ξανά και ξανά και ξανά.

Σημείωση: Ολοκληρώνοντας τη διαδικασία αξιολόγησης συνειδητοποίησα ότι σε όλες ανεξαιρέτως, ακόμα και στις επιλαχούσες αγαπημένες ταινίες, συμπρωταγωνιστής ήταν ο Παπαμιχαήλ. Η αλήθεια είναι ότι αν και έχω δει όλες τις ταινίες της Αλίκης με άλλους συμπρωταγωνιστές, η συμμετοχή του διαβόητου έρωτα των παιδικών μου χρόνων ένιωθα πάντα ότι αναβάθμιζε μια ταινία.Μέχρι σήμερα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν ο ωραιότερος Έλληνας όλων των εποχών.

5.Μοντέρνα Σταχτοπούτα: Αν και ασπρόμαυρη κατάφερε να μπει στην πεντάδα. Η φτωχή πλην τίμια ξανθομαλλού, ερωτεύεται το πλούσιο και εκκεντρικό αφεντικό της, ταξιδεύουν για δουλειά στη Ρώμη και αφού την περνά από τα χίλια μύρια κύματα, της κάνει πρόταση με ένα γοβάκι όλο στρας, αποκαλώντας την "Δεσποινίδα Σταχτοπούτα της Ρώμης".

Αγαπημένη σκηνή: Η κλασσική σκηνή της παραγγελίας στον κυρ Στέφανο τον μπακάλη με την οποία ταυτίστηκαν γενεές ολόκληρες στερημένων Ελλήνων, που με κάνει πάντα να βουρκώνω. "Θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε!"

4.Η Αγάπη μας: Όταν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή και γίνεται μια επιτυχημένη ταινία. Μια ταξιθέτρια εκμεταλλεύεται την κακή τύχη της πρωταγωνίστριας που γκρεμοτσακίστηκε λίγο πριν βγει στη σκηνή, παίρνει τη θέση της και ένα αστέρι γεννιέται. Ο μέχρι πρότινος επιτυχημένος πρωταγωνιστής που στο μεταξύ ερωτεύεται και παντρεύεται την ταξιθέτρια, επισκιάζεται τελικά από την επιτυχία της. Μπορεί να το αντέξει; Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα τον τραγικό παραλληλισμό της ταινίας αυτής με την ανταγωνιστική σχέση των Παπαμιχαήλ - Βουγιουκλάκη. Ίσως ένας από τους λόγους που μου άρεσε τόσο πολύ άλλωστε, ήταν αυτή η αίσθηση της ταύτισης τους με τους ρόλους τους.

Αγαπημένη σκηνή: Η στιγμή της "αποκάλυψης" του ταλέντου της Μαρίνας από τον Δημήτρη Ραζέλο και το όλο νόημα τραγούδι τους επί σκηνής.

3. Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια: Δεδομένου ότι την αγάπησα πριν να είμαι σε θέση να αντιληφθώ την έννοια του σοσιαλισμού, αυτή η ταινία δεν μπορούσε να απουσιάζει από την πεντάδα. Η Λίζα επιστρέφει από τις σπουδές της στα Λονδίνα έχοντας πρωτοποριακές ιδέες για την εποχή και ενάντια στις επιθυμίες του εργοστασιάρχη πατέρα της, στέκεται στο πλευρό του αδύναμου εργάτη. Αργότερα κατάλαβα ότι επρόκειτο για μια παραβολή που διεπόταν από τη συγκινητική προσπάθεια της Αλίκης να αντιταχθεί στη διαφαινόμενη δικτατορία.

Αγαπημένη σκηνή: Η κράτηση του "Σωτήρη" και της "Αγλαϊας" στο κελί υπό την επίβλεψη του Τσούκααααααα και στη συνέχεια το "Ι was in London". 

2.Χτυποκάρδια στα θρανία: Στο τσακ έχασε την πρωτιά, αλλά παραμένει λατρεμμένη. Ίσως η πιο δημοφιλής ταινία της Αλίκης, το σκασιαρχείο που κατέληξε στο γάμο, η μυστική επιστροφή στις σχολικές τάξεις και το προφιτερόλ.

Αγαπημένη σκηνή: Ποια άλλη, θα μπορούσε να είναι εκτός από το "Ναυσικάαααααα". Ο Παπαγιαννόπουλος σε ρεσιτάλ ερμηνείας και η Βουγιουκλάκη να ψάχνει εναγωνίως τη μετάφραση μέσα στο μάθημα! Ακολουθεί πάντα γέλιο μέχρι δακρύων!

1.Υπολοχαγός Νατάσσα: Γιατί πρώτο; Επειδή είναι η ταινία που έχω δει τις περισσότερες φορές (πάνω από 200), ξέρω όχι μόνο τα λόγια, αλλά και τους τραγικούς αγγλικούς υπότιτλους της βιντεοκασέτας απ' έξω και επειδή ήταν για πολλές δεκαετίες η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών. Ένα Φωσκολικό δράμα με τα όλα του, χωρίς όμως ευτυχές τέλος, μια πραγματική υπερπαραγωγή για τις αρχές της δεκαετίας του 70 που γυρίστηκε,  που επιβεβαιώνει περίτρανα πόσο πρωτοπόρα ήταν η Αλίκη για την εποχή της. Με δυο λόγια η ταινία πραγματεύεται την πονεμένη ιστορία ενός ζευγαριού που ερωτεύεται και παντρεύεται κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και το τραγικό τέλος (spoiler alert) του ενός απ' τους δύο. Παρά το γεγονός ότι ο Παπαμιχαήλ εμφανίζεται μουστακαλής και πιο πολύ θυμίζει ένα θείο μου στη Λεμεσό, παρά τον ζεν πρεμιέ που αγάπησα, το Υπολοχαγός Νατάσσα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!

Αγαπημένη σκηνή (που δυστυχώς δεν κατάφερα να εντοπίσω): Η σκηνή που βγαίνουν από την Εκκλησία οι νιόπαντροι, η νύφη περπατά και διαλύεται με ματωμένο νυφικό, και αντικρύζουν τους Έλληνες να έχουν παροπλίσει και γονατίσει τους Γερμανούς στρατιώτες που καραδοκούσαν έξω από την Εκκλησία. Ο Σπύρος Καλογήρου πυροβολεί την καμπάνα για να ηχήσει, ακούγεται η βραβευμένη μουσική του Κώστα Καπνίση κι εγώ ανατριχιάζω κάθε μα κάθε φορά!

  

Αιωνία σου η μνήμη Αλικάκι!

CRET

Σε συνέχεια σχετικής ανάρτησης του Anti-Christos και μετά το πέρασμα εβδομάδων αναζήτησης στέγης, το μόνο που αποκόμισα είναι η σοφία του να διαβάζω ανάμεσα στις γραμμές των καταχωρίσεων στις ιστοσελίδες των κτηματομεσιτικών γραφείων. Αυτή τη σοφία λοιπόν μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της αναζήτησης συνειδητοποίησα ότι οι λέξεις (κυρίως αγγλικές) αποκτούν νέο νόημα στον κτηματομεσιτικό χώρο. Ενδεικτικά παραπέμπω στις ακόλουθες λέξεις του Cyprus Real Estate Terminology (CRET):

Luxury: Στα ελληνικά πολυτελές, στα CRET σημαίνει ότι διαθέτει κλιματισμό. Δεν ζητήσαμε τις Βερσαλίες, αλλά ο κλιματισμός στο διαμέρισμα σε μια χώρα που το καλοκαίρι ακουμπά τους 50 κελσίου, δεν συνιστά πολυτέλεια αλλά μέσο επιβίωσης, γι' αυτό μην μας υποχρεώσετε κιόλας. Αν δε, υπάρχει και WC ξένων, το luxury παίρνει αξία μεζονέτας στο Μανχάταν.   

Furnished: Η μεγαλύτερη παγίδα του κτηματομεσίτη αγαπητέ αναγνώστη. Διότι όταν ζητάς επιπλωμένο διαμέρισμα, ανοίγεις τους ασκούς του Αιόλου και είσαι έρμαιο των ατυχέστατων στυλιστικών επιλογών της κάθε Λευκωσιάτισσας που μόλις τις μετάνιωσε, αντί να τις ρίξει στο πυρ το εξώτερον, τις μετέφερε στο διαμέρισμα που προτίθεσαι να ενοικιάσεις. Σε περίπτωση που δεις στις φωτογραφίες που αναρτούνται έπιπλα της προκοπής, θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι δείχνουν έπιπλα που είτε πια δεν βρίσκονται στο διαμέρισμα, είτε θα τα πάρει μαζί του ο ιδιοκτήτης, ο οποίος δεσμεύεται να σου φέρει "άλλα καλύτερα" (ή μάλλον ότι περίσσεψε από το 4-day clearance του Μαλλούππα).

Cosy: Λέξη παγίδα. Στα Ελληνικά θα το αποκαλούσα ζεστό, στα CRET θα το αποκαλούσα τρύπα ή για να είμαι πιο σαφής, το ακίνητο που κάνει το δωμάτιο μου στη φοιτητική εστία να μοιάζει με οικογενειακή στέγη. Είναι γύρω στα 50 τ.μ. μαζί με τις βεράντες, συνήθως καινούριο (αφού τώρα πια το μέγεθος δεν μετράει) και πάντοτε άδειο για να φαίνεται ελαφρώς πιο μεγάλο. Pass and move.

Modern: η επιτομή της υποκειμενικότητας. Γιατί modern αποκαλούμε πλέον οτιδήποτε κτίστηκε την παρούσα χιλιετία. Ασχέτως αν ρέει άφθονη η σκαλιστή καρυδιά και τα venetian blinds, το ακίνητο θα είναι για πάντα modern στις καρδιές μας.Tip: Μην προσπαθήσεις να επιχειρηματολογήσεις, θα χάσεις πολύτιμο χρόνο.  

Beautiful. Η λέξη που χρησιμοποιείται κατά κόρον ελλείψει άλλων θετικών χαρακτηριστικών. Μόλις δεις αγαπητέ αναγνώστη τη λέξη beautiful πήγαινε στο επόμενο ακίνητο. Απλά επειδή για να το αποκαλούν beautiful δεν κατάφεραν να το χαρακτηρίσουν ούτε modern, ούτε luxury ούτε ευρύχωρο, ούτε καν ευάερον κι ευήλιον. 

Near Green Area: Στα CRET είναι κάτι αντίστοιχο του "οδός χωράφκια νούμερο αγκάθκια" που έλεγαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι. Πρόκειται για διαμερίσματα σε περιοχές ανεξερεύνητες, ξεχασμένες από το Θεό και εφαπτόμενες στη νεκρή ζώνη. Αν δεν έχεις πρόθεση να μαγειρεύεις Meth στο νέο σου διαμέρισμα, σε συμβουλεύω να πας στην επόμενη καταχώριση.

Τι εννοείς έλειψαν;

Ο Άνθρωπος δεν είναι μόνο Voice

Σκοπός του Voice αν κατάλαβα καλά ήταν να αναδειχθεί μια φωνή που ανήκε σε πρόσωπο που υπό άλλες συνθήκες, ουδεμία επιτροπή θα γύριζε να κοιτάξει. Επειδή όμως μέχρι να βγει ο νικητής καταλήξαμε να ψηφίζουμε με τα ίδια κριτήρια όπως και στα υπόλοιπα talent shows, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο δεν έχει ειδοποιό διαφορά και συνεπώς δεν έχω λόγο να πιστεύω ότι η Μαρία - Έλενα Κυριάκου θα έχει καλύτερη εξέλιξη από τον Περικλή Στεργιανούδη ή τον Σταύρο Μιχαλακάκο. 

Για μένα το πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα δεν ήταν το πρόσωπο πίσω από τη φωνή των επίδοξων ποπ σταρς, αλλά η προσωπικότητα πίσω από τη φωνή των μελών της Κριτικής Επιτροπής. Αυτή ήταν η πραγματική αποκάλυψη και μάλλον το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του κατά τα άλλα καινοφανούς show. Και εξηγώ:

Τον Μιχάλη Κουινέλη δεν τον ήξερα από πριν και γι' αυτό δεν είχα διαμορφώσει οποιαδήποτε άποψη για εκείνον. Κατάλαβα όμως ότι πρόκειται για ένα συμπαθητικό, ταλαντούχο και ευγενικό παιδί.

Οι πραγματικές ανατροπές όμως, έγιναν με τους υπόλοιπους τρεις. Ξεκινώντας από τον λατρεμένο μου Ρέμο που έχει -για μένα- την πιο ερωτική, αντρική φωνή του Ελληνικού πενταγράμμου. Η ανατριχίλα που ένιωθα στο άκουσμα της όμορφης χροιάς του όταν τραγουδούσε, αντικαταστάθηκε από την αμηχανία του "τι βλακείες λέει αυτός ο χωρκάτης" όταν άρχισε να μιλά. Προσοχή αγαπητέ αναγνώστη ανάμεσα στο κενό του αρρενωπού και του άξεστου. Ο Αντώνης μας λοιπόν, αποκαλύφθηκε πως ήταν ένας ημιμαθής, ένας απολίτιστος, που τραγουδάει μόνο λαϊκά άσματα διότι απλά μέχρι εκεί μπορεί. Απογοήτευση.

Προχωρώντας στην Μελίνα Ασλανίδου. Αν και δεν ήμουν ποτέ φαν, ήξερα ότι εκπροσωπούσε τόσο στην κριτική επιτροπή, όσο και γενικότερα, το έντεχνο τραγούδι. Ο όρος "έντεχνο" που συχνά ταυτίζεται με το "ποιοτικό", θα ανέμενε κανείς ότι έλκει ανθρώπους που έχουν μια στοιχειώδη μόρφωση, καλλιέργεια και μια προσωπικότητα που μπορεί να το στηρίξει. Προφανώς παρασυρόμενη από την πολύ καλή εικόνα που έχω για μορφές που ανέδειξαν το έντεχνο ελληνικό τραγούδι, όπως ο Σαββόπουλος, η Γαλάνη και η Πρωτοψάλτη, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι πίσω από την -κατά τα άλλα πολύ συμπαθητική- φωνή της Ασλανίδου κρυβόταν το απόλυτο τίποτα. Άποψη μηδέν, έκφραση μηδέν, νοημοσύνη μηδέν, χιούμορ υπό το μηδέν. 

Τέλος, η Βανδή. Η εκπρόσωπος του ποπ/λαϊκού στην επιτροπή, η συνάδελφος της Πάολας, της Λαίδης και της Βιολέτας Καφουρίδου. Η χαρά του τσιφτετελιού, του γαρίφαλου και του ευτελούς σουξέ. Για μένα ήταν η απόλυτη ανατροπή αφού γνώρισα μια Δέσποινα μορφωμένη, καλλιεργημένη και ακομπλεξάριστη, που κρατούσε τις ισορροπίες στην επιτροπή και έπαιρνε πρωτοβουλίες όταν οι άλλοι δεν ήξεραν να αρθρώσουν λέξη. (Ξέρω πως θα ακούσω διάφορα γι’ αυτό αλλά δεν βαριέσαι!) Θεωρώ ότι από αυτή την εκπομπή, είναι ίσως η μόνη που επωφελήθηκε και ανέβηκε στην εκτίμηση του κοινού.

  

Τι να πει κανείς. Τα φαινόμενα ή μάλλον τα "ακουόμενα" απατούν. Και τα στερεότυπα, ειδικά στον Ελληνικό χώρο, μάλλον υπάρχουν για να καταρρίπτονται.

Οι Αφηρημένοι

Τις προάλλες, κατά τη διάρκεια ταξιδιού μου στην Αγγλία (σε σχέση με το οποίο προτίθεμαι να αναπτύξω σκέψεις και συναισθήματα σε άλλη ανάρτηση) επισκέφθηκα μια πινακοθήκη σύγχρονης τέχνης για να δω μια έκθεση με θέμα την εξέλιξη της αφηρημένης τέχνης στον 20ο αιώνα. Κάπου εδώ να σημειώσω ότι επειδή ασχολήθηκα για κάποια χρόνια με εικαστικές τέχνες, προσπαθώ με κάθε ευκαιρία να επισκέφτομαι πινακοθήκες στα ταξίδια μου. Και το κάνω πάντα με μεγάλο ενθουσιασμό, έχοντας στο μυαλό ότι ακόμα και αν δεν ικανοποιηθώ από τα εκθέματα, η έκφραση μέσα από τις τέχνες κρύβει πάντα μια μαγεία που το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τη σεβαστούμε. Αυτός ο σεβασμός όμως θεωρώ ότι πρέπει να κατευθύνεται όχι μόνο από το θεατή στον καλλιτέχνη αλλά και το αντίθετο. Γι' αυτό θυμώνω όταν θεωρώ ότι η απουσία περιορισμών ή κανόνων καθιστά την ελευθερία στην τέχνη ασυδοσία. 

Κατανοώ ότι οι τέχνες εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου. Δεν είναι στάσιμες ευτυχώς. Όμως η έννοια της αφηρημένης τέχνης δεν είναι καθόλου αφηρημένη. Είναι σαφέστατη. Προέρχεται από το ρήμα "αφαιρώ" και είναι λοιπόν αυτονόητο ότι θα πρέπει να υπάρχει κάτι από το οποίο να "αφαιρέσεις". Αφαιρούν λοιπόν από το χρώμα, το σχήμα, τον όγκο, τις διαστάσεις. Όταν όμως καταλήγουμε να αφαιρείται η ουσία, το "ποιος περιπέζει ποιον" είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ. Στα τελευταία χρόνια έχω έρθει αντιμέτωπη πολλές φορές σε αντίστοιχες εκθέσεις με τον πειρασμό να πω "Είναι τώρα τέχνη αυτό που βλέπω;"

Θα μου πεις, κι ο Νταλί είχε σε έργο του τρίχες από αιδοίο, θα αμφισβητήσεις τώρα και τον Νταλί; Κατ' αρχάς ο Νταλί στο γνωστό έργο του, είχε κατασκευάσει ολόκληρο μηχανισμό, στα πλαίσια του οποίου βλέπουμε τις επίμαχες τρίχες. Επίσης ο Νταλί έχει ένα έργο πίσω του διόλου ευκαταφρόνητο. Το κυριότερο όμως είναι ότι υπάρχει ένα σκεπτικό πίσω από το έργο, που ακόμα και αν δεν μπορώ να το συλλάβω πλήρως, το σέβομαι ως μέσο έκφρασης ενός ιδιοφυιούς. 

Σας παραθέτω λοιπόν κάποια από τα "έργα" της έκθεσης, τα οποία ομολογουμένως αποτέλεσαν τις σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι. 

Ο κύριος που βλέπετε να απεικονίζεται στην οθόνη αποφάσισε να κάνει ένα βίντεο διάρκειας 20 λεπτών στο οποίο ξεντύνεται. Για την ακρίβεια δεν ξεντύνεται, απλώς βγάζει αυτό το κόκκινο φανελάκι που βλέπετε. Αυτό είναι το έργο του. Πως του παίρνει 20 λεπτά να βγάλει το φανελάκι. Δεν είναι ούτε ανάπηρος, ούτε υπέργηρος. Κάνει τόσο αργές κινήσεις σε βαθμό που νομίζεις ότι η εικόνα έχει "παγώσει". Αν πρόθεση του ήταν να "με βγάλει από τα ρούχα μου", το κατάφερε. Αν εσύ δε, αντέξεις χωρίς να κόψεις τις φλέβες σου και παρακολουθήσεις και τα 20 λεπτά, θα ολοκληρωθείς, θα φτάσεις στην "τελείωση" και θα δεις τον κύριο αυτό, χωρίς το κόκκινο φανελάκι. Ποια ανατροπή; Δεν υπάρχει λέμε, είναι ο κύριος με το φανελάκι και ο κύριος χωρίς το φανελάκι! Άφησε τη φαντασία σου αχαλίνωτη για τον συμβολισμό του έργου (η δική μου βαρέθηκε να τον περιμένει).

Άλλο λατρεμένο "έργο", ο "χυμός. Για την ακρίβεια οι χυμοί ήταν τρεις σε όλη την έκθεση, αλλά για ευνόητους λόγους αγαπητέ αναγνώστη δεν υπήρχε νόημα να βγάλω τρεις φωτογραφίες. Εδώ ο καλλιτέχνης παίρνει αυτά τα μπουκαλάκια, βάζει μέσα γλυκερίνη, βαφές τροφίμων και διάφορα άλλα υγρά και δημιουργεί το λεγόμενο "Manifestation Juice". Τα συμπεράσματα, δικά σας. Παρενθετικά να πω ότι δεν τον πρόσεξα τον πρώτο χυμό και παρ' ολίγο να τον κλωτσήσω. 

Τέλος, σας παρουσιάζω το "έργο" που λάτρεψα να μισώ. Πρόκειται για ένα κομμάτι χαρτί, κοινώς "πατσιαούρι" στο οποίο η καλλιτέχνις κόλλησε τσίχλες, οδοντόκρεμες, μανικιούρ και άλλα χρειώδη και φέρει τον τίτλο "Unused to". Αν δεν το έβλεπα κρεμμασμένο στην Γκαλερύ αυτή, θα έπαιρνα όρκο ότι είναι ένα από τα κατορθώματα των συμμαθητών μου όταν κάναμε στο Γυμνάσιο, Σχεδιασμό & Τεχνολογία. 

Τελοσπάντων, θαύμασα ό,τι ήταν να θαυμάσω κι έφυγα από την πινακοθήκη, προβληματισμένη για τους λάθος λόγους μάλλον. Μισοφαγωμένες πίτσες, τρεις άσπροι καμβάδες και λιβάδια που έφαγαν οι αγελάδες που έφυγαν και άλλα τέτοια τραγελαφικά, για μένα δεν είναι τέχνη. Κάπως έτσι θα ένιωσε εικάζω και η καθαρίστρια στην Ιταλία που πέταξε στα σκουπίδια "έργα τέχνης". 

Δεν ξέρω, ίσως να είμαι απόλυτη. Αλλά ίσως και να αγαπώ πολύ την τέχνη για να βάλω στο ίδιο καζάνι τους πιο πάνω, με ανθρώπους που το αυταπόδεικτο ταλέντο τους δημιούργησε αριστουργήματα. Έτσι κι αλλιώς, ουδέποτε δήλωσα οπαδός της άνευ όρων ελευθερίας της έκφρασης! 

Love My Job (1)

Τρέχω να τελειώσω την ένορκη δήλωση πριν την λήξη της προθεσμίας, έχω πάρει ήδη μια παράταση. Δίνω ραντεβού με τη λειτουργό που θα ορκιστεί, να τη συναντήσω στο Δικαστήριο. Φτάνουμε εκεί, της δίνω την ένορκη δήλωση να τη διαβάσει και να την υπογράψει. Κοντοστέκεται.

- Τι συμβαίνει, εντόπισες κάποιο λάθος; της λέω. 

Σπρώχνει το Ευαγγέλιο.

- Δεν μπορώ να ορκιστώ, είμαι άθεη, λέει.

- Και τι να κάνουμε τώρα, της απαντώ, έχουμε και Κοράνι αν προτιμάς!

-Άθεη είμαι, όχι Μουσουλμάνα.

-Σωστά....ε μα δεν προλαβαίνω να πάω πίσω γραφείο να το αλλάξω. Παίξε πελλόν!

-Γιατί δεν μου φέρνεις το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να ορκιστώ;

- Το Σύνταγμα; Μια ένορκη δήλωση σου δώσαμε να υπογράψεις κουκλίτσα μου, δεν σου αναθέσαμε Υπουργείο! Τελείωνε υπόγραψε να φεύγουμε, έχουμε κι άλλες δουλειές.

Εκείνη την ώρα έρχεται μια λειτουργός που ξέρει την περίπτωση και λέει με ύφος πλήρους κατανόησης (προς το δράμα μου), "είναι εντάξει να υπογράψει και μπορείτε να πάτε, την ξέρουμε την κοπέλα".

Φεύγω με χίλιες σκέψεις.Δυναμώνω το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Τι ακούω;

Κάποιος μου κάνει πλάκα!

Καρναβαλισμοί

Αλλάζουμε κλίμα και διάθεση, όπως θα έλεγε και ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος, αφού οι πολιτικές αναλύσεις δεν μου περνούν (δεν είχα υπολογίσει τα τερτίπια του Καρογιάν – αν και νομίζω είναι θέμα ημερών να ενδώσει) και να αγγίξουμε το φλέγον ζήτημα του Καρναβαλιού! Αχάπαρη μην κάνεις ζάππιγκ, πάταξον  μεν άκουσον δε!

Το σόι μου με τις Λεμεσιανές ρίζες έχει τα καρναβάλια στην ύψιστη βαθμίδα διασκέδασης, κάτι που το σόι μου το Λευκωσιάτικο όχι μόνο δεν καταλαβαίνει, αλλά δεν χάνει ευκαιρία να εκφράζεται απαξιωτικά.  Εγώ πάλι από μικρή παρέλαυνα και προέλαυνα στις απανταχού παρελάσεις με ευφάνταστες στολές δημιουργίες της μητρός μου (ακόμα κάτι για το οποίο θα την ευγνωμονώ  για πάντα)  κι επομένως δεν είναι δυνατόν τώρα που τριαντάρισα να μου ζητούν να απαρνηθώ για οποιοδήποτε λόγο, αυτό για το οποίο ζούσα και ανάπνεα για βδομάδες κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Όμως, κι εδώ υπάρχει ένα μεγάλο όμως, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι τα καρναβάλια είναι αντίληψη που δεν μπορεί να μεταδοθεί αν δεν υπάρχει το υπόβαθρο. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να έχουμε απαίτηση από όσους δεν το νιώθουν να το υιοθετήσουν με το ζόρι. Κάπως έτσι γεμίζουμε με άντρες που ντύνονται γυναίκες ικανοποιώντας άλλου είδους ψυχολογικά κατάλοιπα και κοστουμαρισμένους κύριους σε αποκριάτικους χορούς να βλέπουν το ρολόι και να μην βλέπουν την ώρα και τη στιγμή να φύγουν. Όταν το γράφω αυτό θυμάμαι τον καημένο τον παππού μου που μια ζωή συνόδευε την γιαγιά μου στους χορούς με κοστούμι και περίλυπο ύφος, ενώ αυτή ξεσάλωνε ντυμένη εύθυμη χήρα(!).

Στην Κύπρο έχουμε τη Λεμεσό κι έχουμε και τους άλλους. Δεν υπάρχει θεωρώ πιο αξιολύπητο θέαμα από την παρέλαση του καρναβαλιού στην Πάφο η οποία όσο κι αν προσπαθεί θα είναι πάντα ο φτωχός συγγενής. Είναι να απορείς πως δεν καταλαβαίνουν ότι η μιζέρια που αποπνέουν αναιρεί την ίδια την έννοια του καρναβαλιού. Η Λευκωσία από την άλλη, προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες με κάτι υποτυπώδεις εκδηλώσεις, πάρτυ και μίνι πανηγύρια (την παρέλαση του καρναβαλιού στην Αγλαντζιά δεν την κατατάσσω στις παρελάσεις αλλά στα πανηγύρια), όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να έχει κάτι το βράδυ της Κυριακής να πει η Αιμιλία και για την πόλη μας.

Συμπέρασμα; Αν νιώθεις πως θες να ξεφύγεις, να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να μην σε νοιάζει που θα γίνεις καραγκιόζης γιατί γύρω σου είναι χιλιάδες οι καραγκιόζηδες, να ξενυχτήσεις, να εκτονωθείς, να ξεπατωθείς, μόνο στη Λεμεσό μπορείς να το κάνεις. Όλα τα άλλα είναι παρηγοριά στον άρρωστο.

Καλές απόκριες να έχουμε κι ο καθένας ας τις περάσει όπως λαχταρά η ψυχή του. Έτσι κι αλλιώς όπως φαίνεται, αυτά θα μας μείνουν!