Στης Μιμής

Ποιας Μιμής; Της Ντενίση καλέ, αυτή η μούργα του Σπύρου δεν ξέρουμε καν αν ζει. Όταν λοιπόν ανακοίνωσα σε συγγενείς και φίλους ότι θα πάω στο θεατρικό εργαστήρι της Μιμής δεν βρέθηκε μια ψυχή να με ενθαρρύνει. «Είναι ατάλαντη η Μιμή»,» είδες πως πέφτει στην Άννα Καρένινα από την λάθος πλευρά όταν την χτυπά το τρένο», και άλλα παρόμοια. Μα είπα εγώ ποτέ ότι η Ντενίση είναι η Παξινού; Δεν γελάω κάθε φορά που βλέπω στο youtube τη Μπουμπουλίνα να λέει το θρυλικό πλέον «’Εχει δίκιο ο Παπάς!»;

Είναι όμως σταρ βρε παιδί μου, έχει μια λάμψη, μια ενέργεια, ένα φως που δεν με αφήνει ασυγκίνητη. Δηλαδή αν η Αλίκη είχε θεατρικό εργαστήρι στην Κύπρο δεν θα πήγαινα επειδή ήταν τραγική στο «η κυρία δε με μέλλει»; Επειδή λοιπόν ούτε εμένα με μέλλει πήρα την κολλητή και το τετράδιο μου παραμάσχαλα και σπεύσαμε να μπολιαστούμε με μια μικρή – εβδομαδιαία- δόση αθηναϊκού θεατρικού ψώνιου! Για κακή μου τύχη όμως δεν μας βόλευαν οι μέρες που δίδασκε η Ντενίση και αρκέστηκα στην εναλλακτική του Σοφιανού (πρώην ζεν πρεμιέ – νυν Ελλαδίτη πάροικου) με την κρυφή ελπίδα ωστόσο ότι μια μέρα θα συναντήσω τη Μιμή.

Το πρώτο μάθημα ήταν συμπαθητικό και ομολογουμένως ο Φίλιππος πολύ πιο προσιτός και ενδιαφέρων από αυτό που περίμενα. Όμως περιοριστήκαμε σε θεωρητικούρες τύπου «θέατρο είναι η αναπαράσταση των ανθρώπινων ή άλλων σχέσεων και συμπεριφορών» και εγώ που δεν έβλεπα την ώρα να πιάσω το κείμενο και να αρχίσω τα «Αχ Τάφε μου», άρχισα να χασμουριέμαι.

Χθες ήταν το δεύτερο μάθημα και πήγα με περιορισμένες προσδοκίες. Όμως ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η Μιμή και μας ανακοινώνει πως έγινε αλλαγή στο πρόγραμμα και θα παρακολουθούσαμε το δικό της μάθημα! Ο ενθουσιασμός μου δεν περιγράφεται! Σε 5 λεπτά ήξερε όλο μου το σόι ότι μαθήτευα δίπλα στη Ντενίση, λες και ήταν έτοιμη να μου κάνει πρόταση να πρωταγωνιστήσω στην επόμενη παράσταση της. Πάντως μου έκανε εξαιρετική εντύπωση. Κομψή, καλλιεργημένη και γλυκιά σε βαθμό που σχεδόν πίστεψα πως την ενδιαφέραμε πραγματικά και δεν ήρθε στην Κύπρο για αρπαχτή. Αρχικά κάναμε λίγες ασκήσεις απ’ αυτές που κάνουν πριν την παράσταση για ζέσταμα λέει, όλοι πιασμένοι χέρι-χέρι σε ένα κύκλο, άχνες, ναι, όχι, αχ και βαχ με διαφραγματικές αναπνοές. Μετά μας έδωσε επιτέλους κείμενο. Μας εξήγησε πως γίνεται η σωστή ανάγνωση θεατρικού κειμένου και πως τονίζουμε την κάθε φράση. Βγήκα και εγώ και διάβασα ένα απόσπασμα από το «ποιος ανακάλυψε την Αμερική» και με συμπάθησε! Μ’ αυτά και μ’ εκείνα πέρασα ένα καταπληκτικό δίωρο ψες στη Ντενίση, η οποία σημειωτέον την ώρα που έφευγα μου είπε πόσο λυπάται που δεν είμαι στο δικό της μάθημα! (Το σχόλιο της μάνας μου ότι το ’πε αποκλειστικά για σκοπούς εξασφάλισης περαιτέρω διδάκτρων το αντιπαρέρχομαι!)

Εν ολίγοις, ήταν μια εμπειρία που δικαίωσε την επιμονή μου να παρακολουθήσω αυτή τη σειρά μαθημάτων και το μόνο που εύχομαι είναι μην αρχίσει ο Φίλιππος την άλλη Τετάρτη τους Στανισλάφσκι και τα πειραματικά θέατρα, γιατί δεν την γλιτώνουμε τη μετεγγραφή μου στη Μπουρλοτιέρισσα.