Και εγένετο Blog!

Ομολογώ ότι η ιδέα να δημιουργήσω το δικό μου blog στριφογύριζε στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Όμως λίγο η αναβλητικότητα που με χαρακτηρίζει, λίγο που χάνω το ενδιαφέρον μου εύκολα δεν το υλοποίησα ποτέ. Η αλήθεια ωστόσο, είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια που μυήθηκα στον κόσμο της μπλογκόσφαιρας ως επαγγελματίας αναγνώστης όπως με αποκάλεσε η φίλτατη Πρασινάδα, γέλασα, συγκινήθηκα και προβληματίστηκα ανέλπιστα μέσα από τις αναρτήσεις ανθρώπων αξιόλογων, κάποιους από τους οποίους θα μπορούσα να αποκαλέσω σήμερα μέχρι και φίλους. Δεν έχω σκοπό να γράφω για μένα ούτε και να αναλύω τα βαθιά κρυμμένα μυστικά μου εδώ μέσα. Επειδή όμως ζήλεψα τους συμμετέχοντες στον περσινό Σίκρετ Σάντα, αποφάσισα ότι πάση θυσία έπρεπε να βρω τρόπο να συμμετάσχω φέτος στο Σίκρετ Σάντα II! Αυτό σημαίνει ότι κάποιος - μάλλον άτυχος - θα κληθεί να μου κάνει δώρο-ποστ και δεν θα έχει ιδέα τι να κάνει. Έτσι με την πρώτη μου ανάρτηση του παρέχω σανίδα σωτηρίας αναφέροντας αυτά που πολύ φοβάμαι ότι δεν ενδιαφέρουν κανένα άλλο!    

(1) Φοβάμαι τους σκύλους. Κι όταν λέω φοβάμαι τους σκύλους εννοώ φοβάμαι όλους τους σκύλους. ΟΛΟΥΣ. Δεν με νοιάζει αν δεν δαγκώνουν, αν είναι τρυφεροί, αν είναι οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου ή αν διώχνουν τους κλέφτες. Τους φοβάμαι, δεν θέλω ούτε να τους βλέπω και κυρίως δεν έχω διάθεση να τους ξεφοβηθώ. Κατά συνέπεια, αν μου πεις «μην φοβάσαι δεν δαγκώνει, να παίξει μαζί σου θέλει», λυπάμαι αλλά δεν θα γίνουμε ποτέ φίλοι.

(2) Αγαπώ την Αλίκη. Μεγάλωσα με τις βιντεοκασέτες της Βουγιουκλάκη και έχω δει όλα της τα έργα άπειρες φορές. Το Υπολοχαγός Νατάσσα το έχω δει μάλλον περισσότερες φορές κι από τον σκηνοθέτη του όταν έκανε το μοντάζ. Ξέρω όχι μόνο τους διαλόγους αλλά και τη μετάφραση στους υποτίτλους. Όταν πέθανε δε τον Ιούλιο του 1996 έκλαψα τόσο πολύ που η γιαγιά μου επέμενε να με στείλει στην κηδεία να την αποχαιρετήσω! Δεν πήγα, αλλά λίγους μήνες μετά μόλις πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα, έσπευσα στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών να βάλω λουλούδια στον τάφο της. Σήμερα αν και κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν μοντέρνες σταχτοπούτες και οι δασκάλες με τα ξανθά μαλλιά τα βάφουν, εξακολουθώ να μην έχω καλύτερο από ένα μαραθώνιο προβολών ταινιών της Αλίκης!

 

(3) Υποστηρίζω φανατικά τον Ολυμπιακό Λευκωσίας. Ναι τον Τακτακαλά που πήρε πρωτάθλημα για τελευταία φορά το 1971, που βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στο χείλος του γκρεμού και πρόθυρα της πτώχευσης. Ο μπαμπάς μου με πήρε στο γήπεδο για πρώτη φορά όταν ήμουν 6 χρονών και αποκοιμήθηκα. Μεσολάβησαν 23 χρόνια στα οποία έχω υποστεί άπειρα πειράγματα και ταπεινωτικά σχόλια που μόνο τόνωσαν την αγάπη μου για τον Ολυμπιακό και σήμερα σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο τον ακολουθώ και ελπίζω σε καλύτερες μέρες!

(4) Δεν πίνω αλκοόλ. Ούτε σταγόνα όμως, σε βαθμό που εκνευρίζω τους γύρω μου αλλά δεν με νοιάζει. Βγαίνω έξω και πίνω περιέ, σόδες, κοκακόλες και άλλα τέτοια τρελά. Περιττό να πω ότι δεν έχω καλύτερο από να με σταματάνε για αλκο-τεστ!  

(5) Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Λόγω της δουλειάς της μαμάς μου, μεγαλώνοντας πέρασα πολλές ώρες στο ΡΙΚ και συμμετείχα σε πολλές παραγωγές και εκπομπές. Στην ηλικία των 10 περίπου ήξερα να κάνω μοντάζ και να χειρίζομαι τις κονσόλες στα βαν εξωτερικών παραγωγών. Όμως με αποθάρρυνε η μαμά μου, και καλά έκανε δηλαδή, αλλιώς σήμερα είτε θα ήμουν άνεργη είτε θα σκηνοθετούσα βαλς, σύννεφα, όνειρα και διάφορα άλλα άσχετα. Κάπως έτσι βρέθηκα να ασκώ ένα από τα πιο συμβατικά επαγγέλματα του κόσμου και να ικανοποιώ τα απωθημένα μου σε ερασιτεχνικούς θιάσους!

(6) Θέλω να ταξιδέψω παντού. Να γνωρίσω κάθε γωνιά του μάταιου τούτου κόσμου. Να δω χώρες που δεν ξέρω καν την ύπαρξη τους αλλά και να κάνω όλα τα κλισεδάκια, τύπου, να χορέψω ταγκό στο Μπουένος Άιρες και να περπατήσω το σινικό τείχος.

Αυτά προς το παρόν.