Νιώθω πως μέχρι χτες φορούσα την στολή μου κι έκανα "σκαπούλα" από το Γυμνάσιο. Ξαφνικά ξυπνώ σήμερα και είμαι 32. Μεγαλώνω αλλά δεν με ενοχλεί αυτό καθεαυτό. Αυτό που με φοβίζει είναι που ο κόσμος (μου), όπως τον ήξερα δεν υπάρχει πια. Η μάνα μου λέει είναι θετικό να νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια γιατί τουλάχιστον σημαίνει ότι πέρασες καλά. Όμως είναι τόσα πολλά. Aυτά που θέλω να κάνω. Aυτά που δεν θέλω αλλά αναμένουν οι άλλοι ότι πρέπει να κάνω. Κι αυτά που δεν κάνω, ενώ θα έπρεπε να κάνω. Αναβολή μέχρι νεοτέρας λοιπόν. Για σήμερα, ως αποτέλεσμα της ενδεδειγμένης -λόγω της μέρας- ενδοσκόπησης, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας 10 + 1 μικρές και μεγάλες αλήθειες που κρατώ ως απαύγασμα της μέχρι στιγμής επίγειας ζωής μου.
Δεν έχω χρόνο να θίγομαι με την άποψη ανθρώπων που δεν με αφορούν.
Ο καλύτερος τρόπος να ξοδέψεις τα λεφτά σου είναι τα ταξίδια.
Μην κάνεις κράτηση σε ξενοδοχείο αν δεν δεις φωτογραφίες του μπάνιου.
Το μεγάλο σπίτι είναι πολυτέλεια, το ευρύχωρο μπάνιο είναι ανάγκη.
Αν δεν κλείσεις το στόμα σου, δεν χάνεις κιλά.
Αυτό που ξεστόμισες εν βρασμώ ψυχής, όσες συγγνώμες και αν ζητήσεις θα σου το θυμίζουν μέχρι να πεθάνεις.
Από κάθε μα κάθε άνθρωπο, όσο λίγο κι αν τον εκτιμάς, έχεις κάτι να κερδίσεις.
Όταν τελικά νικήσεις εσύ, δεν έχεις διάθεση να το τρίψεις στη μούρη αυτού που σε κορόιδευε πριν.
Το νυφικό σου να το αγοράσεις έτοιμο και να μην ξοδέψεις γι' αυτό πέραν του μισού του μηνιαίου μισθού σου.
Αν θες να εκνευρίσεις ακόμα περισσότερο μια ήδη εκνευρισμένη γυναίκα, ρώτησε την αν θα δει περίοδο. Αν είναι έγκυος, πες της για τις ορμόνες της.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο σέξι σε έναν άνθρωπο από το χιούμορ.
Όταν είσαι 6 είναι γλυκό να το λες.
Όταν είσαι 16 είναι ελπιδοφόρο.
Στα 31...σχεδόν 32 είσαι γραφικός.
Η μεγαλύτερη δυστυχία που νιώθω μεγαλώνοντας είναι η συνειδητοποίηση του πόσο λίγα πράγματα από τα φρικτά που με περιτριγυρίζουν, μπορώ να αλλάξω. Πόσο μικρή είναι η δύναμη μου και πόσο ασήμαντη η επιρροή μου. Το ερώτημα που αναπόφευκτα γεννάται είναι, συνεχίζω να αγωνίζομαι ακόμα και αν θα μπορέσω απλώς να αλλάξω τα πιο μικρά, ή αποδέχομαι μοιραία την ασημαντότητα μου και δεδομένου ότι μάλλον δεν θα γίνω ποτέ πλανητάρχης αφοσιώνομαι αποκλειστικά στη μάχη της επιβίωσης μου;
Κάποτε είχα διαβάσει το ακόλουθο που μου αποτυπώθηκε:
Μπορεί να μην καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον θα πούμε ότι προσπαθήσαμε.
Γράφω επιστολές. Για παράπονα, για νοοτροπίες νοσηρές, για πρακτικές που με ενοχλούν, που θεωρώ ανήθικες, που είναι παράνομες, που θέλω να αλλάξουν. Είμαι σίγουρη ότι συχνά δεν φτάνουν καν στον προορισμό τους. Πέφτουν σε ώτα και μάτια ανθρώπων που "απλώς τη δουλειά τους κάνουν", "εκτελούν οδηγίες", "έτσι τους είπαν να κάνουν εδώ και χρόνια". Αναγνωρίζω ότι η συνήθεια μου αυτή ενδεχομένως να αποκαλύπτει μια Brenda σπαστική, γραφική, "αθκειασερή". Ίσως να φέρνω ανθρώπους σε δύσκολη θέση θέτοντας τους προ των ευθυνών τους και των καθηκόντων τους. Οι πλείστοι που μοιράζομαι μαζί τους τις ενέργειες μου τις χαρακτηρίζουν μάταιες. Έρχονται όμως -σπάνια ομολογουμένως- άνθρωποι επαγγελματίες, που νοιάζονται και τους διαψεύδουν. Τέτοιες στιγμές είναι οι μικρές μου νίκες. Και αποφασίζω ότι αξίζει να συνεχίζω να γράφω επιστολές. Όσο έχω όρεξη, κι όσο ελπίζω σε αλλαγή νοοτροπίας.
Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην ευγενική κυρία της Α.Η.Κ. που μου απάντησε με επαγγελματισμό και επάρκεια στο email μου και στον χρήστη του twitter της Ελληνικής Τράπεζας που ανταποκρίθηκε άμεσα. Είναι επίσης αφιερωμένη στο Χ. που κοροϊδεύει τις επιστολές μου.
Είχα να γράψω μήνες ολόκληρους σε αυτό το μπλογκ αλλά δεν πιέστηκα καθόλου. Μήνες που πέρασαν μικρά και μεγάλα, όμως δεν ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ με το παγκόσμιο ούτε τα του γάμου μου, ούτε τα του μήνα του μέλιτος. Σε όλους -σχεδόν- θα τύχει κάποια στιγμή και στα δικά σας οι λεύτερες!
Όπως είπα, δεν πιέστηκα να γράψω μια αδιάφορη για μένα -και για τους υπόλοιπους ακόμη περισσότερο- ανάρτηση, γιατί ήμουν σίγουρη ότι μια μέρα θα διαβάσω, θα ακούσω, θα διαπιστώσω κάτι που απλά θα πρέπει πάση θυσία να βγει από μέσα μου εκρηκτικά και άμεσα!
Με λίγα λόγια, ένας ακτιβιστής των δικαιωμάτων των gay, κινήθηκε νομικά εναντίον ενός ζαχαροπλαστείου που αρνήθηκε να εκτελέσει παραγγελία τούρτας που έφερε σλόγκαν "support gay marriage" για τη διεθνή μέρα κατά της ομοφοβίας. Αυτό γιατί όπως ανέφερε ο διευθυντής του, παραβίαζε τα xριστιανικά του πιστεύω.
Σήμερα, εκδόθηκε απόφαση στην οποία κρίθηκε ένοχος ο εν λόγω διευθυντής, για "unlawful discrimination on the grounds of sexual orientation".
Για μένα είναι αδιανόητη αυτή η απόφαση. Προσπαθώ να το δω από τη σκοπιά του Δικαστή ή ακόμα και του ενάγοντα αλλά πραγματικά δεν μπορώ παρά να μείνω με την πρώτη πικρή γεύση που μου έδωσε η ανάγνωση της είδησης. Ο ζαχαροπλάστης δεν είναι ούτε δημόσιος φορέας, ούτε ασκεί οποιαδήποτε εξουσία. Ναι, όπως είπε κι ο δικαστής, ασκεί το επάγγελμα του έναντι κέρδους αλλά πως μπορεί να του επιβληθεί ο τρόπος που θα το ασκεί; Ο πελάτης θα μπορούσε εύκολα να τον βλάψει κάνονας βούκινο σε όλη την γκέυ και όχι μόνο κοινότητα την ιστορία αυτή με καταστροφικές συνέπειες για την πελατεία του. Το να του επιβάλει όμως να φτιάξει ένα προϊόν που να προσκρούει άμεσα στη δική του ελεύθερη βούληση και έκφραση πόσο δημοκρατική είναι; Και κυρίως, μέχρι που φτάνει αυτό; Αν αύριο έρθει κάποιος Τουρκοκύπριος και ζητήσει από Ελληνοκύπριο ζαχαροπλάστη την ετοιμασία τούρτας με τη σημαία του ψευδοκράτους, μπορεί ο τελευταίος να αρνηθεί; Αν θεωρήσουμε ότι η παρασκευή γλυκών είναι μια μορφή τέχνης, θέτουμε όρια σε αυτά που ο καλλιτέχνης επιθυμεί να εκφράσει - ή να μην εκφράσει στην προκειμένη περίπτωση; Όταν όμως το κράτος παρενέβη στην έκθεση της Πάολας Ρεβενιώτη, μιλούσαν όλοι για λογοκρισία. Το αντίθετο δεν ισχύει;
Η ιστορία αυτή δεν έχει σχέση με τα δικαιώματα των γκέυ αλλά παραβιάζει κατάφορα τις προσωπικές ελευθερίες ενός προσώπου που δεν πίστευε σε αυτά που πρέσβευε ο επίδοξος πελάτης του. Δεν περιόρισε με οποιοδήποτε τρόπο τα δικαιώματα του, του είπε απλώς κάνε αλλού την τούρτα σου. Όχι επειδή είσαι γκέυ - αυτό είναι πολύ σημαντικό- αλλά επειδή θες να ψήσω ένα κέηκ με αναφορές με τις οποίες διαφωνώ.
Ο δικαστής λέει ο εναγόμενος έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει, φτάνει να μην παραβιάζει τη νομοθεσία με τον τρόπο που επιδεικνύει τα πιστεύω του. Δικολαβίστικες παπαριές για μένα.
Δεν μου βγάζει κανείς από το νου ότι όσο υποβολιμαία ήταν η αγωγή, άλλο τόσο ήταν και η παραγγελία εξ αρχής, αφού μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι η επιλογή του ζαχαροπλαστείου. Και οι 500 στερλίνες αποζημίωση είναι η απόδειξη περί τούτου.
Από τη μέρα που το διάβασα σε κάποιο μπλογκ - συγχωρέστε με σε ποιο, δεν το συγκράτησα- το σκέφτομαι. Αν τα λεφτά δεν ήταν ζήτημα, τι δουλειά θα έκανα; Αγαπώ το επάγγελμα μου αρκετά για να μην γκρινιάζω, τις περισσότερες μέρες τουλάχιστον, επειδή θα πάω δουλειά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα το επέλεγα αν το να κάνω ό,τι τραβά η ψυχή μου ήταν επιλογή. Για παράδειγμα, αν αύριο κερδίσω τα 11 εκατομμύρια στο τζόκερ θα πάω την Παρασκευή να υποβάλω παραίτηση. Ναι, δεν έμαθα από τα κουρέματα και δεν θα ζω με την αγωνία αν θα τα χάσω όλα μια μέρα!
Αποφάσισα ότι θα έπαιζα θέατρο. Ερασιτεχνικά δηλαδή, όχι επαγγελματικά. Τώρα που το σκέφτομαι αφού θα είχα πολλά λεφτά θα έκανα και εγγραφή σε καμιά σχολή της προκοπής. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της ανάρτησης μου, στο οποίο θα υπεισέλθω άμεσα.
Είμαι μια μέτρια ερασιτέχνις ηθοποιός. Τα περιθώρια βελτίωσης μου είναι περιορισμένα, αν υπάρχουν. Αν αποφάσιζα να το κάνω επαγγελματικά θα ήμουν μια κακή επαγγελματίας ηθοποιός, στην καλύτερη περίπτωση θα ήμουν μέτρια.Αν και απολαμβάνω την διαδικασία, από την αρχή μέχρι το τέλος, του "ανεβάσματος" μιας παράστασης, όταν αποφάσισα τι θα σπουδάσω σκέφτηκα ότι αφενός θα πρέπει να ακολουθήσω ένα επάγγελμα που θα με γεμίζει, αφετέρου θα πρέπει να γεμίζει και το στομάχι μου, και των παιδιών μου αν αποκτήσω κάποτε.
Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ήταν η προχθεσινή εκπομπή της Γωγώς Αλεξανδρινού στην οποία ο ηθοποιός Λευτέρης Σαλωμίδης, με δάκρυα στα μάτια έλεγε ότι μετακόμισε στη Γερμανία επειδή στην Κύπρο δεν μπορεί να τα βγάζει πέρα πλέον. Αρχικά τον λυπήθηκα, θεωρώ μάλιστα ότι θα μπορούσε το θέμα να παρουσιαστεί με τρόπο που να μην θίγει σε τέτοιο βαθμό την αξιοπρέπεια αυτού του ανθρώπου. Μετά όμως άρχισα να σκέφτομαι ότι επρόκειτο για έναν επιεικώς μέτριο ηθοποιό. Έναν από τους πάρα πολλούς, μέτριους έως κακούς ηθοποιούς που συναντούμε στην Κύπρο.
Προσπαθώ να θέσω όσο πιο κομψά μπορώ το ζήτημα: η ανεργία είναι πολύ σκληρή, τη νιώθω, τη ζω καθημερινά στο ίδιο μου το σπίτι εδώ και πολλά χρόνια. Ποιες είναι όμως οι δικές σου ευθύνες; Αν επιλέξεις το επάγγελμα του ηθοποιού, χωρίς μάλιστα να έχεις στοιχειώδες ταλέντο, με εξαίρεση την περίπτωση που έχεις πατέρα πρώην πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου να παίζεις στο θοκ, ή είχες την τύχη να πρωταγωνιστείς στην Τόλμη και Γοητεία που διαρκεί 30 χρόνια (I'm sorry Ronn, you suck!), το πιθανότερο είναι ότι κάποια στιγμή η ανεργία θα σου κτυπήσει την πόρτα.
Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω είναι στο εξής: όταν επιλέγεις την επαγγελματική σου πορεία μην το κάνεις σκεφτόμενος if money was not an issue, διότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, money will always be an issue. Και αν το κάνεις, τουλάχιστον να έχεις ετοιμάσει ένα plan Β.
Τρίτη στη σειρά ανάρτηση με θέμα το θάνατο, δεν πειράζει όλα βγαλμένα από τη ζωή είναι!
Χάσαμε σήμερα τον Oscar de la Renta και από το πρωί έγινα δέκτης συλληπητήριων τηλεφωνημάτων (η ruth_less είχε ήδη την ευγένεια να με συλληπηθεί με σχόλιο της εδώ), γι' αυτό διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματος μας για να ενημερώσουμε το εκλεκτό μας αναγνωστικό κοινό ότι μπορεί αυτό το μπλογκ να πνέει τα λοίσθια εσχάτως, είναι όμως ακόμα ζωντανό - σε αντίθεση με το γνωστό σχεδιαστή- και περιμένει την έμπνευση να έρθει να το βρει με μετωπική, ει δυνατόν σύγκρουση.
Εκτός από τον Oscar de la Renta που αποχαιρέτησε σήμερα τα εγκόσμια, ένας άλλος Όσκαρ (ο Πιστόριους) αποχαιρέτησε -επίσης σήμερα- τον καθαρό αέρα που θα κάνει κάποια χρόνια να αναπνεύσει, αφού επιτέλους καταδικάστηκε για την ανθρωποκτονία της κοπέλας του. Αυτή την πολύμηνη δικαστική διαδικασία, την παρακολούθησα επισταμένα και έχω πεισθεί πέραν πάσης αμφιβολίας για την ενοχή του. Το καλύτερο όμως είναι να παρακολουθείς live την διαδικασία από το CNN και να σχολιάζεις στο τουίτερ μαζί με άλλους ημιμαθείς δικολάγνους. Μου θυμίζει τις παλιές καλές εποχές της αναπαράστασης της δίκης του Michael Jackson στα φοιτητικά μου χρόνια. Η Δικαστής Μασίπα λοιπόν, που ως μαύρη και γυναίκα πληροί όλες τις επικοινωνιακές προϋποθέσεις για να αναδείξει το πληγέν σύστημα απονομής δικαιοσύνης της Νοτίου Αφρικής, αφού έκρινε ότι η μαρτυρία που προσκομίστηκε δεν αρκούσε για να στοιχειοθετήσει το αδίκημα του φόνου, έριξε στα μαλακά τον Όσκαρ με ποινή φυλάκισης πέντε χρόνων. Το περί δικαίου αίσθημα δεν ικανοποιήθηκε πλήρως, αλλά τουλάχιστον επήλθαν κάποιες ισορροπίες.
Τέλος, επειδή όπως έχω ήδη αναφέρει, δεν μου αρέσουν οι ζυγοί αριθμοί και το τρία είναι πολύ καλύτερο από το δύο, κλείνω με έναν άλλο, τεράστιο και "άγριο" Όσκαρ:
Αυτά για σήμερα, σε περίπτωση συγκλονιστικών εξελίξεων επί παντός επιστητού θα σας τηρούμε ενήμερους.
Από τα μνημόσυνα στην ευθανασία! Μακάβριο αλλά τι να γίνει αυτά έχει η ζωή. Βαρέθηκα το μπλόγκιγκ και πιστή στην υπόσχεση μου όταν το άρχιζα ότι δεν θα του επιτρέψω να αποτελέσει άλλον έναν δυνάστη στη ζωή μου, δεν πιέστηκα να γράψω αφού δεν είχα τι να πω. Όλη μέρα γράφω χωρίς να έχω να πω κάτι άλλωστε. Μέχρι που διάβασα αυτή την είδηση που μου δημιούργησε συνειρμούς που θα ήθελα να μοιραστώ με άλλους (ομολογώ ότι το διάβασα στη city αλλά είναι πιο chic να βάζω λινκ από το Βήμα- παρεμπιπτόντως χαίρε ω χαίρε λογοκλοπή!).
O κος Φαν Ντερ Μπλίκεν που λες αγαπητέ αναγνώστη είναι ένας κατάδικος που εκτίει ποινή φυλάκισης εδώ και 30 χρόνια για αδικήματα κατά συρροήν βιασμών και φόνου, κοινώς πρόκειται δηλαδή για ένα τέρας. Ένα τέρας που οι Βελγικές Αρχές έκριναν ότι αποτελεί κίνδυνο στην κοινωνία και δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει στα σύγκαλά του, γι' αυτό και απέρριψαν το αίτημα του να μεταφερθεί σε ψυχιατρικό νοσοκομείο.
Τότε ο Φαν Ντερ Μπλίκεν αποφάσισε ότι δεν θέλει πλέον να ζει και επιθυμεί να μεταφερθεί σε νοσοκομείο και να υποβληθεί σε ευθανασία. Αυτό το αίτημα του εγκρίθηκε από τις Βελγικές Αρχές. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι κακώς εγκρίθηκε το αίτημα του διότι αυτό το τέρας θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένο να ζει με τις ενοχές του ή ακόμη κι αν δεν έχει τέτοιες να ζει τη φρίκη της φυλακής μέχρι τέλους. Άλλωστε τι νόημα θα έχει αν όποιος κουράζεται από τον εγκλεισμό ξυπνά ένα πρωί και λέει Μπαρέθηκα φεύγω (γεια σου Μαρίνο Κλεάνθους) από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Wait a minute.
Κάτι μου θυμίζει αυτό. Δηλαδή σε τι διαφέρει ο Φαν Ντερ Μπλίκεν από τους αυτόχειρες των Κεντρικών μας Φυλακών; Φοβάται τα αίματα; Δεν νομίζω δεδομένου του αμαρτωλού παρελθόντος του. Τις λεπίδες; τα σχοινιά και τα σαπούνια; Δεν θέλει να λερώσει, επειδή μόλις σφογγάρισε η Βελγίδα καθαρίστρια;
Ο Φαν Ντερ Μπλίκεν αποφάσισε να αυτοκτονήσει διά της επίσημης και νόμιμης οδού. Όπως και άλλοι 1807 άνθρωποι μόνο στο 2013, μόνο στο Βέλγιο.
Μήπως να σκεφτούμε να ακολουθήσουμε το Βελγικό παράδειγμα; Αν είμαστε υπέρμαχοι της ελευθερίας του ανθρώπου τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι σε αυτήν περιλαμβάνεται και η ελεύθερη βούληση του για το αν θα ζήσει. Πολλοί στην Κύπρο την πολιτισμένη θα σπεύσουν να πουν ότι ενθαρρύνουμε τις αυτοκτονίες, αντί να βελτιώσουμε τις συνθήκες στο σωφρονιστικό ίδρυμα. Μα και ο Φαν Ντερ Μπλίκεν τις αντίστοιχες συνθήκες στο Βέλγιο, απάνθρωπες τις χαρακτηρίζει. Με κίνδυνο να ακουστώ κυνική, αν αποδεχθεί η πολιτεία το αίτημα του, με την προϋπόθεση ότι έχει την ικανότητα να λάβει συνειδητά μια τέτοια απόφαση, τότε είναι ευχαριστημένος και ο ίδιος και ο φορολογούμενος πολίτης και οι υπόλοιποι κατάδικοι που θα τους αδειάσει τη γωνιά.
Συμπληρώνονται σήμερα 18 χρόνια από την θλιμμένη εκείνη μέρα που η Αλίκη, μας άφησε. Νιώθω πως αν και κατ' επανάληψη εκφράζω τα συναισθημάτα λατρείας που έτρεφα παιδιόθεν για το πρόσωπο της πρώην, νυν και αεί εθνικής μας σταρ, αυτό που λείπει από εδώ μέσα είναι ένα αφιέρωμα στις αγαπημένες μου ταινίες της. Η διαδικασία επιλογής ήταν συναρπαστική αλλά και επίπονη, θα μπορούσαν να είναι πολλές άλλες μέσα στη πεντάδα αφού "κόπηκαν" αριστουργήματα όπως η νεράιδα και το παλικάρι, η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, η Αλίκη στο ναυτικό και η Μανταλένα, όμως θεωρώ ότι νίκησαν στις λεπτομέρειες αυτές που δεν υπάρχει περίπτωση να μην θέλω να δω ξανά και ξανά και ξανά.
Σημείωση: Ολοκληρώνοντας τη διαδικασία αξιολόγησης συνειδητοποίησα ότι σε όλες ανεξαιρέτως, ακόμα και στις επιλαχούσες αγαπημένες ταινίες, συμπρωταγωνιστής ήταν ο Παπαμιχαήλ. Η αλήθεια είναι ότι αν και έχω δει όλες τις ταινίες της Αλίκης με άλλους συμπρωταγωνιστές, η συμμετοχή του διαβόητου έρωτα των παιδικών μου χρόνων ένιωθα πάντα ότι αναβάθμιζε μια ταινία.Μέχρι σήμερα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν ο ωραιότερος Έλληνας όλων των εποχών.
5.Μοντέρνα Σταχτοπούτα: Αν και ασπρόμαυρη κατάφερε να μπει στην πεντάδα. Η φτωχή πλην τίμια ξανθομαλλού, ερωτεύεται το πλούσιο και εκκεντρικό αφεντικό της, ταξιδεύουν για δουλειά στη Ρώμη και αφού την περνά από τα χίλια μύρια κύματα, της κάνει πρόταση με ένα γοβάκι όλο στρας, αποκαλώντας την "Δεσποινίδα Σταχτοπούτα της Ρώμης".
Αγαπημένη σκηνή: Η κλασσική σκηνή της παραγγελίας στον κυρ Στέφανο τον μπακάλη με την οποία ταυτίστηκαν γενεές ολόκληρες στερημένων Ελλήνων, που με κάνει πάντα να βουρκώνω. "Θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε!"
4.Η Αγάπη μας: Όταν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή και γίνεται μια επιτυχημένη ταινία. Μια ταξιθέτρια εκμεταλλεύεται την κακή τύχη της πρωταγωνίστριας που γκρεμοτσακίστηκε λίγο πριν βγει στη σκηνή, παίρνει τη θέση της και ένα αστέρι γεννιέται. Ο μέχρι πρότινος επιτυχημένος πρωταγωνιστής που στο μεταξύ ερωτεύεται και παντρεύεται την ταξιθέτρια, επισκιάζεται τελικά από την επιτυχία της. Μπορεί να το αντέξει; Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα τον τραγικό παραλληλισμό της ταινίας αυτής με την ανταγωνιστική σχέση των Παπαμιχαήλ - Βουγιουκλάκη. Ίσως ένας από τους λόγους που μου άρεσε τόσο πολύ άλλωστε, ήταν αυτή η αίσθηση της ταύτισης τους με τους ρόλους τους.
Αγαπημένη σκηνή: Η στιγμή της "αποκάλυψης" του ταλέντου της Μαρίνας από τον Δημήτρη Ραζέλο και το όλο νόημα τραγούδι τους επί σκηνής.
3. Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια: Δεδομένου ότι την αγάπησα πριν να είμαι σε θέση να αντιληφθώ την έννοια του σοσιαλισμού, αυτή η ταινία δεν μπορούσε να απουσιάζει από την πεντάδα. Η Λίζα επιστρέφει από τις σπουδές της στα Λονδίνα έχοντας πρωτοποριακές ιδέες για την εποχή και ενάντια στις επιθυμίες του εργοστασιάρχη πατέρα της, στέκεται στο πλευρό του αδύναμου εργάτη. Αργότερα κατάλαβα ότι επρόκειτο για μια παραβολή που διεπόταν από τη συγκινητική προσπάθεια της Αλίκης να αντιταχθεί στη διαφαινόμενη δικτατορία.
Αγαπημένη σκηνή: Η κράτηση του "Σωτήρη" και της "Αγλαϊας" στο κελί υπό την επίβλεψη του Τσούκααααααα και στη συνέχεια το "Ι was in London".
2.Χτυποκάρδια στα θρανία: Στο τσακ έχασε την πρωτιά, αλλά παραμένει λατρεμμένη. Ίσως η πιο δημοφιλής ταινία της Αλίκης, το σκασιαρχείο που κατέληξε στο γάμο, η μυστική επιστροφή στις σχολικές τάξεις και το προφιτερόλ.
Αγαπημένη σκηνή: Ποια άλλη, θα μπορούσε να είναι εκτός από το "Ναυσικάαααααα". Ο Παπαγιαννόπουλος σε ρεσιτάλ ερμηνείας και η Βουγιουκλάκη να ψάχνει εναγωνίως τη μετάφραση μέσα στο μάθημα! Ακολουθεί πάντα γέλιο μέχρι δακρύων!
1.Υπολοχαγός Νατάσσα: Γιατί πρώτο; Επειδή είναι η ταινία που έχω δει τις περισσότερες φορές (πάνω από 200), ξέρω όχι μόνο τα λόγια, αλλά και τους τραγικούς αγγλικούς υπότιτλους της βιντεοκασέτας απ' έξω και επειδή ήταν για πολλές δεκαετίες η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών. Ένα Φωσκολικό δράμα με τα όλα του, χωρίς όμως ευτυχές τέλος, μια πραγματική υπερπαραγωγή για τις αρχές της δεκαετίας του 70 που γυρίστηκε, που επιβεβαιώνει περίτρανα πόσο πρωτοπόρα ήταν η Αλίκη για την εποχή της. Με δυο λόγια η ταινία πραγματεύεται την πονεμένη ιστορία ενός ζευγαριού που ερωτεύεται και παντρεύεται κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και το τραγικό τέλος (spoiler alert) του ενός απ' τους δύο. Παρά το γεγονός ότι ο Παπαμιχαήλ εμφανίζεται μουστακαλής και πιο πολύ θυμίζει ένα θείο μου στη Λεμεσό, παρά τον ζεν πρεμιέ που αγάπησα, το Υπολοχαγός Νατάσσα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!
Αγαπημένη σκηνή (που δυστυχώς δεν κατάφερα να εντοπίσω): Η σκηνή που βγαίνουν από την Εκκλησία οι νιόπαντροι, η νύφη περπατά και διαλύεται με ματωμένο νυφικό, και αντικρύζουν τους Έλληνες να έχουν παροπλίσει και γονατίσει τους Γερμανούς στρατιώτες που καραδοκούσαν έξω από την Εκκλησία. Ο Σπύρος Καλογήρου πυροβολεί την καμπάνα για να ηχήσει, ακούγεται η βραβευμένη μουσική του Κώστα Καπνίση κι εγώ ανατριχιάζω κάθε μα κάθε φορά!
