Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Στο Πάρκο της Γειτονιάς

Χθες πήγα σε ένα πάρκο με την μόλις ενάμιση έτους ανιψούλα μου για να παίξουμε. Είναι ένα πολύ συμπαθητικό, συνοικιακό, μικρό πάρκο με παιγνίδια αντίστοιχα αυτών που είχαν τα πάρκα όταν ήμουν εγώ στην ηλικία της. Δεν έχει φουσκωτά, μηχανοκίνητα και ξέρω 'γω τι άλλο έχουν μέσα πλέον οι σύγχρονοι παιδότοποι, αλλά έχει τις γνωστές τσουλήθρες, τραμπάλες, κούνιες και εκείνο που κάθεσαι, γυρίζει και ζαλίζεσαι (μύλο τον λένε; μπορεί και όχι). 


Αυτό λοιπόν που μου έκανε πρώτα εντύπωση είναι ότι ήμαστε οι μόνοι Ελληνοκύπριοι στο πάρκο. Όλα τα άλλα παιδιά ήταν Σύριοι, Λιβανέζοι, Γεωργιανοί, τα περισσότερα από αυτά αν και γεννήθηκαν στην Κύπρο πολύ λίγα Ελληνικά μιλούσαν. Ένα κοριτσάκι γύρω στα 6 ήταν λίγο επιθετικό με το δικό μας το παιδάκι. Στην αρχή ομολογουμένως θύμωσα λίγο, αλλά προσπάθησα να το αγνοήσω μέχρι που κατάλαβα ότι αυτό που επιζητούσε ήταν σημασία. Προς στιγμής θύμωσα και με τη μάνα του που καθόταν αμέριμνη στο παγκάκι και δεν ασχολούνταν καθόλου με το παιδί της. 

Κάποια στιγμή με πλησίασε η μάνα της και πιάσαμε την κουβέντα. Μου απολογήθηκε εξηγώντας μου ότι η κόρη της είναι λίγο άτακτη επειδή της λείπει ο μπαμπάς της που εδώ και έξι μήνες περίπου είναι υπό κράτηση ως παράνομος μετανάστης. Εν ολίγοις, μου είπε την ιστορία της ζωής της, ότι είναι Λιβανέζοι, ζουν στην Κύπρο από το 2006, παντρεύτηκαν, έκαναν δύο παιδιά (εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι στο καροτσάκι που κρατούσε κοιμόταν κι ένα μικρό αγοράκι), είχαν σπίτι, δουλειά και ξαφνικά δεν ανανεώθηκε η άδεια παραμονής τους και ήρθε η ζωή τους άνω κάτω. Μου είπε πως οι γονείς της δεν ζουν, έχει 2 αδέρφια σε άλλες χώρες και στον Λίβανο δεν μπορεί να επιστρέψει. Αναγκαστικά υπέβαλε αίτηση και αναμένει την έγκριση της για να μεταναστεύσουν οικογενειακώς στην Αυστραλία. 

Δεν εξετάζω το σωστό ή το λάθος, το νόμιμο ή το παράνομο αυτής της υπόθεσης. Νιώθω όμως μια τεράστια συμπόνια για μια νεαρή μάνα με δυο μικρά μωρά που δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ τον φόβο και την αβεβαιότητα που νιώθει για το μέλλον της.

Αυτό το κείμενο το γράφω γιατί θέλω να μοιραστώ με άλλους τα δύο πράγματα που κάνουν βόλτες στο νου μου από ψες:

Το πρώτο είναι ότι καλά είναι κάποτε να βγαίνουμε από τον μικρόκοσμο μας και να ερχόμαστε σε επαφή και με άλλους ανθρώπους και να φέρνουμε και τα παιδιά μας σε επαφή με παιδάκια που ζουν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Αυτά τα παιδάκια δεν θα τα βρείτε στα νηπιαγωγεία των προνομιούχων, ούτε στους πανάκριβους παιδότοπους που πάνε οι κυράτσες με τη συνοδεία Φιλιππινέζων. Ψάξτε στο πάρκο της γειτονιάς σας.  

Το δεύτερο που σκέφτομαι είναι πως το μόνο χειρότερο από το να έχεις μια πατρίδα μισή, εξαθλιωμένη, σάπια και υπό πτώχευση, είναι το να μην έχεις καθόλου πατρίδα. 

9 σχόλια:

  1. όσο απλά τους λες πολιτικούς πρόσφυγες ή λαθρομετανάστες εν οκ να είσαι σκληρός μαζί τους, άμα γνωρίσεις πρόσωπα κ το στόρι, τότε αλλάζει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσο τους γνωρίζεις αλλά και όσο η ζωή των γύρω σου αρχίσει να εξελίσσεται σε κάτι αντίστοιχο θα πρόσθετα εγώ ντήαρ!

      Διαγραφή
    2. ούφου το δεύτερο πάρτ του κκόμεντ σου κάμνω το λλίο μπλοκ ακόμα

      Διαγραφή
  2. Αυτό είναι. Να βγούμε και οι μικροί και οι μεγάλοι από τον μικρόκοσμο της οικογένειας, της παρέας, του σχολείου, της εστίας, του γραφείου μας.
    Δεν είπα να μην προσπαθούμε, να μην θέλουμε κάτι καλύτερο για εμάς, αλλά εν μπορώ να μου παραπονιούνται για ένα ταμείο προνοίας άμα έχουν εφάπαξ και σύνταξη μεγαλύτερη ανά μήνα που τζείνην που θα πιάσςει ο δικός μου γονιός σε ένα χρόνο! Αντίστοιχα ούτε εγώ έννα παραπονεθώ για τον βασικό μου μισθό σε φίλη που (σόρρυ) ξεκωλόνεται στη δουλειά κάθε μέρα, όλη μέρα, και πληρώνεται ακόμα λιγότερα...
    Wake up and be kind δηλαδή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παναγιά μου Μπρέντα. Με έκαμες κι' ανατρίχιασα πρωί πρωί. Εθύμμισες μου την ταινία με τον Τομ Χανκς το 'The Terminal' που μόλις φτάνεις στις ΗΠΑ, μαθαίνει ότι δεν έχει πλέον πατρίδα και πρέπει να μείνει στο αεροδρόμιο για πόσο καιρό.

    Εν πραγματικά θλιβερό. Σαν να αιωρήσε βασικά. Εν μεγάλο πράμα τελικά οι ρίζες σου, η γη σου. Φυσικά, ο χώρος εν απλά μια ιδέα. Κάμνεις εσύ μιαν χώρα τη πατρίδα σου. Αρκεί να σε αφήσουν, φυσικά.

    Καλημέρα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Lucrezia! Δυστυχώς δεν ήμουν ποτέ υπέραμαχος του "όπου γης και πατρίς" και νιώθω ότι οι ρίζες που λες μας καθορίζουν, μας καθοδηγούν και μας στηρίζουν. Είναι δύσκολο να αφήνεις πίσω σου πατρίδες και μακάρι ο Θεός να μην μας το δείξει.

      Διαγραφή
  4. Και επειδή σχεδόν όλοι αν το ψάξουμε, κάπου αλλού ήταν οι πρόγονοί μας και κάπου αλλού κατέληξαν, αναζητώντας ένας καλύτερο μέλλον, ας είμαστε καλοί με όσους αναζητούν τώρα ένα καλύτερο αύριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εσύ το λες λογοκρισία, εγώ το λέω προσοχή στο κενό μεταξύ ανώνυμου και anonymous