Στο Πάρκο της Γειτονιάς

Χθες πήγα σε ένα πάρκο με την μόλις ενάμιση έτους ανιψούλα μου για να παίξουμε. Είναι ένα πολύ συμπαθητικό, συνοικιακό, μικρό πάρκο με παιγνίδια αντίστοιχα αυτών που είχαν τα πάρκα όταν ήμουν εγώ στην ηλικία της. Δεν έχει φουσκωτά, μηχανοκίνητα και ξέρω 'γω τι άλλο έχουν μέσα πλέον οι σύγχρονοι παιδότοποι, αλλά έχει τις γνωστές τσουλήθρες, τραμπάλες, κούνιες και εκείνο που κάθεσαι, γυρίζει και ζαλίζεσαι (μύλο τον λένε; μπορεί και όχι). 

Αυτό λοιπόν που μου έκανε πρώτα εντύπωση είναι ότι ήμαστε οι μόνοι Ελληνοκύπριοι στο πάρκο. Όλα τα άλλα παιδιά ήταν Σύριοι, Λιβανέζοι, Γεωργιανοί, τα περισσότερα από αυτά αν και γεννήθηκαν στην Κύπρο πολύ λίγα Ελληνικά μιλούσαν. Ένα κοριτσάκι γύρω στα 6 ήταν λίγο επιθετικό με το δικό μας το παιδάκι. Στην αρχή ομολογουμένως θύμωσα λίγο, αλλά προσπάθησα να το αγνοήσω μέχρι που κατάλαβα ότι αυτό που επιζητούσε ήταν σημασία. Προς στιγμής θύμωσα και με τη μάνα του που καθόταν αμέριμνη στο παγκάκι και δεν ασχολούνταν καθόλου με το παιδί της. 

Κάποια στιγμή με πλησίασε η μάνα της και πιάσαμε την κουβέντα. Μου απολογήθηκε εξηγώντας μου ότι η κόρη της είναι λίγο άτακτη επειδή της λείπει ο μπαμπάς της που εδώ και έξι μήνες περίπου είναι υπό κράτηση ως παράνομος μετανάστης. Εν ολίγοις, μου είπε την ιστορία της ζωής της, ότι είναι Λιβανέζοι, ζουν στην Κύπρο από το 2006, παντρεύτηκαν, έκαναν δύο παιδιά (εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι στο καροτσάκι που κρατούσε κοιμόταν κι ένα μικρό αγοράκι), είχαν σπίτι, δουλειά και ξαφνικά δεν ανανεώθηκε η άδεια παραμονής τους και ήρθε η ζωή τους άνω κάτω. Μου είπε πως οι γονείς της δεν ζουν, έχει 2 αδέρφια σε άλλες χώρες και στον Λίβανο δεν μπορεί να επιστρέψει. Αναγκαστικά υπέβαλε αίτηση και αναμένει την έγκριση της για να μεταναστεύσουν οικογενειακώς στην Αυστραλία. 

Δεν εξετάζω το σωστό ή το λάθος, το νόμιμο ή το παράνομο αυτής της υπόθεσης. Νιώθω όμως μια τεράστια συμπόνια για μια νεαρή μάνα με δυο μικρά μωρά που δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ τον φόβο και την αβεβαιότητα που νιώθει για το μέλλον της.

Αυτό το κείμενο το γράφω γιατί θέλω να μοιραστώ με άλλους τα δύο πράγματα που κάνουν βόλτες στο νου μου από ψες:

Το πρώτο είναι ότι καλά είναι κάποτε να βγαίνουμε από τον μικρόκοσμο μας και να ερχόμαστε σε επαφή και με άλλους ανθρώπους και να φέρνουμε και τα παιδιά μας σε επαφή με παιδάκια που ζουν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Αυτά τα παιδάκια δεν θα τα βρείτε στα νηπιαγωγεία των προνομιούχων, ούτε στους πανάκριβους παιδότοπους που πάνε οι κυράτσες με τη συνοδεία Φιλιππινέζων. Ψάξτε στο πάρκο της γειτονιάς σας.  

Το δεύτερο που σκέφτομαι είναι πως το μόνο χειρότερο από το να έχεις μια πατρίδα μισή, εξαθλιωμένη, σάπια και υπό πτώχευση, είναι το να μην έχεις καθόλου πατρίδα.