Αλίκη για Πάντα

Σήμερα κλείνουν 17 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που έφυγε η Βουγιουκλάκη. Έχω αναφερθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις μου στην λατρεία που είχα από μωρό στο πρόσωπο της, μια λατρεία που δεν ξεθώριασε με την πάροδο όλων αυτών των χρόνων. Δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια πότε άρχισε αυτή η αλικο-μανία, αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι από την προσχολική ηλικία την παρακολουθώ ανελλιπώς. Τα κινούμενα σχέδια ουδέποτε με συγκίνησαν, τα βαριόμουνα. Αντίθετα γύρω στα πέντε ήξερα ολόκληρο το "Χτυποκάρδια στα θρανία" ατάκα προς ατάκα. Μέχρι τα 10 έμαθα τα πιο advanced, δηλαδή "Υπολοχαγός Νατάσσα" (περιλαμβανομένων των ατυχέστατων αγγλικών υποτίτλων της βιντεοκασσέτας), το "Σ' αγαπώ" με τον Αντωνόπουλο, και την "Κόρη του Ήλιου" (που είχε ιστορικές αναφορές παρακαλώ). Το "Ταξίδι" που στο τέλος πέθαινε η Αλίκη, δεν με άφηνε η μάνα μου να το δω και έκανα ομηρικές μάχες μέχρι να τα καταφέρω - μεταξύ μας, η ταινία μια βλακεία και μισή!

Στα 13 μου λοιπόν, μπορείτε να αντιληφθείτε τον μαρασμό στον οποίο περιέπεσα μόλις έμαθα ότι έφυγε για πάντα η Αλίκη. Είδα όνειρα πολλών (καλά όχι και τόσο) ετών, να συνθλίβονται πριν προλάβουν να πάρουν σάρκα και οστά. Δεν πρόλαβα να την γνωρίσω από κοντά, να της μιλήσω, να μαθητεύσω πλάι της και να κατακτήσω μαζί της το σανίδι (ήμουν 13, οκ;)! Μια φορά είχα καταφέρει να τη δω στο θέατρο, το 1992 όταν είχε έρθει στην Κύπρο περιοδεία με τον Δάνη Κατρανίδη για το "Νυφικό Κρεβάτι". Τι να μου κάνει τώρα εμένα στα εννιά μου το "Νυφικό Κρεβάτι", όταν η ψυχή μου λαχταρούσε να τη δω να ξεφωνίζει "Ναυσικάααα", αλλά απ' το ολότελα....

Μαύρο κλάμα έριξα λοιπόν στο άκουσμα της είδησης του θανάτου της, χειρότερο κι από το κλάμα που έριξε η ίδια όταν σκοτώθηκε από τους δικούς μας ο Παπαμιχαήλ, στο "Υπολοχαγός Νατάσσα" (έκλεγε και άσχημα πανάθεμα την). Ήμουν θυμάμαι στο Sunrise στον Πρωταρά και δεν έλεγα να σταματήσω να ξελαρυγγιάζομαι (ήμουν και λίγο χαζό τότε, για να καταλάβεις άκουγα Γιάννη Βαρδή), μέχρι που η γιαγιά μου για να με ξεφορτωθεί, μου πρότεινε να με στείλει σε μια φίλη της στην Αθήνα να παραστώ στην κηδεία! Τελικά δεν πήγα, έκατσα την είδα από την τηλεόραση και ησύχασα. Όταν όμως κατάφερα να ανέβω Αθήνα μερικούς μήνες αργότερα, με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο, πήγα απευθείας στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών να υποβάλω τα σέβη μου! 

Μέχρι σήμερα δεν έχω καλύτερο από το να χαλαρώσω στην TV με οποιαδήποτε από τις ταινίες της. Που να με δεις μάλιστα με τι καμάρι τραγουδώ όλα της τα τραγούδια, από το "τικ τακ" του "Χτυποκάρδια στο θρανίο" (άμα έχω κέφι ρίχνω και το χαρακτηριστικό χοροπηδητό) μέχρι και τις μαντινάδες από το "Νεράιδα και το Παλικάρι"! Πριν με πεις ανίδεη θέλω να σου διευκρινίσω ότι δεν απατώμαι, αναγνωρίζω ότι η Αλίκη δεν ήταν τίποτα σπουδαίο ερμηνευτικά, μάλιστα όταν έπαιζε δράμα πιστεύω ότι έφτανε στα όρια του γραφικού. Όμως η ακτινοβολία της εμένα με κατάκτησε και μου χάρισε τόσες όμορφες στιγμές στην παιδική μου (και όχι μόνο) ηλικία, που μόνο ευγνώμων μπορώ να της είμαι. 

Πάρε τώρα την πιο αγαπημένη μου σκηνή, όλων των εποχών (κάπου εδώ να σημειώσω πως όταν στο Γυμνάσιο ο Διευθυντής με τσάκωσε εμένα όρθια πάνω στο θρανίο δεν το βρήκε εξίσου χαριτωμένο).