Τα χάπια της επόμενης μέρας

Η ηρεμία μετά την τρικυμία....αν και δεν τέλειωσε η τρικυμία, μάλλον τώρα αρχίζει. Θύμωσα με όλους, λυπήθηκα, έκλαψα, ξαναθύμωσα. Για τα όνειρα που δεν θα πραγματοποιήσω ποτέ μάλλον, για αυτούς που δεν θα πληρώσουν ποτέ για τα κακά που έσπειραν μάλλον. Τις πρώτες μέρες ένιωθα χαμένη σε αυτό το συνονθύλευμα πληροφοριών, ορολογιών, οικονομικών θεωριών και συνωμοσιών. Μέχρι το ενδεχόμενo της άμεσης μετανάστευσης πέρασε από το μυαλό μου για να προλάβω ενδεχόμενη νέα Τουρκική εισβολή. Μετά έκλεισε η συμφωνία και το επόμενο πρωί ένιωσα λες και ήμουν σε μια από αυτές τις ταινίες που γίνεται πόλεμος/φυσική καταστροφή/εισβολή εξωγήινων και την επομένη προσπαθούν να μαζέψουν τα απομεινάρια.  

Από χθες άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά. Στα 30 σχεδόν χρόνια μου ανήκω στη γενιά των Κυπρίων που όχι μόνο δεν πέρασε δύσκολα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζούσε προκλητικά δυσανάλογα σε σχέση με τα εισοδήματα της. Τα οποία εισοδήματα ήταν επίσης σκανδαλωδώς δυσανάλογα με τα προσόντα και τον φόρτο εργασίας της. Προφανώς ήρθε η στιγμή να σηκώσουμε κι εμείς το σταυρό που φαίνεται ότι αναλογεί σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται σε αυτόν τον τόπο. Ένιωσα ότι είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να αναλώνομαι σε οργισμένες εκφράσεις της αγανάκτησης μου έναντι των πάντων και στο να διοχετεύσω τον θυμό μου και την πίκρα μου σε πιο παραγωγική για τον τόπο μου δράση. Η πρώτη επιλογή νιώθω ότι κρύβει μια παγίδα. Σπαταλούμε χρόνο και ενέργεια σε ζητήματα που δυστυχώς δεν περνούν από το χέρι μας. Δεν θέλω να είμαι ηττοπαθής αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, πόσο μπορούμε να καθορίσουμε ως άτομα το πολιτικοοικονομικό μας μέλλον; Γι' αυτό επέλεξα το δεύτερο. Με σκοπό να ανασυνταχθώ αρχικά εγώ που μετρώ πολύ λιγότερες πληγές από τους γύρω μου και στη συνέχεια να βοηθήσω στο βαθμό και στην έκταση που μπορώ τους υπόλοιπους. Κοιτάζω και βλέπω παντού πείνα και δυστυχία. Για μένα αυτό προέχει, να ανοίξουμε τα μάτια μας και να στηρίξουμε αυτούς που είναι έτοιμοι να πέσουν. 

Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος σε όλο αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες. Πενία τέχνας κατεργάζεται λέει το ρητό και ήδη έχω διαπιστώσει ενεργοποίηση πολλών φορέων, μη κυβερνητικών οργανισμών και ιδιωτών οι οποίοι με διάφορες πρωτοβουλίες, εμένα τουλάχιστον μου δίνουν τη δυνατότητα να διατηρήσω μια κρυφή ελπίδα ότι θα βγει και κάτι καλό από αυτή την τραγωδία. Ενδεικτικά να σας πω ότι στην παλιά Λευκωσία εθελοντές γιατροί και νοσηλευτές παρέχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε ανέργους και απόρους και η οργάνωση "Αλκυονίδες" (μεταξύ πολλών άλλων) συλλέγει ρούχα και τρόφιμα. Χτες έγινα μέλος στο group στο Facebook CHEAPER CYPRUS το οποίο αποτελεί μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια συλλογής πληροφοριών αναφορικά με προσφορές και/ ή χαμηλές τιμές προϊόντων ανά το παγκύπριο. Είμαι σίγουρη ότι μέρα με τη μέρα οι πρωτοβουλίες θα αυξάνονται και θα δίνεται έτσι όλο και περισσότερη ώθηση από όσους είχαν λιγότερες απώλειες, σε όσους έχουν μεγαλύτερες ανάγκες. 

Τι θα λέγατε λοιπόν να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε κι εμείς τις ευθύνες που μας αναλογούν έναντι των συνανθρώπων μας;