Θα βγούμε κουρεμμένοι

Ακόμη και ένα απολιτίκ μπλογκ σαν το δικό μου - τουλάχιστον έτσι θέλω να το χαρακτηρίζω παρά τις 2-3 τελευταίες αναρτήσεις- δεν μπορούσε να παραμείνει ασυγκίνητο από τον καταιγισμό εξελίξεων των τελευταίων ημερών. Ωστόσο διευκρινίζω ότι δεν προτίθεμαι να κάνω οποιαδήποτε μακροοικονομική ανάλυση για τον απλούστατο λόγο ότι δεν σκαμπάζω από οικονομικές θεωρίες. Στα 17 μου οι γονείς μου είχαν την φαεινή ιδέα να αρχίσω ένα ρημαδοA-Level Economics το οποίο κάθε άλλο παρά αίσιο τέλος είχε, καθότι έλαβα ένα υπέροχο Ε που αν με ρωτάς και πολύ μου ήταν! 

Αυτό που με προβληματίζει όμως τις τελευταίες μέρες είναι ότι αποδεικνύουμε για άλλη μια φορά το χιλιοειπωμένο. Πως είμαστε ένας λαός ανώριμος. Έτοιμος να απορρίψει ή να υπερασπιστεί μέχρι τέλους κάτι που, η πλειοψηφεία τουλάχιστον, ουδόλως είναι σε θέση να αντιληφθεί. Τις τελευταίες μέρες σαν νέοι Adam Smith οι θειάδες, οι γιαγιάδες, κάτι συμμαθητές μου που με το ζόρι τέλειωσαν το σύστημα μαθητείας και που μέχρι χθες τα μόνα κουρέμματα που ήξεραν ήταν του παρπέρη της γειτονιάς τους,διαμόρφωσαν άποψη, την οποία μάλιστα θέλουν να μου επιβάλουν. Αλήθεια πόσοι από όλους αυτούς που σήμερα σκίζουν τα ιμάτια τους έχουν διαβάσει το προτεινόμενο νομοσχέδιο; Έχω συνάδελφους που ωρύονται για την αντισυνταγματικότητα του στο Facebook αλλά είμαι σίγουρη αν κληθούν να γνωματεύσουν επ' αυτού θα αρχίσουν τα "δεν είμαι αρμόδια, δεν είμαι συνταγματολόγος" και άλλα τέτοια. Το πρόβλημα μας είναι ότι δεν επιβάλλουμε φόρο στην ατεκμηρίωτη άποψη! Διότι ο άλλος που θα δει την ανάρτηση της θα πει "είναι δικηγόρος αυτή και ξέρει", που να ξέρει ότι την άποψη την έγραψε από το iphone όσο ήταν στην καρναβαλίστικη παρέλαση! Μέχρι και ο Σταύρος Flatly μου έλεγε ο αδερφός μου ότι βγήκε στο BBC να πει την άποψη του για τα κουρέματα των καταθέσεων! Ποιος είναι αυτός; Αυτός! Και δεν μας φτάναν όλα αυτά, έχουμε και την Αντιγόνη Παπαδοπούλου που πήρε σβάρνα τα τηλεοπτικά κανάλια να μας ενημερώσει για ένα άλλο μνημόνιο που είχε καταρτίσει η ίδια πριν 6 μήνες! Παρεμπιπτόντως, αυτός ο νομπελίστας το καμάρι μας σαν να χάθηκε τις τελευταίες μέρες ή είναι ιδέα μου;

Κι εγώ ανησυχώ όπως και όσο όλοι οι άλλοι. Ζούμε δραματικές στιγμές που θα καθορίσουν το μέλλον μας και των παιδιών μας (αν καταφέρουμε ποτέ να αποκτήσουμε). Ανήκω σε άλλη μια γενιά που ενώ δεν έφταιξε θα κληθεί να πληρώσει. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θεωρώ πως οι επιπολαιότητες δεν χωρούν αυτή την ώρα. 

Ρωτάω λοιπόν κι εγώ η αφελής: Όταν μας έλεγαν θα έρθουν δύσκολες μέρες, θα πούμε το νερό νεράκι και το σκατό μας παξιμάδι, τι πιστεύαμε; Τίποτα, ουδείς προβληματιζόταν, κάναμε αστειάκια και πηγαίναμε παρακάτω. Οι Ισπανοί κατέκλεισαν τους δρόμους της Μαδρίτης αλλά εμείς κατακλύσαμε μόνο της Λεμεσού κα(ρ)νιβαλίζοντας, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταξύ Farmville και Criminal Cases.  Η διαφορά μας είναι ότι οι Ισπανοί πεινούν εδώ και καιρό και δυστυχώς η πείνα ωριμάζει τον άνθρωπο. Όσο και αν πούμε ότι μας κτύπησε η κρίση, μετά λύπης συνειδητοποιώ ότι θα χρειαστεί να δεχθούμε κι άλλα κτυπήματα μέχρι να αποκτήσουμε ουσιαστική Κρίση (από το κρίνω αυτή). Και η έλλειψη αυτογνωσίας που εκ φύσεως χαρακτηρίζει τον λαό μας δεν βοηθά καθόλου. 

Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν αποφασιστεί από τη Βουλή η τύχη του νομοσχεδίου για το κούρεμμα καταθέσεων. Ελπίζω πραγματικά όποια κι αν είναι η απόφαση, να οδηγηθούμε τουλάχιστον μακροπρόθεσμα σε καλύτερες μέρες. Μέχρι τότε, υπομονή και αυτοσυγκράτηση.