Η χώρα της μετριότητας

Έχω δυο μήνες σχεδόν να γράψω εδώ μέσα. Δεν μου έλειψε εμένα και συνεπώς το αποκλείω να έλειψε σε οποιονδήποτε άλλο. Νομίζω το βαρέθηκα ήδη το blogging. Και πολύ άντεξα, σχεδόν ένα χρόνο. Τα περισσότερα τα βαριέμαι πολύ πιο νωρίς. Α ναι, είχε τα πρώτα του γενέθλια πριν κανένα μήνα αυτό το μπλογκ. Δεν τα γιορτάσαμε μην κακομάθει και θέλει και δεύτερα. Οι τελευταίοι δύο μήνες πέρασαν με ταχύτητα dt. Είχα κουμπαριλίκια (πάντρεψα την αδελφική μου φίλη), συνεντεύξεις για δουλειά και τα θέατρα. 

Το θέατρο μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Για πρώτη φορά. Ήμουν τόσο ευχαριστημένη από την προσπάθεια όλης της ομάδας αλλά θύμωσα με το κοινό μας. Όχι όλους. Μόνο αυτούς που με κοντόφθαλμη και μηδενιστική προσέγγιση "δεν κατάλαβαν τίποτα". Δεν μιλώ για άτομα που λόγω ηλικίας ή μόρφωσης δεν κατάλαβαν. Εκείνα με εξέπληξαν ευχάριστα. Μιλώ για αυτούς που αν δεν τους προσφέρεις τα εύκολα και τα αυτονόητα, επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια και τα αυτιά και τα μυαλά. 

Δεν με νοιάζει για το έργο μας. Έτσι κι αλλιώς εμείς για την πλάκα μας το κάνουμε και για να περνάμε καλά εμείς. Πόσο λυπηρό όμως που το θεατρικό κοινό της Κύπρου αρκείται στα τετριμμένα, στα σαχλά και στα εύκολα. Για να εξηγούμαστε: Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε πολύ κουλτουριάρα, ούτε πολύ διανοοούμενη. Είμαι ο μέσος θεατής που παρακολουθεί από κωμωδία των Ρέππα-Παπαθανασίου μέχρι Ιονέσκο. Με την ίδια ευχαρίστηση. (Μόνο στην Ανεμώνα μην με πάρεις, δεν θα το αντέξω να δω τον Τηλεμάχου-Μπλανς!). Όταν λοιπόν εγώ προειδοποίησα πως δεν επρόκειτο για μία κωμωδία -φάρσα όπως και τις προηγούμενες χρονιές, μην έρχεσαι με παράπονο να μου λες δεν κατάλαβα τίποτα λες και είδες Στανισλάφσκι. Μια μαύρη κωμωδία του Μάτεσι ήταν, που καυτηρίαζε το μικροαστισμό. Σιγά το δύσκολο!

Με την ευκαιρία θέλω να σου πω κάτι. Όταν μου λες σου αρέσει το θέατρο και οι μόνες παραστάσεις που έχεις δει φέτος είναι το Άνδρες γέρημοι για όλα και το Ου Χριστός, έχω νέα για σένα: Δεν σου αρέσει το θέατρο. Σου αρέσει να ξοδεύεις τα χρήματα σου για να καταπίνεις αμάσητο ένα έργο από μέτριους για μέτριους. Δεν έχω πρόβλημα με τις κωμωδίες του Λώρη - αν και θα πρέπει να σημειώσω ότι ακόμα κλαίω τα λεφτά που έδωσα για το Κοτζιακάρο Τέζα. Έχω πρόβλημα με το να παρακολουθείς ΜΟΝΟ αυτές τις παραστάσεις. 

Το επίπεδο του κοινού μου είχε πει  κάποιος κάποτε δεν εξαρτάται από το ίδιο το κοινό, αλλά από τις παραστάσεις που παρακολουθεί. Επομένως η απαίτηση μου δεν είναι από το κοινό που επιζητεί τα εύκολα αλλά από όσους συνειδητά κρατούν το επίπεδο του χαμηλά είτε γιατί έτσι κερδίζουν περισσότερα, είτε γιατί μέχρι εκεί φτάνουν και οι ίδιοι.