Καρναβαλισμοί

Αλλάζουμε κλίμα και διάθεση, όπως θα έλεγε και ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος, αφού οι πολιτικές αναλύσεις δεν μου περνούν (δεν είχα υπολογίσει τα τερτίπια του Καρογιάν – αν και νομίζω είναι θέμα ημερών να ενδώσει) και να αγγίξουμε το φλέγον ζήτημα του Καρναβαλιού! Αχάπαρη μην κάνεις ζάππιγκ, πάταξον  μεν άκουσον δε!

Το σόι μου με τις Λεμεσιανές ρίζες έχει τα καρναβάλια στην ύψιστη βαθμίδα διασκέδασης, κάτι που το σόι μου το Λευκωσιάτικο όχι μόνο δεν καταλαβαίνει, αλλά δεν χάνει ευκαιρία να εκφράζεται απαξιωτικά.  Εγώ πάλι από μικρή παρέλαυνα και προέλαυνα στις απανταχού παρελάσεις με ευφάνταστες στολές δημιουργίες της μητρός μου (ακόμα κάτι για το οποίο θα την ευγνωμονώ  για πάντα)  κι επομένως δεν είναι δυνατόν τώρα που τριαντάρισα να μου ζητούν να απαρνηθώ για οποιοδήποτε λόγο, αυτό για το οποίο ζούσα και ανάπνεα για βδομάδες κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Όμως, κι εδώ υπάρχει ένα μεγάλο όμως, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι τα καρναβάλια είναι αντίληψη που δεν μπορεί να μεταδοθεί αν δεν υπάρχει το υπόβαθρο. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να έχουμε απαίτηση από όσους δεν το νιώθουν να το υιοθετήσουν με το ζόρι. Κάπως έτσι γεμίζουμε με άντρες που ντύνονται γυναίκες ικανοποιώντας άλλου είδους ψυχολογικά κατάλοιπα και κοστουμαρισμένους κύριους σε αποκριάτικους χορούς να βλέπουν το ρολόι και να μην βλέπουν την ώρα και τη στιγμή να φύγουν. Όταν το γράφω αυτό θυμάμαι τον καημένο τον παππού μου που μια ζωή συνόδευε την γιαγιά μου στους χορούς με κοστούμι και περίλυπο ύφος, ενώ αυτή ξεσάλωνε ντυμένη εύθυμη χήρα(!).

Στην Κύπρο έχουμε τη Λεμεσό κι έχουμε και τους άλλους. Δεν υπάρχει θεωρώ πιο αξιολύπητο θέαμα από την παρέλαση του καρναβαλιού στην Πάφο η οποία όσο κι αν προσπαθεί θα είναι πάντα ο φτωχός συγγενής. Είναι να απορείς πως δεν καταλαβαίνουν ότι η μιζέρια που αποπνέουν αναιρεί την ίδια την έννοια του καρναβαλιού. Η Λευκωσία από την άλλη, προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες με κάτι υποτυπώδεις εκδηλώσεις, πάρτυ και μίνι πανηγύρια (την παρέλαση του καρναβαλιού στην Αγλαντζιά δεν την κατατάσσω στις παρελάσεις αλλά στα πανηγύρια), όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να έχει κάτι το βράδυ της Κυριακής να πει η Αιμιλία και για την πόλη μας.

Συμπέρασμα; Αν νιώθεις πως θες να ξεφύγεις, να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να μην σε νοιάζει που θα γίνεις καραγκιόζης γιατί γύρω σου είναι χιλιάδες οι καραγκιόζηδες, να ξενυχτήσεις, να εκτονωθείς, να ξεπατωθείς, μόνο στη Λεμεσό μπορείς να το κάνεις. Όλα τα άλλα είναι παρηγοριά στον άρρωστο.

Καλές απόκριες να έχουμε κι ο καθένας ας τις περάσει όπως λαχταρά η ψυχή του. Έτσι κι αλλιώς όπως φαίνεται, αυτά θα μας μείνουν!