Πάντως όνειρο ΔΕΝ ήταν!

Μία από τις δυσμενείς συνέπειες της προσωπικής μου οικονομικής κρίσης είναι οι περικοπές στα τηλεοπτικά μου. Για να γίνω πιο σαφής, η nova, τα dreambox και τα λοιπά καλωδιακά, είναι μια μακρινή ανάμνηση των παλιών καλών εποχών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να περιοριστώ μετά από χρόνια στην υπέροχη Κυπριακή TV, που ομολογουμένως δεν παύει να με εκπλήσσει, πάντοτε δυσάρεστα!

Δεν αντέχω τις διάφορες εκπομπές με τα Κυπριακά, διότι ως γνωστό εμείς δεν «παίζουμε Κυπριακά», μόνο περιπαίζουμε. Γι’ αυτό και φροντίζω πάντα να λείπω από το σπίτι εκείνες τις ώρες. Όταν όμως βραδιάσει και η επαφή μου με την τηλεοπτική πραγματικότητα καθίσταται αναπόφευκτη, έχω να επιλέξω ανάμεσα στο πέτρινο ποτάμι με την «Κυπριακή διάλεκτο του 18^ου αιώνα» (!) σύμφωνα με γνωστή μου φιλόλογο, το Μπρούσκο που όσο βλέπω Τότσικα καλό είναι, αλλά μόλις σκάσουν μύτη ο ατάλαντος Ανδρέας Γεωργίου και ο επίδοξος ευρωβουλευτής Κούλης Νικολάου το ζάπινγκ γίνεται απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης και το «Όνειρο ήταν» με το δράμα της Ήβης (και το δικό μας). Επιλέγω το τελευταίο κυρίως επειδή καταπιάνεται με ένα θέμα που με ενδιαφέρει και που δεν είναι το χιλιοπαιγμένο αδερφός ερωτεύεται την αδερφή που δεν ήξερε πως είχε ή αδερφός συγκρούεται με αδερφό επειδή ερωτεύονται την ίδια, δηλαδή την απαγωγή και κακοποίηση ενός παιδιού και τις συνέπειες του πολυετούς εγκλεισμού της. Ξεκινήσαμε καλά, με μια πρωταγωνίστρια αρκετά αξιόλογη, η οποία όμως κάποια στιγμή αποχώρησε και τότε άρχισε το πραγματικό δράμα των τηλεθεατών. Η Ήβη που όλοι ξέραμε δεν ήταν τελικά η Ήβη αλλά μια που υποδυόταν την Ήβη, οπότε ξαφνικά θυμήθηκε ο σεναριογράφος ότι είχε άλλο ένα κοριτσάκι εκτός από εκείνο που βλέπαμε όλο αυτό τον καιρό και διάφορα άλλα κουραφέξαλα. Το κατάπια κι αυτό μεταξύ πολλών άλλων, (είπαμε η απουσία εναλλακτικών ρίχνει τον πήχη στο ναδίρ), είχα και τον κούκλο μου τον Μπουγιούρη για παρηγοριά, είχα και τον Μεγάλο Διδάσκαλο Σοφιανό να προσδίδει μια βαρύτητα, συνέχισα να το παρακολουθώ.

Μέχρι που άρχισαν να ανακύπτουν θέματα «νομικής/δικαστικής φύσης» και κάπου εκεί αγανάκτησα! Κάπου εδώ να αναφέρω ότι γνωρίζω πως ο σεναριογράφος είναι Ελλαδίτης και λογικό είναι να έχει κάποια κενά αναφορικά με τα διαδικαστικά του Κυπριακού νομικού συστήματος που είναι πολύ διαφορετικό από το Ελληνικό. Θέλεις όμως κύριε να γράφεις για Κύπριους και να απευθύνεσαι σε Κύπριους; Οφείλεις κατά τη γνώμη μου να μάθεις τα στοιχειώδη. Και στα στοιχειώδη περιλαμβάνω αυτά που ξέρει όχι μόνο ο Μαρκίδης και ο Πολυβίου, αλλά και ο τελευταίος ασκούμενος. Έναν άνθρωπο να ρωτούσες που παρακολούθησε μια δικαστική διαδικασία στη ζωή του, θα σου έλεγε ότι ο θεσμός του ανακριτή στην Κύπρο δεν υπάρχει (τουλάχιστον με την έννοια που την παρουσιάζεις εσύ) και ότι η λέξη "μήνυση" που πιπιλούν οι "αστυνομικοί" στη σειρά σου δεν υπάρχει πουθενά στο Κυπριακό νομικό σύστημα. Οι άλλοι δηλαδή που έγραφαν το ER και συμβουλεύονταν ολόκληρη ομάδα ειδικών γιατρών βλάκες είναι; Είναι θέμα σεβασμού θεωρώ να μελετήσεις τα βασικά πριν αρχίσεις να πουλάς το προϊόν σου, αλλιώς προσπάθησε μετά να με πείσεις πως δεν ήρθες για μια αρπαχτή για να με κοροϊδέψεις στον τόπο μου. Έτσι όπως το πας, αποχαιρέτα την την τηλεθεάτρια που φεύγει!

Υ.Γ. Επειδή μιλώ για σενάρια και κείμενα θα ήθελα να εισηγηθώ στο φιλοθεάμον κοινό την παράσταση «Απόψε θα πετάξω την τέφρα σου». Είναι ένας εκπληκτικός μονόλογος, πανέξυπνος και συμπυκνωμένος, που θέλεις να ρουφήξεις κάθε λέξη του. Σε ταξιδεύει και δεν σε αφήνει στιγμή να βαρεθείς και να σκεφτείς πως για μια ώρα και κάτι παρακολουθείς την -πάντα υπέροχη- Σαντοριναίου να μιλά μόνη της! Ο Κώστας Μαννούρης έγραψε το έργο στα πλαίσια της διοργάνωσης PLAY (για περισσότερες πληροφορίες εδώ).