Τι είδε ο Λιβανέζος

Η συχνότητα των αναρτήσεων μου ομολογουμένως δείχνει και την αφοσίωση μου (ή την έλλειψη αυτής στην προκειμένη περίπτωση) στο σπορ αλλά γεγονός είναι ότι (α) ως δίδυμος βαριέμαι τα πάντα πολύ εύκολα, (β) τον τελευταίο καιρό ανέλαβα περισσότερα από όσα μπορώ να αντεπεξέλθω και τρέχω και (γ) νιώθω πως ότι είχα να πω, το είπα οπότε αφήνω ανοικτό το μπλογκ σε περίπτωση που θέλω να πω κάτι συγκλονιστικό στο παγκόσμιο. Πέραν τούτου ομολογώ ότι με αγχώνει το γεγονός ότι απογοητεύω επί καθημερινής βάσης όσους με επισκέπτονται και δεν βρίσκουν νέα ανάρτηση (καμιά δεκαριά πρέπει να είναι, μην νομίζεις) και απολογούμαι αλλά δεν έχω έμπνευση, τι να κάνουμε;

Τις προάλλες όμως, διαβάζοντας αυτό θυμήθηκα την ιστορία με τον Λιβανέζο. Ο Λιβανέζος -δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθώ το όνομα του - ισχυριζόταν ότι είχε μια ιδιαίτερη αίσθηση, ικανότητα, όπως θέλεις πες την, να εξετάζει την αύρα και την ενέργεια ενός χώρου και να βλέπει και να διαισθάνεται αυτά που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε. Η μάνα μου λοιπόν, ήρθε μια μέρα προ 15ετίας και μας ανακοίνωσε ότι θα έρθει από τον Λίβανο κάποιος ειδικός που θα μας δώσει συμβουλές για το σπίτι μας. 

-Τι είναι αυτός δηλαδή, αρχιτέκτονας;   

- Όχι παιδί μου ασχολείται με αύρες και ενέργειες

- Φενγκ Σούι;

-Όχι, θα μας δώσει συμβουλές αναφορικά με τις δυνατότητες αξιοποίησης του χώρου μας μπλα μπλα μπλα, να είσαι ευγενική μπλα μπλα μπλα, μην δει την άρνηση στο βλέμμα σου, θα καταλάβει την απαξίωση μπλα μπλα μπλα....

Έρχεται ο Λιβανέζος, στεκόμαστε όλοι στην πόρτα με τα καλά μας να τον υποδεχθούμε, μπαίνει μέσα, σταματά στο μέσο του σαλονιού και στέκεται. Κλείνει τα μάτια. Μιλιά. Περιμένουμε. Περιμένουμε. Περιμένουμε. 

-Τι θα γίνει, θα ξημερωθούμε; έχω διαγώνισμα αύριο. 

- Σωπάστε, προσπαθεί να συγκεντρωθεί ο άνθρωπος. 

Θα πέρασε κανένα μισάωρο, εμείς να περιμένουμε την ετυμηγορία, αυτός αμίλητος και εκεί που η μάνα μου ήταν έτοιμη να αρχίσει να κλαίει τα λεφτά της, μας λέει η Πυθία από τη Βυρητό:

-Here.

-Here, what?

-Underneath, you will find gold. 

-Are you sure?

-I'm positive. 

Μην σας τα πολυλογώ, ο Λιβανέζος υποστήριζε πως αν αφαιρούσαμε το παρκέ από το σαλόνι μας και σκάβαμε σε εκείνο το σημείο, θα βρίσκαμε χρυσάφι. Εμείς προφανώς ανένδοτοι, η μάνα μου να προσπαθεί να το σιγουρέψει το πράγμα, να τον ρωτά πόσο σίγουρος είναι κι εκείνος να της απαντά "αν δεν είναι εδώ ακριβώς, είναι λίγο παρακάτω, και δεν ξέρω τι ποσότητα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχει χρυσάφι" και διάφορα άλλα αναξιόπιστα. 

Μετά πήρε το βαλιτσάκι του κι έφυγε. 

Ακολούθησε μια βδομάδα ατέρμονων συζητήσεων για το αν θα σκάψουμε το σαλόνι μας. Η μάνα μου να μας παραπέμπει στην Ιστορία της Κύπρου για να πεισθούμε ότι εκτός από χαλκό είχε και κοιτάσματα χρυσού η μαρτυρική μεγαλόνησος, εμείς να της απαντούμε πως από την Ταμασσό και τη Χοιροκοιτία δεν ήρθε ποτέ κανείς στο Πλατύ Αγλαντζιάς κι έτσι συμφωνήσαμε να περιμένουμε και αν ποτέ έχουμε τη δυνατότητα θα το επανεξετάσουμε το θέμα - κάτι που δεν συνέβη ποτέ. 

Αντιλαμβάνεσαι αγαπητέ αναγνώστη ότι η μάνα μου θύμα πλέον της οικονομικής κρίσης, έχει χάσει τον ύπνο της από προχτές και σκέφτεται σοβαρά ως έσχατη λύση να πιάσει τον κασμά. Μην σου πω, ότι κι εγώ σκέφτομαι να την σιγοντάρω.