Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Toys Story

Πήγα τις προάλλες να αγοράσω δώρο για τη δίχρονη ανιψούλα μου. Να αναφέρω κατ' αρχάς ότι δεν έχουμε παιδάκια στην ευρύτερη οικογένεια και οι πλείστοι φίλοι μου ούτε είναι ούτε πρόκειται να γίνουν σύντομα γονείς. Κατά συνέπεια σπανίζουν οι επισκέψεις μου σε καταστήματα παιγνιδιών.

Ψάχνοντας λοιπόν το ιδανικό δώρο για την λατρεμένη μου, άρχισα να συνειδητοποιώ πως τα πράγματα ουδόλως έχουν προοδεύσει από τον καιρό που εμείς ήμαστε μικροί. Ενώ προσπαθούσα να εντοπίσω κάποιο δώρο που θα την βοηθήσει να αναπτύξει την φαντασία της, να την ενθαρρύνει να σκεφτεί, να την μάθει να ανακαλύπτει, τα ράφια ήταν γεμάτα με τις ακόλουθες επιλογές:







(α) κομμωτήριο - κεφαλή κούκλας με ρολά, βούρτσες και στεγνωτήρα
(β) ηλεκτρική σκούπα
(γ) πλυντήριο πιάτων
(δ) σιδερόπρεσα
(β) είδη μακιγιάζ για τρίχρονα









Αποκορύφωμα, στο γνωστό παιγνίδι με τους γιατρούς και τα νοσοκομεία, η στολή του γιατρού ήταν για αγοράκια και της νοσοκόμας για κοριτσάκια. Δεν ξέρω αν είμαι υπερευαίσθητη αλλά πέραν του ότι βρίσκω τρομερά πεζό και ανιαρό να παίζει κάποιος με μια ηλεκτρική σκούπα, με τρομάζει η ιδέα ότι από τόσο τρυφερή ηλικία μαθαίνουμε στα κοριτσάκια πως προορίζονται για σιδέρωμα, πλύσιμο και στο τσακίρ κέφι, βοηθοί ανδρών γιατρών! Θα μου πεις αν δεν τρόμαζε ίσως και τη μαμά μου η ίδια ιδέα όταν ήμουν εγώ μικρή, ίσως σήμερα να μην ανατρίχιαζα στη σκέψη του σιδερώματος. Δεν διαφωνώ ότι είναι χρήσιμο στα παιδιά να μάθουν από μικρά να βοηθούν με τα οικιακά. Εν έτει 2014 όμως είναι πιστεύω απαράδεκτο να περιορίζουμε τα όνειρα, τις δυνατότητες και τις προσδοκίες των παιδιών ανάλογα με το φύλο τους και είναι καιρός οι κατασκευαστές παιγνιδιών να αρχίσουν να προσαρμόζονται στα δεδομένα της εποχής μας. Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να αγοράζω παραμυθάκια!

Υ.Γ. Γράφοντας αυτή την ανάρτηση θυμήθηκα όταν ήμουν μικρή που η γκουβερνάντα μας (ηλικίας 76 σήμερα) έλεγε στον αδερφό μου ότι ευχόταν μια μέρα να τον δει γιατρό κι εμένα τη νοσοκόμα του. Η μαμά μου της έκανε μια από τις ελάχιστες σφοδρές παρατηρήσεις που της είχε κάνει κατά τα 15 χρόνια που μας πρόσεχε, λέγοντας της "Γιατί δηλαδή να μην γίνει κι αυτή γιατρός;" Για την ιστορία, ο αδερφός μου πράγματι έγινε γιατρός, εγώ όμως έγινα δικηγόρος. Ευχαριστώ μάμα μου!  

14 σχόλια:

  1. Εάν αφήσουμε το φεμινιστικό κομμάτι στην άκρη θα δούμε ότι είναι απλά παιχνίδια. Και τα παιδιά γουστάρουν να παίζουν με τέτοια πράγματα. Θεωρούν εξαιρετικά ευχαριστο ένα ξεσκονόπανο.. Κλαίνε για να τους δώσεις το ΑΖΑΞ. Ανεξαρτήτως κοριτσιού-αγοριού. Ολα τα παιδάκια , ηλικίας εως 5-6, τους αρέσει να κάνουν πως μαγειρεύουν , πως σιδερώνουν. Το θέμα αντρικό-γυναικείο νομίζω ότι είναι περισσότερο πρόβλημα των "μεγάλων". Ξέρω πολλούς γονείς που θα φρίκαραν εάν έπαιρνα στο αγοράκι τους δώρο μια ψευτικη κουζίνα αλλά έχω δει άπειρα αγοράκια να παίζουν καταχαρούμενα τους σεφ... Μη ξεχνάμε ότι τα παιδιά τους αρέσει να μιμούνται τους μεγάλους. Και μπορεί η μαμά να είναι αρχιτέκτονας αλλά το παιδί την βλέπει στο σπίτι και εκεί είναι νοικοκυρά. Που σκουπίζε ι και μαγειρεύει. Νομίζω ότι για αυτό το λόγο τα περισσότερα παιχνίδια κατευθύνται προς τα εκεί. Τώρα κατά τη γνωμη μου δε θα πείραζε εάν έβγαζαν και καμια κουζίνα που να μην είναι ροζ! Ούτε εάν η στολή γιατρού ήταν unisex...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για το τι αρέσει στα παιδάκια φαντάζομαι μιλά η πείρα, επομένως δεν έχω απάντηση :-)
      Αυτό με τη ροζ κουζίνα και την στολή του γιατρού συμφωνούμε!

      Διαγραφή
  2. Ακου το καλύτερο δώρο. θα μου τηλεφωνήσεις να σου δώσω το τηλέφωνο μιας φάρμας. Θα τηλεφωνήσεις να κλείσεις ραντεβού να πας με το παιδάκι. Θα είσαστε μέσα στη φύση, θα δείτε και θα αγκαλιάσετε αρνάκια, κατσικάκια, πόνι, άλογα (ελπίζω να φοβάσαι μόνο τους σκύλους και όχι όλα τα ζώα). θα τα ταϊσετε, θα μαζέψετε αυγά, ,μπορείτε επίσης να βοηθήσετε και στο μάζεμα αγγουριών και ντομάτων. Είναι ένα δώρο που δεν θα το ξεχάσει ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φιλενάδα άσε! Είτε φοβάμαι είτε σιχαίνομαι τα ζώα! Οι χελώνες εξαιρούνται :-)
      Παραμυθάκια που θα τα διαβάζω όπως μόνο εγώ ξέρω! Χχ

      Διαγραφή
  3. Παραμυθάκια i like. Και το δώρο της μάνας επίσης, αλλά αν δεν το μπορείς με τίποτα, πάμε πάσο. Αλλά πάλεψε το.
    Εγώ ευχαριστιούμουν με τα δώρα που σου έδειχναν να κατασκευάζεις πράγματα. Είχα ένα με χρωματιστή άμμο και πίνακες από αυτοκόλλητα που τα ξεκολλούσες ένα ένα και πετούσες το χρώμα που ήθελες, το κουνούσες και κολλούσε στα αντίστοιχα σημεία. Ξεκολλούσες άλλα κι έκανες άλλο χρώμα, κοκ. Επίσης, ένα που γέμιζες μπαλόνια μεγάλα με μικρότερα, με χρωματιστο χαρτί, χάρτινες πεταλούδες. Ένα με πλαστελίνη που πάλι είχε να κάνει με κατασκευές, και ένα με 100 φιλικά για παιδιά πειράματα με το οποίο έπαιζε και λίγο ο πατέρας αλλά μάθαινα πράγματα.
    Κούκλες βαριόμουν, κουζινικά αγαπώ (έφτιαχνα και μόνη μου, αλλά μάλλον μου αρέσει να ανακατεύομαι έτσι κι αλλιώς στην κουζίνα), τα υπόλοιπα δεν θα τα άγγιζα για δώρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. milas gia to gnwsto -taxa mou posh- paixnidomagazo pou einai h monh enalaktikh tou Jumbo sthn Kupro... to prwto pragma pou eixa prosexei k egw ston katalogo htan oti oles oi fwtografies htan me stolh giatrou gia agori, nosokoma gia koritsi, me oligon klassikh xazoxaroumenia twn 50s. egw pantws ekana comment sto angliko site, ekei pou uparxei endexomeno ontws na eisakoustei para stis pwlitries edw.
    for the record exw filh pou agorase thn kouzina gia tous gioudes ths, still omws to stereotypo "girl grows up to be a houswife" uparxei. to mono pou mas afhse o feminismos einai on top of that na eimaste k 1000 alla pragmata alla pros theou noikokures prepei na maste anexarthtws morfwshs, sumfwna me ton neartandal antra ( sorry ennousa kupraio antra).
    sorry for the greeklish, love your posts!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να μου γνωρίσεις τη φίλη σου να την συγχαρώ! Α και μπράβο σου κι εσένα για το σχόλιο, ό,τι μπορούμε να κάνουμε!
      Χχ

      Διαγραφή
  5. Early learning center έψαξες? Εγώ πάντα βρίσκω από εκεί. Έχει ωραία επίσης παραμυθάκια με εικόνες και θορύβους πλέον, διαδραστικής φύσης τελοσπάντων που είναι ιδανικά για μωρά έτσι ηλικίας. Επίσης άρεσε μου και εμένα η ιδέα της Μάνας!( και δεν είναι ανάγκη να αγκαλιάσεις γτα ζώα, απλά να τα δει το μωρό, να μάθει κλπκλπ)!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Brenda μου καλώς ή κακώς τα παιδάκια αυτής της ηλικίας 3-4-5 λατρεύουν να παίζουν με τέτοια πράματα. Μιμούνται τη μάμα ως συνήθως είτε είναι αγοράκια είτε κοριτσάκια. Θυμάμαι πέρσι που ψάχναμε δώρο για τον γιο της ξαδέρφης και όταν τη ρώτησα μου είπε θέλει ένα καρότσι του supermarket με καμπόσα φαγητά κουζινικά κλπ κλπ. Και του τα πήρα. Και η νονά του btw του έκανε δώρο σκούπα και φλόκκο. Και ακόμα τα έχει και παίζει. Αλλά και πάλι θα συμφωνήσω μαζί σου ότι το καλύτερο δώρο είναι τα βιβλία που πλέον έχουν εξελιχθεί πολύ σε σχέση με το πως ήταν στα χρόνια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχεις απόλυτο δίκαιο ότι υπάρχουν στερεότυπα τζαι τούτο ένει λάθος. Εμείς όμως σαν μανούλες ή απλοί καταναλωτές μπορούμε να κάμουμε τις σωστές επιλογές, αναλόγως του μωρού για το οποίο ψωνίζουμε. Η κόρη μου η μια πχ όταν ήταν μικρή ήθελε για δώρα κούκλες, κουζίνες κλπ. Ή άλλη ήθελε μπάλες τζαι γάντια του μποξ. Αφού όταν ήταν άτακτη της έλεα "αν δεν είσαι φρόνιμη εννα σου γοράσω κούκλα για τα Χριστούγεννα" τζαι επανικοβάλλετουν. Εγόραζα της κάθε μιας τζείνο που ήθελε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. συμφωνώ με Χριστίνα, κι εμένα τα αθρωπούθκια μου παίζουν ώωωωρες με μια κουζίνα. Επίσης παίζουμε κουμέρες (κουμπάρους), κτυπούν την πόρτα, αννοίω τους τζιαι τζερνώ τους λεμονάδα με μπισκότα. Και όντως λατρεύουν να πιτούν με το φαμόζο και να ξεσκονίζουν. Το ότι έτυχε να βάλουν τζιαι τα τακούνια μου τζιαι να παίζουν την "μάμμα" νομίζω εν βοηθά στο ποστ.
    χαχα :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα πράγματι δεν βοηθά το ποστ, βοηθά όμως εμένα το σχόλιο σου ντήαρ!

      Διαγραφή
  9. Το σκέφτηκα μετά που πήγα σπίτι. Βλέποντας την κόρη μου να σφογγαρίζει το τραπέζι του σαλονιού με τον δικό της μικρό φλόκκο. Νομίζω είναι παιχνίδια που αντικατοπτρίζουν αυτά που κάμνουν οι μεγάλοι και γι’ αυτό τα θέλουν τα παιδάκια. Με είδε μια δυο φορές να προσπαθώ να φτιάξω κατασκευές θέλει και αυτή. Άρα αναρωτιέμαι αν με έβλεπε όλη μέρα να παίζω μουσική πχ ή κάτι άλλο αν θα ήθελε να γίνει πιανίστρια. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εσύ το λες λογοκρισία, εγώ το λέω προσοχή στο κενό μεταξύ ανώνυμου και anonymous