10+1 = 32

Νιώθω πως μέχρι χτες φορούσα την στολή μου κι έκανα "σκαπούλα" από το Γυμνάσιο. Ξαφνικά ξυπνώ σήμερα και είμαι 32. Μεγαλώνω αλλά δεν με ενοχλεί αυτό καθεαυτό. Αυτό που με φοβίζει είναι που ο κόσμος (μου), όπως τον ήξερα δεν υπάρχει πια. Η μάνα μου λέει είναι θετικό να νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια γιατί τουλάχιστον σημαίνει ότι πέρασες καλά. Όμως είναι τόσα πολλά. Aυτά που θέλω να κάνω. Aυτά που δεν θέλω αλλά αναμένουν οι άλλοι ότι πρέπει να κάνω. Κι αυτά που δεν κάνω, ενώ θα έπρεπε να κάνω. Αναβολή μέχρι νεοτέρας λοιπόν. Για σήμερα, ως αποτέλεσμα της ενδεδειγμένης -λόγω της μέρας- ενδοσκόπησης, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας 10 + 1 μικρές και μεγάλες αλήθειες που κρατώ ως απαύγασμα της μέχρι στιγμής επίγειας ζωής μου.

1. Δεν έχω χρόνο να θίγομαι με την άποψη ανθρώπων που δεν με αφορούν.
2. Ο καλύτερος τρόπος να ξοδέψεις τα λεφτά σου είναι τα ταξίδια.
3. Μην κάνεις κράτηση σε ξενοδοχείο αν δεν δεις φωτογραφίες του μπάνιου.
4. Το μεγάλο σπίτι είναι πολυτέλεια, το ευρύχωρο μπάνιο είναι ανάγκη.
5. Αν δεν κλείσεις το στόμα σου, δεν χάνεις κιλά.
6. Αυτό που ξεστόμισες εν βρασμώ ψυχής, όσες συγγνώμες και αν ζητήσεις θα σου το θυμίζουν μέχρι να πεθάνεις.
7. Από κάθε μα κάθε άνθρωπο, όσο λίγο κι αν τον εκτιμάς, έχεις κάτι να κερδίσεις.
8. Όταν τελικά νικήσεις εσύ, δεν έχεις διάθεση να το τρίψεις στη μούρη αυτού που σε κορόιδευε πριν.
9. Το νυφικό σου να το αγοράσεις έτοιμο και να μην ξοδέψεις γι' αυτό πέραν του μισού του μηνιαίου μισθού σου.
10. Αν θες να εκνευρίσεις ακόμα περισσότερο μια ήδη εκνευρισμένη γυναίκα, ρώτησε την αν θα δει περίοδο. Αν είναι έγκυος, πες της για τις ορμόνες της. 
11. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σέξι σε έναν άνθρωπο από το χιούμορ. 

Θέλω να αλλάξω τον κόσμο

Όταν είσαι 6 είναι γλυκό να το λες.
Όταν είσαι 16 είναι ελπιδοφόρο.
Στα 31...σχεδόν 32 είσαι γραφικός.

Η μεγαλύτερη δυστυχία που νιώθω μεγαλώνοντας είναι η συνειδητοποίηση του πόσο λίγα πράγματα από τα φρικτά που με περιτριγυρίζουν, μπορώ να αλλάξω. Πόσο μικρή είναι η δύναμη μου και πόσο ασήμαντη η επιρροή μου. Το ερώτημα που αναπόφευκτα γεννάται είναι, συνεχίζω να αγωνίζομαι ακόμα και αν θα μπορέσω απλώς να αλλάξω τα πιο μικρά, ή αποδέχομαι μοιραία την ασημαντότητα μου και δεδομένου ότι μάλλον δεν θα γίνω ποτέ πλανητάρχης αφοσιώνομαι αποκλειστικά στη μάχη της επιβίωσης μου;

Κάποτε είχα διαβάσει το ακόλουθο που μου αποτυπώθηκε:

Μπορεί να μην καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον θα πούμε ότι προσπαθήσαμε. 

Γράφω επιστολές. Για παράπονα, για νοοτροπίες νοσηρές, για πρακτικές που με ενοχλούν, που θεωρώ ανήθικες, που είναι παράνομες, που θέλω να αλλάξουν. Είμαι σίγουρη ότι συχνά δεν φτάνουν καν στον προορισμό τους. Πέφτουν σε ώτα και μάτια ανθρώπων που "απλώς τη δουλειά τους κάνουν", "εκτελούν οδηγίες", "έτσι τους είπαν να κάνουν εδώ και χρόνια". Αναγνωρίζω ότι η συνήθεια μου αυτή ενδεχομένως να αποκαλύπτει μια Brenda σπαστική, γραφική, "αθκειασερή". Ίσως να φέρνω ανθρώπους σε δύσκολη θέση θέτοντας τους προ των ευθυνών τους και των καθηκόντων τους. Οι πλείστοι που μοιράζομαι μαζί τους τις ενέργειες μου τις χαρακτηρίζουν μάταιες. Έρχονται όμως -σπάνια ομολογουμένως- άνθρωποι επαγγελματίες, που νοιάζονται και τους διαψεύδουν. Τέτοιες στιγμές είναι οι μικρές μου νίκες. Και αποφασίζω ότι αξίζει να συνεχίζω να γράφω επιστολές. Όσο έχω όρεξη, κι όσο ελπίζω σε αλλαγή νοοτροπίας.

Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην ευγενική κυρία της Α.Η.Κ. που μου απάντησε με επαγγελματισμό και επάρκεια στο email μου και στον χρήστη του twitter της Ελληνικής Τράπεζας που ανταποκρίθηκε άμεσα. Είναι επίσης αφιερωμένη στο Χ. που κοροϊδεύει τις επιστολές μου.