Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Μνημόσυνο TOP 5

Συμπληρώνονται σήμερα 18 χρόνια από την θλιμμένη εκείνη μέρα που η Αλίκη, μας άφησε. Νιώθω πως αν και κατ' επανάληψη εκφράζω τα συναισθημάτα λατρείας που έτρεφα παιδιόθεν για το πρόσωπο της πρώην, νυν και αεί εθνικής μας σταρ, αυτό που λείπει από εδώ μέσα είναι ένα αφιέρωμα στις αγαπημένες μου ταινίες της. Η διαδικασία επιλογής ήταν συναρπαστική αλλά και επίπονη, θα μπορούσαν να είναι πολλές άλλες μέσα στη πεντάδα αφού "κόπηκαν" αριστουργήματα όπως η νεράιδα και το παλικάρι, η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, η Αλίκη στο ναυτικό και η Μανταλένα, όμως θεωρώ ότι νίκησαν στις λεπτομέρειες αυτές που δεν υπάρχει περίπτωση να μην θέλω να δω ξανά και ξανά και ξανά.
Σημείωση: Ολοκληρώνοντας τη διαδικασία αξιολόγησης συνειδητοποίησα ότι σε όλες ανεξαιρέτως, ακόμα και στις επιλαχούσες αγαπημένες ταινίες, συμπρωταγωνιστής ήταν ο Παπαμιχαήλ. Η αλήθεια είναι ότι αν και έχω δει όλες τις ταινίες της Αλίκης με άλλους συμπρωταγωνιστές, η συμμετοχή του διαβόητου έρωτα των παιδικών μου χρόνων ένιωθα πάντα ότι αναβάθμιζε μια ταινία.Μέχρι σήμερα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν ο ωραιότερος Έλληνας όλων των εποχών.

5.Μοντέρνα Σταχτοπούτα: Αν και ασπρόμαυρη κατάφερε να μπει στην πεντάδα. Η φτωχή πλην τίμια ξανθομαλλού, ερωτεύεται το πλούσιο και εκκεντρικό αφεντικό της, ταξιδεύουν για δουλειά στη Ρώμη και αφού την περνά από τα χίλια μύρια κύματα, της κάνει πρόταση με ένα γοβάκι όλο στρας, αποκαλώντας την "Δεσποινίδα Σταχτοπούτα της Ρώμης".

Αγαπημένη σκηνή: Η κλασσική σκηνή της παραγγελίας στον κυρ Στέφανο τον μπακάλη με την οποία ταυτίστηκαν γενεές ολόκληρες στερημένων Ελλήνων, που με κάνει πάντα να βουρκώνω. "Θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε!"



4.Η Αγάπη μας: Όταν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή και γίνεται μια επιτυχημένη ταινία. Μια ταξιθέτρια εκμεταλλεύεται την κακή τύχη της πρωταγωνίστριας που γκρεμοτσακίστηκε λίγο πριν βγει στη σκηνή, παίρνει τη θέση της και ένα αστέρι γεννιέται. Ο μέχρι πρότινος επιτυχημένος πρωταγωνιστής που στο μεταξύ ερωτεύεται και παντρεύεται την ταξιθέτρια, επισκιάζεται τελικά από την επιτυχία της. Μπορεί να το αντέξει; Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα τον τραγικό παραλληλισμό της ταινίας αυτής με την ανταγωνιστική σχέση των Παπαμιχαήλ - Βουγιουκλάκη. Ίσως ένας από τους λόγους που μου άρεσε τόσο πολύ άλλωστε, ήταν αυτή η αίσθηση της ταύτισης τους με τους ρόλους τους.

Αγαπημένη σκηνή: Η στιγμή της "αποκάλυψης" του ταλέντου της Μαρίνας από τον Δημήτρη Ραζέλο και το όλο νόημα τραγούδι τους επί σκηνής.




3. Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια: Δεδομένου ότι την αγάπησα πριν να είμαι σε θέση να αντιληφθώ την έννοια του σοσιαλισμού, αυτή η ταινία δεν μπορούσε να απουσιάζει από την πεντάδα. Η Λίζα επιστρέφει από τις σπουδές της στα Λονδίνα έχοντας πρωτοποριακές ιδέες για την εποχή και ενάντια στις επιθυμίες του εργοστασιάρχη πατέρα της, στέκεται στο πλευρό του αδύναμου εργάτη. Αργότερα κατάλαβα ότι επρόκειτο για μια παραβολή που διεπόταν από τη συγκινητική προσπάθεια της Αλίκης να αντιταχθεί στη διαφαινόμενη δικτατορία.

Αγαπημένη σκηνή: Η κράτηση του "Σωτήρη" και της "Αγλαϊας" στο κελί υπό την επίβλεψη του Τσούκααααααα και στη συνέχεια το "Ι was in London". 




2.Χτυποκάρδια στα θρανία: Στο τσακ έχασε την πρωτιά, αλλά παραμένει λατρεμμένη. Ίσως η πιο δημοφιλής ταινία της Αλίκης, το σκασιαρχείο που κατέληξε στο γάμο, η μυστική επιστροφή στις σχολικές τάξεις και το προφιτερόλ.

Αγαπημένη σκηνή: Ποια άλλη, θα μπορούσε να είναι εκτός από το "Ναυσικάαααααα". Ο Παπαγιαννόπουλος σε ρεσιτάλ ερμηνείας και η Βουγιουκλάκη να ψάχνει εναγωνίως τη μετάφραση μέσα στο μάθημα! Ακολουθεί πάντα γέλιο μέχρι δακρύων!




1.Υπολοχαγός Νατάσσα: Γιατί πρώτο; Επειδή είναι η ταινία που έχω δει τις περισσότερες φορές (πάνω από 200), ξέρω όχι μόνο τα λόγια, αλλά και τους τραγικούς αγγλικούς υπότιτλους της βιντεοκασέτας απ' έξω και επειδή ήταν για πολλές δεκαετίες η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών. Ένα Φωσκολικό δράμα με τα όλα του, χωρίς όμως ευτυχές τέλος, μια πραγματική υπερπαραγωγή για τις αρχές της δεκαετίας του 70 που γυρίστηκε,  που επιβεβαιώνει περίτρανα πόσο πρωτοπόρα ήταν η Αλίκη για την εποχή της. Με δυο λόγια η ταινία πραγματεύεται την πονεμένη ιστορία ενός ζευγαριού που ερωτεύεται και παντρεύεται κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα και το τραγικό τέλος (spoiler alert) του ενός απ' τους δύο. Παρά το γεγονός ότι ο Παπαμιχαήλ εμφανίζεται μουστακαλής και πιο πολύ θυμίζει ένα θείο μου στη Λεμεσό, παρά τον ζεν πρεμιέ που αγάπησα, το Υπολοχαγός Νατάσσα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!

Αγαπημένη σκηνή (που δυστυχώς δεν κατάφερα να εντοπίσω): Η σκηνή που βγαίνουν από την Εκκλησία οι νιόπαντροι, η νύφη περπατά και διαλύεται με ματωμένο νυφικό, και αντικρύζουν τους Έλληνες να έχουν παροπλίσει και γονατίσει τους Γερμανούς στρατιώτες που καραδοκούσαν έξω από την Εκκλησία. Ο Σπύρος Καλογήρου πυροβολεί την καμπάνα για να ηχήσει, ακούγεται η βραβευμένη μουσική του Κώστα Καπνίση κι εγώ ανατριχιάζω κάθε μα κάθε φορά!

  
Αιωνία σου η μνήμη Αλικάκι!