Πήγα τις προάλλες να αγοράσω δώρο για τη δίχρονη ανιψούλα μου. Να αναφέρω κατ' αρχάς ότι δεν έχουμε παιδάκια στην ευρύτερη οικογένεια και οι πλείστοι φίλοι μου ούτε είναι ούτε πρόκειται να γίνουν σύντομα γονείς. Κατά συνέπεια σπανίζουν οι επισκέψεις μου σε καταστήματα παιγνιδιών.
Ψάχνοντας λοιπόν το ιδανικό δώρο για την λατρεμένη μου, άρχισα να συνειδητοποιώ πως τα πράγματα ουδόλως έχουν προοδεύσει από τον καιρό που εμείς ήμαστε μικροί. Ενώ προσπαθούσα να εντοπίσω κάποιο δώρο που θα την βοηθήσει να αναπτύξει την φαντασία της, να την ενθαρρύνει να σκεφτεί, να την μάθει να ανακαλύπτει, τα ράφια ήταν γεμάτα με τις ακόλουθες επιλογές:
(α) κομμωτήριο - κεφαλή κούκλας με ρολά, βούρτσες και στεγνωτήρα
(β) ηλεκτρική σκούπα
(γ) πλυντήριο πιάτων
(δ) σιδερόπρεσα
(β) είδη μακιγιάζ για τρίχρονα
Αποκορύφωμα, στο γνωστό παιγνίδι με τους γιατρούς και τα νοσοκομεία, η στολή του γιατρού ήταν για αγοράκια και της νοσοκόμας για κοριτσάκια. Δεν ξέρω αν είμαι υπερευαίσθητη αλλά πέραν του ότι βρίσκω τρομερά πεζό και ανιαρό να παίζει κάποιος με μια ηλεκτρική σκούπα, με τρομάζει η ιδέα ότι από τόσο τρυφερή ηλικία μαθαίνουμε στα κοριτσάκια πως προορίζονται για σιδέρωμα, πλύσιμο και στο τσακίρ κέφι, βοηθοί ανδρών γιατρών! Θα μου πεις αν δεν τρόμαζε ίσως και τη μαμά μου η ίδια ιδέα όταν ήμουν εγώ μικρή, ίσως σήμερα να μην ανατρίχιαζα στη σκέψη του σιδερώματος. Δεν διαφωνώ ότι είναι χρήσιμο στα παιδιά να μάθουν από μικρά να βοηθούν με τα οικιακά. Εν έτει 2014 όμως είναι πιστεύω απαράδεκτο να περιορίζουμε τα όνειρα, τις δυνατότητες και τις προσδοκίες των παιδιών ανάλογα με το φύλο τους και είναι καιρός οι κατασκευαστές παιγνιδιών να αρχίσουν να προσαρμόζονται στα δεδομένα της εποχής μας. Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να αγοράζω παραμυθάκια!
Υ.Γ. Γράφοντας αυτή την ανάρτηση θυμήθηκα όταν ήμουν μικρή που η γκουβερνάντα μας (ηλικίας 76 σήμερα) έλεγε στον αδερφό μου ότι ευχόταν μια μέρα να τον δει γιατρό κι εμένα τη νοσοκόμα του. Η μαμά μου της έκανε μια από τις ελάχιστες σφοδρές παρατηρήσεις που της είχε κάνει κατά τα 15 χρόνια που μας πρόσεχε, λέγοντας της "Γιατί δηλαδή να μην γίνει κι αυτή γιατρός;" Για την ιστορία, ο αδερφός μου πράγματι έγινε γιατρός, εγώ όμως έγινα δικηγόρος. Ευχαριστώ μάμα μου!
Ψάχνοντας λοιπόν το ιδανικό δώρο για την λατρεμένη μου, άρχισα να συνειδητοποιώ πως τα πράγματα ουδόλως έχουν προοδεύσει από τον καιρό που εμείς ήμαστε μικροί. Ενώ προσπαθούσα να εντοπίσω κάποιο δώρο που θα την βοηθήσει να αναπτύξει την φαντασία της, να την ενθαρρύνει να σκεφτεί, να την μάθει να ανακαλύπτει, τα ράφια ήταν γεμάτα με τις ακόλουθες επιλογές:
(α) κομμωτήριο - κεφαλή κούκλας με ρολά, βούρτσες και στεγνωτήρα
(β) ηλεκτρική σκούπα
(γ) πλυντήριο πιάτων
(δ) σιδερόπρεσα
(β) είδη μακιγιάζ για τρίχρονα
Αποκορύφωμα, στο γνωστό παιγνίδι με τους γιατρούς και τα νοσοκομεία, η στολή του γιατρού ήταν για αγοράκια και της νοσοκόμας για κοριτσάκια. Δεν ξέρω αν είμαι υπερευαίσθητη αλλά πέραν του ότι βρίσκω τρομερά πεζό και ανιαρό να παίζει κάποιος με μια ηλεκτρική σκούπα, με τρομάζει η ιδέα ότι από τόσο τρυφερή ηλικία μαθαίνουμε στα κοριτσάκια πως προορίζονται για σιδέρωμα, πλύσιμο και στο τσακίρ κέφι, βοηθοί ανδρών γιατρών! Θα μου πεις αν δεν τρόμαζε ίσως και τη μαμά μου η ίδια ιδέα όταν ήμουν εγώ μικρή, ίσως σήμερα να μην ανατρίχιαζα στη σκέψη του σιδερώματος. Δεν διαφωνώ ότι είναι χρήσιμο στα παιδιά να μάθουν από μικρά να βοηθούν με τα οικιακά. Εν έτει 2014 όμως είναι πιστεύω απαράδεκτο να περιορίζουμε τα όνειρα, τις δυνατότητες και τις προσδοκίες των παιδιών ανάλογα με το φύλο τους και είναι καιρός οι κατασκευαστές παιγνιδιών να αρχίσουν να προσαρμόζονται στα δεδομένα της εποχής μας. Μέχρι τότε, θα συνεχίσω να αγοράζω παραμυθάκια!
Υ.Γ. Γράφοντας αυτή την ανάρτηση θυμήθηκα όταν ήμουν μικρή που η γκουβερνάντα μας (ηλικίας 76 σήμερα) έλεγε στον αδερφό μου ότι ευχόταν μια μέρα να τον δει γιατρό κι εμένα τη νοσοκόμα του. Η μαμά μου της έκανε μια από τις ελάχιστες σφοδρές παρατηρήσεις που της είχε κάνει κατά τα 15 χρόνια που μας πρόσεχε, λέγοντας της "Γιατί δηλαδή να μην γίνει κι αυτή γιατρός;" Για την ιστορία, ο αδερφός μου πράγματι έγινε γιατρός, εγώ όμως έγινα δικηγόρος. Ευχαριστώ μάμα μου!
