Letter to (Secret) Santa

Αγαπητέ Σήκρετ Σάντα, 

Ξέρω ότι δεν γράφω πολύ συχνά αναρτήσεις και δεν είμαι αυτό που θα αποκαλούσαν όλοι "συνεπής blogger". Ξέρω επίσης ότι δεν είμαι ο πιο εύκολος παραλήπτης δώρου, που να με γνωρίσεις κιόλας, οικογένεια και φίλοι έχουν να πουν τα χειρότερα για μένα όταν πρέπει να μου κάνουν δώρα! Αντιλαμβάνομαι ότι ίσως μόλις έλαβες το email της Πρας με την κλήρωση να ένιωσες μια δυσφορία, ένα σφίξιμο, μιαν στηθάγχη. Μπορεί να μετάνιωσες την ώρα και τη στιγμή που έλαβες μέρος, δεν λέω. Θα ήθελα όμως να σου πω αυτό:

ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ, ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΑΡΑ.

Γι' αυτό σε παρακαλώ όπως εμφανιστείς άμεσα (και όταν λέω άμεσα εννοώ εντός των επόμενων 24 ωρών) με το δώρο μου, μην τα πάρω στο κρανίο και αρχίζω να εκφράζομαι όπως ΔΕΝ μου έμαθε η μάμα μου, χρονιάρες μέρες. 

Σε περίπτωση δε που ο Σήκρετ Σάντα μου δεν είναι αναίσθητο γουρούνι αλλά για λόγους ανωτέρας βίας κρατείται μακρυά από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, απευθύνω δέηση σε αυτόν που ίσως τον κρατά δέσμιο να τον απελευθερώσει, στους γιατρούς του αν ασθενεί να τον θεραπεύσουν ή στο Διοικητή του (λέμε τώρα) να του δώσει μια τιμητική να τελειώνουμε!

Υ.Γ. Αν ο Σήκρετ Σάντα μου έκανε ήδη ανάρτηση κι εγώ κοιμάμαι τον ύπνο του μη-δικαίου παρακαλώ όπως με συγχωρέσει και μου υποδείξει την ανάρτηση του κι εγώ με τη σειρά μου δεσμεύομαι ότι θα κάνω νέα ανάρτηση με ειδική απολογία! Δεν ευθύνομαι εγώ, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου να σε βρώ, αλλά η διοργανώτρια φέτος μας άφησε στα κρύα του λουτρού!

Οι υπόλοιποι αναγνώστες χρόνια πολλά και όλα καλά να μας πάνε το 2014!

Ο Σήκρετ Σάντα μου κάνει πλάκα

Η αλήθεια είναι ότι φέτος έλαβα μέρος στον Σήκρετ Σάντα στο παρά πέντε....ή μάλλον στο και πέντε για να είμαστε ακριβείς. Μια τυχαία συνάντηση με την Πρας όμως, όχι μόνο με ενέπνευσε αλλά μου θύμισε ότι ακριβώς αυτός ήταν και ο λόγος που ένα χρόνο πριν άνοιξα αυτό το μπλογκ. Να μην το τιμήσω λοιπόν; Που να' ξερα τι μου επιφύλασσε η μοίρα!

Καθόμασταν σε ένα cafe με τον Anti-Christo και με ρώτησε ποιος σου έτυχε στον Σήκρετ Σάντα; (Ναι Πρας μου δυστυχώς κάποτε οι κανόνες εχεμύθειας παραβιάζονται). "Κάτσε να δω" του λέω και ανοίγω το email μου από το κινητό. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω τις γνωστές ικανότητες μου στο σανίδι, για να του πω.....η Αμαδρυάδα (ενώ την ίδια ώρα προσευχόμουν να μην του είχε πέσει στην κλήρωση η Αμαδρυάδα, η οποία για κάποιον ανεξήγητο λόγο είναι το άτομο από την μπλογκόσφαιρα που μου έρχεται πρώτο στο νου όταν θα πω ψέματα). 

Για να μην τα πολυλογώ, με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν συνειδητοποίησα πως δεν φτάνει που δεν βρίσκω δώρο στην πραγματικότητα, θα πρέπει να ανησυχώ και για το μπλογκοδώρο τώρα! Αφού το επεξεργάστικα όμως, αποφάσισα πως το φετινό Σήκρετ Σάντα μου παρουσιάζει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία (α) να αφιερώσω μια ολόκληρη ανάρτηση στο καμάρι μου που σήμερα κλείνει αισίως τα 33 και (β) να εκμεταλλευτώ την απουσία χρηματικών και άλλων περιορισμών για να του χαρίσω επιτέλους τον ουρανό με τ' άστρα που μου ζητά εδώ και χρόνια!

Θα μπορούσα σκέφτηκα να καταφύγω σε αγορά ειδών ένδυσης....

                                                    

Ή να οργανώσω ένα γεύμα με αγαπημένους φίλους......

Όμως δεν ήθελα κάτι πεζό (κυριολεκτικά και μεταφορικά)....Αποφάσισα λοιπόν να ανεβούμε σε αυτό....

Να πάμε εδώ.....

Και φορώντας αυτό.....

Να βγω πάνω στη σκηνή και να τραγουδήσω μόνο για σένα, με τη φωνητική μου δεινότητα του μπάνιου αυτό!

Σε αγαπώ κάθε μέρα και πιο πολύ και εύχομαι το 2014 να είναι η χρονιά μας!

Γιόλο

Ευτυχώς, και θέλω να τονίσω την ευτυχία αυτού του "ευτυχώς", δεν έρχομαι συχνά σε επαφή με έφηβους. Τους αποφεύγω όσο γίνεται μάλιστα επειδή νιώθω έντονα ότι πρόκειται για το πιο αντιπαθητικό μέρος της κοινωνίας μας που με φέρνει πάντα στα όρια της χειροδικείας. Είχε γράψει κάποτε η Μπέατριξ ένα απολαυστικό ποστ για τους έφηβους και το υιοθετώ λέξη προς λέξη. Εξαίρεση στον κανόνα, αποτελεί η επαφή μου με τον 15χρονο αδερφό μου, που λατρεύω και κατά συνέπεια καταβάλλω συνειδητές προσπάθειες να μένω ψύχραιμη όταν συμπεριφέρεται όπως ο μέσος έφηβος. 

Τις προάλλες κάτι τον ρώτησα και εις απάντηση έλαβα το εξής:

-Γιόλο. 

-Ποιος ήρθε;

-Γιόλο λέω. 

Τι είναι γιόλο; Ξέρω τη Γιόλου το χωριό στα ακάμωτα της Πάφου, ξέρω τη Γιόλα της θεία μας που έχουμε να δούμε από πριν γεννηθείς, κεσκεσέ Γιόλο, παιδί μου;

Και κάπου εκεί, σαν άλλος Πορτοκάλος στο My big, fat Greek Wedding (και με ανάλογη προφορά δυστυχώς, πατέρα κλάψε τα λεφτά του ιδιωτικού) μου ετυμολόγησε το Γιόλο, aka Y.O.L.O.

- Y.O.L.O comes from You Only Live Once.

΄Επεσα που λες από τα σύννεφα, όταν συνειδητοποίησα πως έχω πια περάσει σε μια ηλικία που δεν αναγνωρίζει τη νεανική αργκό. Όσο σαχλό και αν μου φάνηκε αυτό το γιόλο, η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ με πόνεσε που δεν το γνώριζα και που αναγκάστηκε με απόλυτη απαξίωση ο αδερφός μου να μου το εξηγήσει, με ύφος λες και μιλούσε στη γιαγιά μας. Αυτή η διαδρομή στη λεωφόρο των αναμνήσεων (ελεύθερη μετάφραση του "down the memory lane") μου έφερε στο νου αντίστοιχες λέξεις που χρησιμοποιούσαμε στο σχολείο και επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας. Ζητώ όπως επιδείξετε τη μέγιστη επιείκεια για τη βλακεία που μας έδερνε ομαδικώς και αν κάποιοι αναγνωρίσετε τις λέξεις μοιραστείτε τη χαρά σας μαζί μου! 

- Dish: Λέξη που χρησιμοποιείτο όταν κάποιος έλεγε κάτι που εμείς θεωρούσαμε βλακεία. Τονίζαμε τόσο το D,  όσο και το sh το οποίο επεκτεινόταν ανάλογα με το μέγεθος της βλακείας.Dishhhhhhhh!

-Voou (Βόου): Ο βλάκας, ο χαζός. Χαρακτηριστική ερώτηση ήταν το "Ρε μα είσαι τέλεια Βόου;" 

-Πρέησεντ: Αυτό δεν το γράφω στα αγγλικά διότι δεν υπάρχει τέτοια λέξη. Πιθανώς να προέκυψε από αγγλική λέξη αλλά δεν ήμουν σε ηλικία για τέτοιας έκτασης αναζητήσεις οπότε δεν ξέρω περισσότερα. Νομίζω σήμαινε "με έπρηξες" ή καλύτερα "πρηξιό". Όσο πιο πολύ νιώθαμε ότι μας έπρηζαν, τόσο πιο παρατεταμένο ήταν τό "ε" του πρέησεν. Δηλαδή, "διάβασες;" "Πρέεεεεεεεεεεησεντ!"

Χαχα! Γελώ και πάλι που τα θυμάμαι! 

Εσύ τι θυμάσαι από τη σχολική αργκό;

Η χώρα της μετριότητας

Έχω δυο μήνες σχεδόν να γράψω εδώ μέσα. Δεν μου έλειψε εμένα και συνεπώς το αποκλείω να έλειψε σε οποιονδήποτε άλλο. Νομίζω το βαρέθηκα ήδη το blogging. Και πολύ άντεξα, σχεδόν ένα χρόνο. Τα περισσότερα τα βαριέμαι πολύ πιο νωρίς. Α ναι, είχε τα πρώτα του γενέθλια πριν κανένα μήνα αυτό το μπλογκ. Δεν τα γιορτάσαμε μην κακομάθει και θέλει και δεύτερα. Οι τελευταίοι δύο μήνες πέρασαν με ταχύτητα dt. Είχα κουμπαριλίκια (πάντρεψα την αδελφική μου φίλη), συνεντεύξεις για δουλειά και τα θέατρα. 

Το θέατρο μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Για πρώτη φορά. Ήμουν τόσο ευχαριστημένη από την προσπάθεια όλης της ομάδας αλλά θύμωσα με το κοινό μας. Όχι όλους. Μόνο αυτούς που με κοντόφθαλμη και μηδενιστική προσέγγιση "δεν κατάλαβαν τίποτα". Δεν μιλώ για άτομα που λόγω ηλικίας ή μόρφωσης δεν κατάλαβαν. Εκείνα με εξέπληξαν ευχάριστα. Μιλώ για αυτούς που αν δεν τους προσφέρεις τα εύκολα και τα αυτονόητα, επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια και τα αυτιά και τα μυαλά. 

Δεν με νοιάζει για το έργο μας. Έτσι κι αλλιώς εμείς για την πλάκα μας το κάνουμε και για να περνάμε καλά εμείς. Πόσο λυπηρό όμως που το θεατρικό κοινό της Κύπρου αρκείται στα τετριμμένα, στα σαχλά και στα εύκολα. Για να εξηγούμαστε: Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε πολύ κουλτουριάρα, ούτε πολύ διανοοούμενη. Είμαι ο μέσος θεατής που παρακολουθεί από κωμωδία των Ρέππα-Παπαθανασίου μέχρι Ιονέσκο. Με την ίδια ευχαρίστηση. (Μόνο στην Ανεμώνα μην με πάρεις, δεν θα το αντέξω να δω τον Τηλεμάχου-Μπλανς!). Όταν λοιπόν εγώ προειδοποίησα πως δεν επρόκειτο για μία κωμωδία -φάρσα όπως και τις προηγούμενες χρονιές, μην έρχεσαι με παράπονο να μου λες δεν κατάλαβα τίποτα λες και είδες Στανισλάφσκι. Μια μαύρη κωμωδία του Μάτεσι ήταν, που καυτηρίαζε το μικροαστισμό. Σιγά το δύσκολο!

Με την ευκαιρία θέλω να σου πω κάτι. Όταν μου λες σου αρέσει το θέατρο και οι μόνες παραστάσεις που έχεις δει φέτος είναι το Άνδρες γέρημοι για όλα και το Ου Χριστός, έχω νέα για σένα: Δεν σου αρέσει το θέατρο. Σου αρέσει να ξοδεύεις τα χρήματα σου για να καταπίνεις αμάσητο ένα έργο από μέτριους για μέτριους. Δεν έχω πρόβλημα με τις κωμωδίες του Λώρη - αν και θα πρέπει να σημειώσω ότι ακόμα κλαίω τα λεφτά που έδωσα για το Κοτζιακάρο Τέζα. Έχω πρόβλημα με το να παρακολουθείς ΜΟΝΟ αυτές τις παραστάσεις. 

Το επίπεδο του κοινού μου είχε πει  κάποιος κάποτε δεν εξαρτάται από το ίδιο το κοινό, αλλά από τις παραστάσεις που παρακολουθεί. Επομένως η απαίτηση μου δεν είναι από το κοινό που επιζητεί τα εύκολα αλλά από όσους συνειδητά κρατούν το επίπεδο του χαμηλά είτε γιατί έτσι κερδίζουν περισσότερα, είτε γιατί μέχρι εκεί φτάνουν και οι ίδιοι.