Εξομολόγηση

Το μυστήριο της Εξομολόγησης ανέκαθεν μου προκαλούσε μεγάλο άγχος, ωστόσο απέφευγα να προβληματιστώ ως προς το γιατί. Στο Λύκειο θυμάμαι μια μέρα όταν μας επισκέφθηκε ιερέας για όσους μαθητές ήθελαν να εξομολογηθούν, εγώ έσπευσα να βγω -ευκαιρίας δοθείσης- πρώτη απ' την τάξη. Καθ' οδόν όμως το ξανασκέφτηκα και για λόγους που μέχρι σήμερα δεν είμαι σίγουρη ότι έχω αντιληφθεί, μετάνιωσα και επέστρεψα στην τάξη μου. 

Πέρασαν πολλά χρόνια και κάθε φορά που πλησιάζει το Πάσχα μου περνά φευγαλέα από το μυαλό η σκέψη να το επιχειρήσω, αλλά πάντα έβρισκα μια δικαιολογία. Θες επειδή αντιλήφθηκα πως όσο μεγαλώνω, τόσο πιο δύσκολο θα μου φαίνεται, θες επειδή με διαπνέει πλέον ένα πνεύμα "αντιμετώπισε τους φόβους σου" αποφάσισα τις προάλλες να πάω να εξομολογηθώ για να μπορέσω να πάρω την ευλογία για να κοινωνήσω. Σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω ότι δεν θρησκεύομαι συχνά. Πηγαίνω στην Εκκλησία περίπου 1-2 φορές το μήνα, επειδή νιώθω την ανάγκη να το κάνω, ωστόσο παράλληλα αμφισβητώ έντονα πολλές τυπολατρικές επιβολές.

Όταν λοιπόν πήγα εκείνο το απόγευμα - λίγη ώρα πριν, άρχισα να έχω και πάλι δεύτερες σκέψεις αλλά τις αγνόησα- είχα αγχωθεί λίγο. Μπήκα σε μια μικρή αίθουσα που βρίσκονταν ήδη δέκα άτομα και πήρα σειρά. Παρατήρησα ότι γύρω μου βρίσκονταν κυρίως νέοι άνθρωποι και ακόμη και μικρά παιδιά 5-6 ετών. Ήταν όλοι πολύ ευγενικοί και υπομονετικοί. Σε ένα παλιό κασετόφωνο έπαιζαν εκκλησιαστικοί ύμνοι της Μ. Εβδομάδας. Ήμουν προετοιμασμένη για αναμονή κάποιων ωρών, γι' αυτό και πήρα ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη και άρχισα να διαβάζω. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ιδέα τι με περίμενε και δυστυχώς εγχειρίδιο για την Εξομολόγηση δεν εντόπισα. Άρχισα να ψάχνω στα βιβλία του Γέροντα Παϊσιου tips αλλά μάταια. Αποφάσισα λοιπόν να του πω ευθέως: "Πάτερ είναι η πρώτη μου φορά και δεν έχω ιδέα τι περιμένεις να ακούσεις από εμένα!" 

Η τελευταία μου σκέψη λίγο πριν μπω μέσα -2 ώρες αργότερα- ήταν πως ένιωθα πως ήμουν σε προθάλαμο ιατρείου. Διαβάζαμε μέχρι να έρθει η σειρά μας, να μπούμε μέσα και να πούμε αυτό που μας απασχολεί. Μου έκανε μάλιστα τρομερή εντύπωση που ακριβώς αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που μου είπε ο Πάτερ μόλις κάθισα απέναντι του. Μου εξήγησε πόσο σημαντικό είναι να νιώσω άνετα με τον Πνευματικό μου και πως δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα αν τελικά επέλεγα κάποιον άλλο. Δεν ξέρω αν έτσι γίνεται η Εξομολόγηση, αλλά εγώ βρήκα έναν άνθρωπο που του εκμυστηρεύτικα το άγχος μου, τους φόβους μου, αυτά για τα οποία μετανιώνω αλλά ακόμα και τις απορίες μου και δεν ένιωσα σε καμιά στιγμή να με κρίνει, πόσο μάλλον να με κατακρίνει. Φυσικά μου είπε ότι δεν πρέπει να αργήσω να ξαναπάω, ότι έχω μεγάλο δρόμο να διανύσω αλλά έκανα ένα καλό πρώτο βήμα. 

Δεν μου αρέσει να λέω υπερβολές γι' αυτό δεν θα πω ότι ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Ήταν όμως μια σημαντική πρώτη επαφή με ένα ιερό μυστήριο, άγνωστο μέχρι πρότινος σε εμένα, που δυνητικά νιώθω ότι έχει να μου προσφέρει πολλά. Έγραψα την ανάρτηση αυτή γιατί πιστεύω ότι ανάμεσα μας υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν εμένα που ενώ πολύ θα το ήθελαν, φοβούνται πως μπορεί να βρεθούν σε αμηχανία ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα σφάλματα τους. Αυτό που μπορώ να τους πω είναι πως αν βρουν τον κατάλληλο Πνευματικό και το τολμήσουν, δεν έχουν τίποτα να χάσουν, έχουν όμως πολλά να κερδίσουν.

Καλό Πάσχα να έχουμε! 

Οδηγίες Κρίσης

Όπως έχω -νομίζω δηλαδή- πει και παλαιότερα, ανήκω στην προσφάτως δημιουργηθείσα κοινωνική τάξη των "νεόπτωχων". Των ατόμων δηλαδή που έχουν υπάρξει ευκατάστατοι στο παρελθόν, διάγουν ένα αβέβαιο παρόν και έχουν ένα μάλλον δυσοίωνο μέλλον. Τα κακά νέα είναι ότι με τις πρόσφατες οικονμομικοπολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, φαντάζει απίθανη η αναβάθμιση μου σε άλλη κατηγορία. Τα καλά νέα είναι ότι πλέον είμαστε τόσοι πολλοί οι νεόπτωχοι που κανείς δεν νιώθει μειωτικά, μη σου πω οι απ' έξω μπορεί να αρχίσουν να μας ζηλεύουν κιόλας. If you can't avoid it, enjoy it που λένε και οι Άγγλοι και χαίρομαι όταν διαπιστώνω ότι αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τα δωρεάν, τα λαϊκά, τα γειτονικά, τα οικογενειακά, τα φιλικά. 

Το μάθημα και το ξεμάθημα είναι πολύ κοντά λένε κι εγώ το επιβεβαιώνω καθημερινά. Ένα σας λέω, κάποτε δεν περνούσε μήνας που να μην αγοράζω ξένα περιοδικά και να τα ρουφάω μέχρι και το τελευταίο σίγμα. Vogue, Marie Claire, Red, Elle, που μου στοίχιζαν ο κούκος αηδόνι έχουν πλέον αντικατασταθεί πανηγυρικά με τα διαφημιστικά φυλλάδια του Carrefour και του Metro. Τι κι αν κάποτε διάβαζα στην τουαλέτα για τις νέες τάσεις της Donna Karan και της Prada. Τώρα με τον ίδιο ενθουσιασμό μαθαίνω για τις προσφορές στα απορρυπαντικά και τα μαλακτικά και καταστρώνω πλάνα αγορών. Δεν βαριέσαι, όλα μια ιδέα είναι.

Γιατί το asos; που κάποτε με αναγνώριζε η ιστοσελίδα πριν ακόμα κάτσω στην καρέκλα του υπολογιστή; δεν ξέρω πόσο καιρό έχω να μπω να σερφάρω στο asos αλλά έτσι κι αλλιώς τα ερμάρια μου είναι γεμάτα ρούχα και παπούτσια που θα χρειαστώ πολλές ζωές για να φθαρούν. Αντίθετα, επισκέπτομαι ανελλιπώς το cheapercy και ενημερώνομαι για προσφορές και εκπτώσεις στα πάντα. Από θεατρικές παραστάσεις μέχρι χορτοκοπτικές μηχανές. Έγινα η βασίλισσα του κουπονιού!

Όμως έχω πια πεισθεί ότι υπάρχουν και πτυχές αυτής της κρίσης που ουσιαστικά θα βελτιώσουν το επίπεδο της ζωής μας. Ας πούμε για παράδειγμα, τις προάλλες βρισκόμασταν με τη μαμά μου στην Παλιά Λευκωσία και αποφασίσαμε να περάσουμε από τη λαϊκή. Για να εξηγούμαστε, αναφέρομαι στη μόνη λαϊκή που μας έμεινε, τη λαϊκή αγορά με τα αγγουράκια τα ορίτζιναλ! Λοιπόν, περπατήσαμε μέχρι τον κυκλικό κόμβο του "ΌΧΙ" (ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι και πάλι τον συμβολισμό εδώ) και με μεγάλη μου έκπληξη είδα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου μια μεγάλη αγορά γεμάτη χρώματα και αρώματα! Είναι λυπηρό να συνειδητοποιώ ότι στα σχεδόν 30 μου για πρώτη φορά στη ζωή μου έφαγα ντομάτα γνήσια, ζουμερή, κατακόκκινη και μυρωδάτη, αντί αυτές τις ιμιτασιόν που αγόραζα τόσο καιρό από τις υπεραγορές. Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τις τιμές αλλά νομίζω είναι και αρκετά φθηνότερα τα προϊόντα, άσε δε την ικανοποίηση που νιώθεις όταν έρχεσαι σε άμεση επαφή με τον άνθρωπο που ίδρωσε να παραχθούν τα προϊόντα που θα καταναλώσεις. Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω ότι μέχρι να καταλήξουμε στον γλυκύτατο γεροντάκο με την εγγονή του από το Παραλίμνι, η μαμά μου άδειασε το σακούλι στο άκουσμα ότι οι ντομάτες που κρατούσε ήταν από το Κελλάκι και εγώ με τη σειρά μου συνεχίζοντας την αντίσταση έπραξα το ίδιο όταν μας είπαν ότι οι επόμενες ντομάτες ήταν από τη Γερμανία. Σαν την υπολοχαγό Νατάσσα ένιωσα! Συνεχίσαμε στους ίδιους ρυθμούς με κουκιά, μαρούλια και κρεμμυδάκια και φύγαμε κατευχαριστημένες με την πρωτόγνωρη εμπειρία μας. Εισηγούμαι λοιπόν να κάνετε κι εσείς την βόλτα σας από τη λαϊκή, Τετάρτες και Σάββατα νομίζω αλλά επιβεβαιώστε το, και θα με θυμηθείτε.

Έχω συνεχώς την αίσθηση ότι αυτό το κραχ αν το αξιοποιήσουμε μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Εγώ τουλάχιστον, είναι πολλές αλήθειες που έχω αναγκαστεί να αντικρίσω κατάματα και να συνειδητοποιήσω την ματαιότητα γύρω μου και μέσα μου. Το πισωγύρισμα δεν είναι απαραίτητα κακό αν το παρελθόν ήταν καλύτερο από το παρόν. Αφού λοιπόν η ζωή μας έδωσε λεμόνια, να κάνουμε μια δροσερή λεμονάδα να την πιούμε μέχρι να αποκατασταθεί επιτέλους το δίκαιο και το ηθικό και ο καθένας πάρει αυτό που του αξίζει. Γιατί αυτό το τελευταίο το περιμένω με μεγάλη αγωνία να είστε σίγουροι!