Γράμμα στον ανώνυμο ευεργέτη

Αγαπητέ Χ,

Ο φίλτατος Ινβίκτους με παρότρυνε έστω και τώρα (7 χρόνια μετά την υπέροχη πράξη σου) να σε ευχαριστήσω για το καλό που μου έκανες και που εγώ δεν ξέχασα (αν και εσύ πιθανόν να μην έχεις ιδέα για ποιο πράγμα μιλώ). Να σου θυμήσω ότι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στα στενοσόκκακα του Nottingham, έξω από το Tesco στην περιοχή St Anns μια αμέριμνη (έως και αχάπαρη) φοιτήτρια που πάντα περπατούσε με ανοιχτή τσάντα έχασε το πορτοφόλι της. Όταν το συνειδητοποίησε ήταν αργά. Αψηφώντας το ψοφόκρυο, το γεγονός ότι η περιοχή είναι επικίνδυνη, γεμάτη βιαστές και μαχαιροβγάλτες, αλλά και το πόσο σπάνια καθαρίζονται τα αγγλικά πεζοδρόμια, άφησε τις σακούλες με τις προμήθειες της εβδομάδας και άρχισε να κλαίει γοερά. Για καλή της τύχη ο φύλακας Άγγελος αδελφός της, την περιμάζεψε αυτήν και τα ατάκτως ερριμμένα κοτόπουλα buy one get one free από το πεζοδρόμιο και πήγαν σπίτι. Τις επόμενες μέρες μάταια όλοι της έλεγαν να πάει να αγοράσει ένα καινούργιο πορτοφόλι και να πάψει να κλαίει το κλοπιμαίο. Η μουρμούρα για το αίσθημα της παραβίασης εναλλασσόταν με κατάρες για ολόκληρο τον Αγγλικό λαό, από τη Βικτώρια του Άλμπερτ μέχρι την Βικτώρια του Μπέκαμ, που της άρπαξαν ό,τι πολυτιμότερο είχε!  Ώσπου μια μέρα κι ενώ έψαχνε τη συνταγή της φανουρόπιτας, της τηλεφωνεί η μάνα της και της λέει: «Έστειλαν επιστολή από τον κεντρικό αστυνομικό σταθμό του Nottingham ότι βρέθηκε το πορτοφόλι σου και να πας να το παραλάβεις. Δεν έβρισκαν τηλέφωνο επικοινωνίας στην Αγγλία και επικοινώνησαν με το παλιό σου πανεπιστήμιο που τους έδωσε τη διεύθυνση του σπιτιού σου στην Κύπρο.» Έμεινε άναυδη. Δηλαδή, το πορτοφολάκι δεν το έκλεψε η ναρκομανής, έγκυος έφηβη με τα μισοβαμμένα νύχια; Τσάμπα το μάτιασμα, τσάμπα και οι κατάρες και τώρα το μόνο που είχε να κλαίει ήταν το κάρμα της που χάλασε. Έσπευσε να παραλάβει το πορτοφολάκι και ανοίγοντας το βρήκε όχι μόνο ανέπαφες τις 20 στερλίνες της αλλά και το εξής υπέροχο σημείωμα:

«Hope this gets safely back to you»

Ο αστυνομικός της εξήγησε ότι αυτός που το είχε βρει το είχε παραδώσει άμεσα και στο διάστημα που μεσολάβησε προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν μαζί της. Της έδωσε μάλιστα τα στοιχεία του για να του γράψει μια ευχαριστήρια επιστολή σε περίπτωση που το επιθυμούσε. «Είναι κάτι που συνηθίζεται», της είπε αλλά ήταν ο εύσχημος τρόπος να της πει μην είσαι γαϊδούρα, γράψε δυο λέξεις σε αυτόν που βγήκε από τη βολή του για το παλιοπορτοφόλι σου χωρίς καν να σε ξέρει. Κατενθουσιασμένη έγραψε μια συγκινητικότατη επιστολή (τύφλα να ΄χει ο Τσιάκκας) για το πώς άλλαξε τη ζωή της η χειρονομία του, πόσο τυχερή και ευλογημένη ένιωθε, αλλά και για τον τρόπο που πλέον αντιμετώπιζε τους ανθρώπους του περιθωρίου, λες και ήταν ένα βήμα από το να πουλήσει όλα της τα υπάρχοντα και να γίνει ιεραπόστολος. Δυστυχώς όμως δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να πάει στο ταχυδρομείο και η επιστολή παρέμεινε ξεχασμένη κάπου ανάμεσα στα σκονισμένα βιβλία της νομικής. Μέχρι που κάποια στιγμή επέστρεψε στην Κύπρο και το ξέχασε εντελώς.

Η ανάρτηση του Ινβίκτου την έκανε να θυμηθεί ότι ενώ κάποτε ευεργετήθηκε από κάποιον άγνωστο, παρέλειψε να του πει ένα απλό ευχαριστώ.

Λίγο η ενοχική μου διάθεση λοιπόν και λίγο η ανάγκη να πιστέψω ότι υπάρχει ελπίδα και πως ειδικά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς μπορούμε να στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο, με έσπρωξαν σήμερα άγνωστε Χ να ευχαριστήσω εσένα και όλους όσους μπαίνετε στον κόπο να βοηθήσετε χωρίς θόρυβο και ανταλλάγματα.

Αυτό που κάποτε ήταν αυτονόητο, σήμερα είναι ξεχωριστό. Και γι’ αυτό σου αξίζει μια ξεχωριστή αναφορά, μέσα από την καρδιά μου.    

Στης Μιμής

Ποιας Μιμής; Της Ντενίση καλέ, αυτή η μούργα του Σπύρου δεν ξέρουμε καν αν ζει. Όταν λοιπόν ανακοίνωσα σε συγγενείς και φίλους ότι θα πάω στο θεατρικό εργαστήρι της Μιμής δεν βρέθηκε μια ψυχή να με ενθαρρύνει. «Είναι ατάλαντη η Μιμή»,» είδες πως πέφτει στην Άννα Καρένινα από την λάθος πλευρά όταν την χτυπά το τρένο», και άλλα παρόμοια. Μα είπα εγώ ποτέ ότι η Ντενίση είναι η Παξινού; Δεν γελάω κάθε φορά που βλέπω στο youtube τη Μπουμπουλίνα να λέει το θρυλικό πλέον «’Εχει δίκιο ο Παπάς!»;

Είναι όμως σταρ βρε παιδί μου, έχει μια λάμψη, μια ενέργεια, ένα φως που δεν με αφήνει ασυγκίνητη. Δηλαδή αν η Αλίκη είχε θεατρικό εργαστήρι στην Κύπρο δεν θα πήγαινα επειδή ήταν τραγική στο «η κυρία δε με μέλλει»; Επειδή λοιπόν ούτε εμένα με μέλλει πήρα την κολλητή και το τετράδιο μου παραμάσχαλα και σπεύσαμε να μπολιαστούμε με μια μικρή – εβδομαδιαία- δόση αθηναϊκού θεατρικού ψώνιου! Για κακή μου τύχη όμως δεν μας βόλευαν οι μέρες που δίδασκε η Ντενίση και αρκέστηκα στην εναλλακτική του Σοφιανού (πρώην ζεν πρεμιέ – νυν Ελλαδίτη πάροικου) με την κρυφή ελπίδα ωστόσο ότι μια μέρα θα συναντήσω τη Μιμή.

Το πρώτο μάθημα ήταν συμπαθητικό και ομολογουμένως ο Φίλιππος πολύ πιο προσιτός και ενδιαφέρων από αυτό που περίμενα. Όμως περιοριστήκαμε σε θεωρητικούρες τύπου «θέατρο είναι η αναπαράσταση των ανθρώπινων ή άλλων σχέσεων και συμπεριφορών» και εγώ που δεν έβλεπα την ώρα να πιάσω το κείμενο και να αρχίσω τα «Αχ Τάφε μου», άρχισα να χασμουριέμαι.

Χθες ήταν το δεύτερο μάθημα και πήγα με περιορισμένες προσδοκίες. Όμως ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η Μιμή και μας ανακοινώνει πως έγινε αλλαγή στο πρόγραμμα και θα παρακολουθούσαμε το δικό της μάθημα! Ο ενθουσιασμός μου δεν περιγράφεται! Σε 5 λεπτά ήξερε όλο μου το σόι ότι μαθήτευα δίπλα στη Ντενίση, λες και ήταν έτοιμη να μου κάνει πρόταση να πρωταγωνιστήσω στην επόμενη παράσταση της. Πάντως μου έκανε εξαιρετική εντύπωση. Κομψή, καλλιεργημένη και γλυκιά σε βαθμό που σχεδόν πίστεψα πως την ενδιαφέραμε πραγματικά και δεν ήρθε στην Κύπρο για αρπαχτή. Αρχικά κάναμε λίγες ασκήσεις απ’ αυτές που κάνουν πριν την παράσταση για ζέσταμα λέει, όλοι πιασμένοι χέρι-χέρι σε ένα κύκλο, άχνες, ναι, όχι, αχ και βαχ με διαφραγματικές αναπνοές. Μετά μας έδωσε επιτέλους κείμενο. Μας εξήγησε πως γίνεται η σωστή ανάγνωση θεατρικού κειμένου και πως τονίζουμε την κάθε φράση. Βγήκα και εγώ και διάβασα ένα απόσπασμα από το «ποιος ανακάλυψε την Αμερική» και με συμπάθησε! Μ’ αυτά και μ’ εκείνα πέρασα ένα καταπληκτικό δίωρο ψες στη Ντενίση, η οποία σημειωτέον την ώρα που έφευγα μου είπε πόσο λυπάται που δεν είμαι στο δικό της μάθημα! (Το σχόλιο της μάνας μου ότι το ’πε αποκλειστικά για σκοπούς εξασφάλισης περαιτέρω διδάκτρων το αντιπαρέρχομαι!)

Εν ολίγοις, ήταν μια εμπειρία που δικαίωσε την επιμονή μου να παρακολουθήσω αυτή τη σειρά μαθημάτων και το μόνο που εύχομαι είναι μην αρχίσει ο Φίλιππος την άλλη Τετάρτη τους Στανισλάφσκι και τα πειραματικά θέατρα, γιατί δεν την γλιτώνουμε τη μετεγγραφή μου στη Μπουρλοτιέρισσα.  

Και εγένετο Blog!

Ομολογώ ότι η ιδέα να δημιουργήσω το δικό μου blog στριφογύριζε στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Όμως λίγο η αναβλητικότητα που με χαρακτηρίζει, λίγο που χάνω το ενδιαφέρον μου εύκολα δεν το υλοποίησα ποτέ. Η αλήθεια ωστόσο, είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια που μυήθηκα στον κόσμο της μπλογκόσφαιρας ως επαγγελματίας αναγνώστης όπως με αποκάλεσε η φίλτατη Πρασινάδα, γέλασα, συγκινήθηκα και προβληματίστηκα ανέλπιστα μέσα από τις αναρτήσεις ανθρώπων αξιόλογων, κάποιους από τους οποίους θα μπορούσα να αποκαλέσω σήμερα μέχρι και φίλους. Δεν έχω σκοπό να γράφω για μένα ούτε και να αναλύω τα βαθιά κρυμμένα μυστικά μου εδώ μέσα. Επειδή όμως ζήλεψα τους συμμετέχοντες στον περσινό Σίκρετ Σάντα, αποφάσισα ότι πάση θυσία έπρεπε να βρω τρόπο να συμμετάσχω φέτος στο Σίκρετ Σάντα II! Αυτό σημαίνει ότι κάποιος - μάλλον άτυχος - θα κληθεί να μου κάνει δώρο-ποστ και δεν θα έχει ιδέα τι να κάνει. Έτσι με την πρώτη μου ανάρτηση του παρέχω σανίδα σωτηρίας αναφέροντας αυτά που πολύ φοβάμαι ότι δεν ενδιαφέρουν κανένα άλλο!    

(1) Φοβάμαι τους σκύλους. Κι όταν λέω φοβάμαι τους σκύλους εννοώ φοβάμαι όλους τους σκύλους. ΟΛΟΥΣ. Δεν με νοιάζει αν δεν δαγκώνουν, αν είναι τρυφεροί, αν είναι οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου ή αν διώχνουν τους κλέφτες. Τους φοβάμαι, δεν θέλω ούτε να τους βλέπω και κυρίως δεν έχω διάθεση να τους ξεφοβηθώ. Κατά συνέπεια, αν μου πεις «μην φοβάσαι δεν δαγκώνει, να παίξει μαζί σου θέλει», λυπάμαι αλλά δεν θα γίνουμε ποτέ φίλοι.

(2) Αγαπώ την Αλίκη. Μεγάλωσα με τις βιντεοκασέτες της Βουγιουκλάκη και έχω δει όλα της τα έργα άπειρες φορές. Το Υπολοχαγός Νατάσσα το έχω δει μάλλον περισσότερες φορές κι από τον σκηνοθέτη του όταν έκανε το μοντάζ. Ξέρω όχι μόνο τους διαλόγους αλλά και τη μετάφραση στους υποτίτλους. Όταν πέθανε δε τον Ιούλιο του 1996 έκλαψα τόσο πολύ που η γιαγιά μου επέμενε να με στείλει στην κηδεία να την αποχαιρετήσω! Δεν πήγα, αλλά λίγους μήνες μετά μόλις πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα, έσπευσα στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών να βάλω λουλούδια στον τάφο της. Σήμερα αν και κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν μοντέρνες σταχτοπούτες και οι δασκάλες με τα ξανθά μαλλιά τα βάφουν, εξακολουθώ να μην έχω καλύτερο από ένα μαραθώνιο προβολών ταινιών της Αλίκης!

 

(3) Υποστηρίζω φανατικά τον Ολυμπιακό Λευκωσίας. Ναι τον Τακτακαλά που πήρε πρωτάθλημα για τελευταία φορά το 1971, που βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στο χείλος του γκρεμού και πρόθυρα της πτώχευσης. Ο μπαμπάς μου με πήρε στο γήπεδο για πρώτη φορά όταν ήμουν 6 χρονών και αποκοιμήθηκα. Μεσολάβησαν 23 χρόνια στα οποία έχω υποστεί άπειρα πειράγματα και ταπεινωτικά σχόλια που μόνο τόνωσαν την αγάπη μου για τον Ολυμπιακό και σήμερα σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο τον ακολουθώ και ελπίζω σε καλύτερες μέρες!

(4) Δεν πίνω αλκοόλ. Ούτε σταγόνα όμως, σε βαθμό που εκνευρίζω τους γύρω μου αλλά δεν με νοιάζει. Βγαίνω έξω και πίνω περιέ, σόδες, κοκακόλες και άλλα τέτοια τρελά. Περιττό να πω ότι δεν έχω καλύτερο από να με σταματάνε για αλκο-τεστ!  

(5) Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Λόγω της δουλειάς της μαμάς μου, μεγαλώνοντας πέρασα πολλές ώρες στο ΡΙΚ και συμμετείχα σε πολλές παραγωγές και εκπομπές. Στην ηλικία των 10 περίπου ήξερα να κάνω μοντάζ και να χειρίζομαι τις κονσόλες στα βαν εξωτερικών παραγωγών. Όμως με αποθάρρυνε η μαμά μου, και καλά έκανε δηλαδή, αλλιώς σήμερα είτε θα ήμουν άνεργη είτε θα σκηνοθετούσα βαλς, σύννεφα, όνειρα και διάφορα άλλα άσχετα. Κάπως έτσι βρέθηκα να ασκώ ένα από τα πιο συμβατικά επαγγέλματα του κόσμου και να ικανοποιώ τα απωθημένα μου σε ερασιτεχνικούς θιάσους!

(6) Θέλω να ταξιδέψω παντού. Να γνωρίσω κάθε γωνιά του μάταιου τούτου κόσμου. Να δω χώρες που δεν ξέρω καν την ύπαρξη τους αλλά και να κάνω όλα τα κλισεδάκια, τύπου, να χορέψω ταγκό στο Μπουένος Άιρες και να περπατήσω το σινικό τείχος.

Αυτά προς το παρόν.